Bakþankar

Gleraugna–glámur

Berglind Pétursdóttir skrifar
Frá því að ég var píreygur 9 ára krakki hefur sjón minni farið hrakandi og ég sit nú uppi með nærsýni upp á þrjár kommur og sjónskekkju eins og söguhetjan í Dagbókum Berts. Um fimmtán ára aldurinn var stefnan tekin á glæstan feril á sviði nútímadanslistar og fengu gleraugun að víkja fyrir handhægum augnlinsum. Í dag er ég tuttugu og sjö ára og hef í tylft ára troðið linsum í augun á mér um leið og ég vakna. Ég hef reynt að kaupa mér fokdýr tískugleraugu þegar frænkur mínar segja æ, æ, þetta er ekki gott fyrir augun, en allt kemur fyrir ekki. Alltaf sogast þessar litlu sogskálar aftur utan um mínar ofkúptu augnkúlur.

Tólf ár sem þræll og allt það, ég ákvað að freista gæfunnar og fara í rannsókn til þess að ganga úr skugga um hvort ég væri gjaldgengur kandídat í leiseraðgerð á augum. Ég pantaði tíma. Ekkert mál. Þú þarft að vera linsulaus í heila viku á undan, sagði símadaman hjá augnlækninum. Guð minn góður, svaraði ég. Eftir að hafa verið bundin linsum í 12 ár var hægara sagt en gert að draga níðþungar lonníetturnar upp úr hulstrinu og burðast með þær allan liðlangan daginn. Dagarnir voru langir, nefpúðarnir voru harðir. Mér fannst vinnufélagar mínir pískra um gleraugun. Enginn hrinti mér reyndar (bannað að hrinda fólki með gleraugu) og fyrir það var ég þakklát.

Eftir erfiða viku hrundi ég með gleraugun á undan mér inn til læknisins og fékk grænt ljós á að leggjast strax inn á þetta hátækniaugnsjúkrahús í þær tíu mínútur sem aðgerðin tekur. Þvílík blessun. Fyrst skapaði guð sjónskekkjuna. Svo skapaði hann leysigeislann. Amen.

Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu þann 23. maí.






×