Tjáningarhelsið María Bjarnadóttir skrifar 25. nóvember 2016 07:00 Ef væri ekki fyrir stjórnarmyndunarvesen hefði tjáningarfrelsið verðskuldað verið heitasta frétt vikunnar. Fyrst þegar háskólakennari í upplýsingatækni ruglaðist aðeins í notkun þess á internetinu, svo þegar nafnlaus tíðindi úr snyrtivörubransanum skóku samfélagsmiðla og síðast þegar útvarpsmaður var ákærður fyrir að viðhafa hatursáróður á vinnutíma, en það er sérstaklega bannað fyrir fjölmiðlamenn. Kennarinn var ekki búinn að frétta að fjölmiðlar geta fjallað um flest það sem hefur verið birt á opinberum vettvangi. Það þýðir til dæmis Facebook-veggir og trúnaðarsamtöl við 50.000 góðar systur. Það er ekki bara ég sem segi það heldur líka Hæstiréttur. Einstaklingar þurfa þess vegna að gæta sín á að orð hafa annað vægi á netinu en þegar þau eru sögð með lágum rómi og á innsoginu við eldhúsborð. Þó að við hrópum stundum: er þetta frétt?! er fjölmiðlum með lögum gert að vanda fréttamat og framsetningu. En ef rekstraraðilar snyrtivöruverslana telja að það hafi brugðist er það hlutverk dómstóla að máta friðhelgi þeirra við tjáningarfrelsi fjölmiðla. Íslendingar eru enda meistarar í ærumeiðingamálshöfðunum eins og öðru – allavega miðað við höfðatölu. Það má vera dónaleg, ögrandi, leiðinleg og ljót í orðavali, en hatursáróður er bannaður því að hann vegur að stoðum lýðræðisins segir Mannréttindadómstóllinn. Lögfræðimenntaðir útvarpsmenn gætu vitað að vegna þessa nýtur hatursáróður ekki verndar tjáningarfrelsisins og er skilinn eftir úti eins og flokkur sem er ekki boðið í stjórnmyndunarviðræður. Miskunnarlaus þessi mannréttindi. Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein María Bjarnadóttir Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Fyrirmyndarstjórn Viðreisnar og Samfylkingar á Reykjavíkurborg? Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Ef væri ekki fyrir stjórnarmyndunarvesen hefði tjáningarfrelsið verðskuldað verið heitasta frétt vikunnar. Fyrst þegar háskólakennari í upplýsingatækni ruglaðist aðeins í notkun þess á internetinu, svo þegar nafnlaus tíðindi úr snyrtivörubransanum skóku samfélagsmiðla og síðast þegar útvarpsmaður var ákærður fyrir að viðhafa hatursáróður á vinnutíma, en það er sérstaklega bannað fyrir fjölmiðlamenn. Kennarinn var ekki búinn að frétta að fjölmiðlar geta fjallað um flest það sem hefur verið birt á opinberum vettvangi. Það þýðir til dæmis Facebook-veggir og trúnaðarsamtöl við 50.000 góðar systur. Það er ekki bara ég sem segi það heldur líka Hæstiréttur. Einstaklingar þurfa þess vegna að gæta sín á að orð hafa annað vægi á netinu en þegar þau eru sögð með lágum rómi og á innsoginu við eldhúsborð. Þó að við hrópum stundum: er þetta frétt?! er fjölmiðlum með lögum gert að vanda fréttamat og framsetningu. En ef rekstraraðilar snyrtivöruverslana telja að það hafi brugðist er það hlutverk dómstóla að máta friðhelgi þeirra við tjáningarfrelsi fjölmiðla. Íslendingar eru enda meistarar í ærumeiðingamálshöfðunum eins og öðru – allavega miðað við höfðatölu. Það má vera dónaleg, ögrandi, leiðinleg og ljót í orðavali, en hatursáróður er bannaður því að hann vegur að stoðum lýðræðisins segir Mannréttindadómstóllinn. Lögfræðimenntaðir útvarpsmenn gætu vitað að vegna þessa nýtur hatursáróður ekki verndar tjáningarfrelsisins og er skilinn eftir úti eins og flokkur sem er ekki boðið í stjórnmyndunarviðræður. Miskunnarlaus þessi mannréttindi. Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.