Bakþankar

Sameinuð gegn skítnum

Erla Björg Gunnarsdóttir skrifar
Ég hef löngum verið kölluð kærulaus þegar kemur að því að treysta öðru fólki. Ég hef lifað eftir lífspekinni að betra sé að treysta og verða fyrir vonbrigðum í stað þess að eyða lífinu á varðbergi. Þannig að ég læsi ekki bílnum mínum (og segi frá því hér). Og ég týni kreditkortinu reglulega og læt ekki loka því. Því ég finn það alltaf á endanum í jakkavasa eða 10-11.

Einhverjir hugsa núna að ég sé fáviti. En þið eruð ekki einu sinni búin að heyra söguna af því þegar það var kúkað í klósettið mitt. Þá var farið inn til mín um miðja nótt enda að sjálfsögðu allt ólæst og ég svaf á mínu græna. Daginn eftir tek ég eftir að ýmislegt smálegt er horfið. Fer svo inn í baðherbergi þar sem klósettið stendur opið og risastór kúkur syndir í skálinni. Einhver hefur verið að gramsa og orðið mikið mál. Gleymdi að sturta niður (og reyndar að skeina). Ég tel nú ekki líklegt að þetta gerist aftur. Varla tvisvar fyrir sömu manneskju. En ég lofaði mínum nánustu – sem fannst þetta ekki fyndin saga – að læsa útidyrahurðinni. Á nóttunni.

Ég vinn á fréttastofu og er fullkomlega meðvituð um allan viðbjóðinn. Meira að segja á litla landinu okkar þar sem lítil börn sofa ein úti með vindinum og við skiljum bílinn eftir í gangi fyrir utan bankann. Við erum ennþá alveg krúttleg og horfum öll saman á Júróvisjón og Ófærð. Spjöllum spennt saman á samfélagsmiðlunum um gang mála. Þetta gerist ekki í venjulegum löndum. Ég vona að fólk átti sig á því.

Við þurfum að halda fast í þetta þegar ljótar fréttir skella á okkur. Muna hver við erum og hvaðan við komum. Ókei. Mögulega klókt að læsa útidyrunum en höldum í fallega traustið. Þannig held ég að við séum helmingi sterkari í baráttunni við ógeðið.






×