Brjálæðislegt úthald trommuleikarans Jónas Sen skrifar 9. júní 2016 09:30 Tónlist Djasstónleikar Terri Lyne Carrington ásamt sjö manna sveit á Listahátíð í Reykjavík. Eldborg í Hörpu Sunnudaginn 5. júní Lokatónleikarnir á Listahátíð skörtuðu heimsfrægum djassista, Terri Lyne Carrington. Hún er trommuleikari og þrefaldur Grammy-verðlaunahafi. Með henni voru sex hljóðfæraleikarar sem spiluðu á píanó, tvo saxófóna, gítar, bassa og flautu. Byrjun tónleikanna var kröftug. Spilað var ákaft lag, hálfgerður frjálsdjass þar sem allt er leyfilegt. Hljóðmixið var sérstakt, venjulega heyrist ekki svona mikið í trommunum. En það var ekki leiðinlegt. Carrington er magnaður trommuleikari, leikur hennar var sérlega margbrotinn og oft ótrúlega hraður. Hið sérstaka var þó hve hann var í leiðinni afslappaður, það var engin stífni í áslættinum. Allt lék í höndunum á trommuleikaranum. Minnist maður orða Roberts Schumanns, sem sagði: „Sá sem ekki leikur við hljóðfærið, leikur ekki heldur á það.“ Tónleikarnir tóku klukkutíma og þrjú korter án hlés. Carrington lamdi trommurnar allan tímann af sama fjörinu, hún gaf aldrei eftir. Hvílíkt úthald! Hinir hljóðfæraleikararnir voru einnig með allt sitt á hreinu. Saxófónarnir voru dillandi og litríkir, píanóleikurinn var skemmtilega snarpur, bassinn pottþéttur, gítarinn glitrandi og flautuleikur hinnar tvítugu Elenu Pinderhughes dásamlega breiður og munúðarfullur. Sú síðastnefnda hóf líka upp raust sína á köflum, en hún var fyrst og fremst bakrödd. Hún gerði það þó fallega. Dagskráin var fjölbreytt. Þarna voru „standardar“ á borð við Body and Soul eftir Johnny Green, Unconditional Love eftir Nick Drake og Come Sunday eftir Duke Ellington. Svo voru lög af plötunni The Mosaic Project sem kom út árið 2011. Það er frábær plata þar sem allir músíkantarnir eru kvenkyns. Í fyrra kom út eins konar framhald plötunnar, hún er aðeins poppaðri en ekkert síður skemmtileg. Söngkonan Lizz Wright kom fram með bandinu og söng nokkur lög. Röddin var svo unaðslega safarík og fögur að maður hreinlega gleymdi stund og stað. Þetta var í einu orði sagt: Snilld.Niðurstaða: Algerlega frábærir djasstónleikar. Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 9. júní 2016. Listahátíð í Reykjavík Menning Mest lesið Vala Grand og Brynjólfur flytja á Skagann Lífið Árin hjá Spotify ævintýri líkust Lífið „Svo leiðinlegt að pæla hvað öðru fólki finnst“ Tónlist Fyrst skíði og nú golf Lífið Rétturinn sem fær konurnar niður á hnén Lífið Brady og Bloom sagðir sólgnir í Sweeney Lífið „Takk Hreyfill frá Vorsabæ“ Lífið Drakk ógeðslega illa og hætti eftir blindafyllerí Lífið Forsala á Kaleo seldist upp á innan við mínútu Tónlist Djöfullinn klæðist Prada á ný Bíó og sjónvarp Fleiri fréttir Neistalaus trekantur leiðinlega fólksins Er Stalín listgagnrýnandi í Hörpu núna? Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta Sjá meira
Tónlist Djasstónleikar Terri Lyne Carrington ásamt sjö manna sveit á Listahátíð í Reykjavík. Eldborg í Hörpu Sunnudaginn 5. júní Lokatónleikarnir á Listahátíð skörtuðu heimsfrægum djassista, Terri Lyne Carrington. Hún er trommuleikari og þrefaldur Grammy-verðlaunahafi. Með henni voru sex hljóðfæraleikarar sem spiluðu á píanó, tvo saxófóna, gítar, bassa og flautu. Byrjun tónleikanna var kröftug. Spilað var ákaft lag, hálfgerður frjálsdjass þar sem allt er leyfilegt. Hljóðmixið var sérstakt, venjulega heyrist ekki svona mikið í trommunum. En það var ekki leiðinlegt. Carrington er magnaður trommuleikari, leikur hennar var sérlega margbrotinn og oft ótrúlega hraður. Hið sérstaka var þó hve hann var í leiðinni afslappaður, það var engin stífni í áslættinum. Allt lék í höndunum á trommuleikaranum. Minnist maður orða Roberts Schumanns, sem sagði: „Sá sem ekki leikur við hljóðfærið, leikur ekki heldur á það.“ Tónleikarnir tóku klukkutíma og þrjú korter án hlés. Carrington lamdi trommurnar allan tímann af sama fjörinu, hún gaf aldrei eftir. Hvílíkt úthald! Hinir hljóðfæraleikararnir voru einnig með allt sitt á hreinu. Saxófónarnir voru dillandi og litríkir, píanóleikurinn var skemmtilega snarpur, bassinn pottþéttur, gítarinn glitrandi og flautuleikur hinnar tvítugu Elenu Pinderhughes dásamlega breiður og munúðarfullur. Sú síðastnefnda hóf líka upp raust sína á köflum, en hún var fyrst og fremst bakrödd. Hún gerði það þó fallega. Dagskráin var fjölbreytt. Þarna voru „standardar“ á borð við Body and Soul eftir Johnny Green, Unconditional Love eftir Nick Drake og Come Sunday eftir Duke Ellington. Svo voru lög af plötunni The Mosaic Project sem kom út árið 2011. Það er frábær plata þar sem allir músíkantarnir eru kvenkyns. Í fyrra kom út eins konar framhald plötunnar, hún er aðeins poppaðri en ekkert síður skemmtileg. Söngkonan Lizz Wright kom fram með bandinu og söng nokkur lög. Röddin var svo unaðslega safarík og fögur að maður hreinlega gleymdi stund og stað. Þetta var í einu orði sagt: Snilld.Niðurstaða: Algerlega frábærir djasstónleikar. Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 9. júní 2016.
Listahátíð í Reykjavík Menning Mest lesið Vala Grand og Brynjólfur flytja á Skagann Lífið Árin hjá Spotify ævintýri líkust Lífið „Svo leiðinlegt að pæla hvað öðru fólki finnst“ Tónlist Fyrst skíði og nú golf Lífið Rétturinn sem fær konurnar niður á hnén Lífið Brady og Bloom sagðir sólgnir í Sweeney Lífið „Takk Hreyfill frá Vorsabæ“ Lífið Drakk ógeðslega illa og hætti eftir blindafyllerí Lífið Forsala á Kaleo seldist upp á innan við mínútu Tónlist Djöfullinn klæðist Prada á ný Bíó og sjónvarp Fleiri fréttir Neistalaus trekantur leiðinlega fólksins Er Stalín listgagnrýnandi í Hörpu núna? Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta Sjá meira