Lífið er eins og að horfa á leik Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 5. júlí 2016 07:00 Ég sit í mannþröng mikilli, syng þjóðsönginn í bringuna á mér - sönghæfileikar leyfa ekki meira - og horfi á sjónvarpsskjá sem hangir yfir mér líkt og stjarna yfir vitringunum forðum. Svo allt í einu hljómar Eldgamla Ísafold af svo miklum þunga að jörðin skelfur. Ég hafði ekki tekið eftir því en ég er umvafinn Englendingum. Ég verð hvekktur mjög. Lít í kringum mig og sé urmul af bjórbullum jafn ófrýnilegum og tröllum í íslenskum barnabókmenntum. Ég fer að hugsa með mér hversu ómenningarleg enska þjóðin sé, kemst meira að segja að því að besti rithöfundur þeirra hafi verið Pólverji sem kallaði sig Joseph Conrad. Svo skorar Englendingar úr víti og allir öskra jeee! Eins og fáráðlingar. Ég ætla ekki að segja frá hugleiðingum mínum sem leiddu til þeirrar niðurstöðu að Englendingar væru upp til hópa hinir mestu örvitar. Korteri síðar var ég farinn að titra af unun eins og eitt eilífðar smáblóm. Um sama leyti komst ég að þeirri niðurstöðu að allir Bretar væru, inn við beinið, hið besta fólk. Mikil menningarþjóð og þakka mætti fyrir ríkulegt framlag þeirra til heimsmenningarinnar. Á því andartaki komst Joseph Conrad ekki í landslið enskra rithöfunda. Svo kom það fyrir að ensk kona féll í yfirlið á næsta borði. Þá varð samkennd svo mikil að ég fann ekki hvar sál mín endaði og sál allra Breta byrjaði. Er ekki lífið eins og að horfa á fótboltaleik? Þegar maður er óttasleginn og illa gengur er fólkið ömurlegt. Þegar vel gengur er fólk til fyrirmyndar. Og svo gerist stundum eitthvað sem minnir mann á að við sitjum öll saman í þessari súpu sem við köllum líf.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Barnaskapur Bjarna Ben; Fjölmargar þjóðir með meiri kaupmátt en við! Ole Anton Bieltvedt Skoðun Sigurður Ingi og óverðtryggingin Hjalti Þórisson Skoðun Varnarveggur gegn vonbrigðum Sanna Magdalena J. Mörtudóttir Skoðun Flokkur fólksins vill efla byggð um land allt ! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Skilum skömminni Elín Birna Olsen Skoðun Getur þú fengið þá hjálp sem þú þarft ef andlega heilsan hrörnar? Sigurrós Eggertsdóttir Skoðun Gekk ég yfir sjó og land og ríkisstofnanir líka Magnús Guðmundsson Skoðun Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun Reynir Samband sveitarfélaga að spilla gerð kennarasamninga? Ragnar Þór Pétursson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun
Ég sit í mannþröng mikilli, syng þjóðsönginn í bringuna á mér - sönghæfileikar leyfa ekki meira - og horfi á sjónvarpsskjá sem hangir yfir mér líkt og stjarna yfir vitringunum forðum. Svo allt í einu hljómar Eldgamla Ísafold af svo miklum þunga að jörðin skelfur. Ég hafði ekki tekið eftir því en ég er umvafinn Englendingum. Ég verð hvekktur mjög. Lít í kringum mig og sé urmul af bjórbullum jafn ófrýnilegum og tröllum í íslenskum barnabókmenntum. Ég fer að hugsa með mér hversu ómenningarleg enska þjóðin sé, kemst meira að segja að því að besti rithöfundur þeirra hafi verið Pólverji sem kallaði sig Joseph Conrad. Svo skorar Englendingar úr víti og allir öskra jeee! Eins og fáráðlingar. Ég ætla ekki að segja frá hugleiðingum mínum sem leiddu til þeirrar niðurstöðu að Englendingar væru upp til hópa hinir mestu örvitar. Korteri síðar var ég farinn að titra af unun eins og eitt eilífðar smáblóm. Um sama leyti komst ég að þeirri niðurstöðu að allir Bretar væru, inn við beinið, hið besta fólk. Mikil menningarþjóð og þakka mætti fyrir ríkulegt framlag þeirra til heimsmenningarinnar. Á því andartaki komst Joseph Conrad ekki í landslið enskra rithöfunda. Svo kom það fyrir að ensk kona féll í yfirlið á næsta borði. Þá varð samkennd svo mikil að ég fann ekki hvar sál mín endaði og sál allra Breta byrjaði. Er ekki lífið eins og að horfa á fótboltaleik? Þegar maður er óttasleginn og illa gengur er fólkið ömurlegt. Þegar vel gengur er fólk til fyrirmyndar. Og svo gerist stundum eitthvað sem minnir mann á að við sitjum öll saman í þessari súpu sem við köllum líf.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.