Vert er að taka fram að undirritaður hefur aldrei áður spilað leik í Final Fantasy seríunni og er ekki ólíklegt að þessi umfjöllun beri þess merki.
Saga leiksins jafnast ekki á við þann stórkostlega heim sem Square Enix byggði. FFXV ber þess einnig merki að framleiðsla hans hafi lent í vandræðum, en hún tók tíu ár og framleiðsluteymi leiksins fór í gegnum margar breytingar á þeim tíma.
Niðurstaðan er þó á heildina nokkuð góð.
Leikurinn fjallar um prinsinn Noctis Lucis Caelum (sem einhverja hluta vegna er asískur en pabbi hans er gamall hvítur karl) og ferðalag hans um plánetuna Eos með þremur vinum sínum. Saman mynda þeir „japanskasta boy band“ sem heimurinn hefur áður séð. (Samanber mynd hér til hliðar)

Prinsinn og vinirnir Gladiolus, Ignis og Promto þurfa því að finna heitkonu Noctis og endurheimta kristalinn. Til þess þarf hann að safna 13 töfravopnum forfeðra sinna sem finna má víða um heiminn.
Til þess að ferðast um Eos notast þeir vinirnir við nánast gagnlausan bíl (til að byrja með allavega), tvo jafnfljóta eða Chocobo, sem eru nokkurs konar gulir strútar sem hlaupa mjög hratt. Eins og áður segir er Eos ótrúlega stór heimur og vel gerður. Verkefni fyrir spilara eru fjölmörg en flest felast þau í því að fara þangað og finna þetta/drepa þessi skrímsli og fara til baka.
Inn á milli eru þó verkefni sem eru mjög skemmtileg.
Þá byrjar leikurinn alveg einstaklega rólega, þar sem maður þarf að ýta bíl í nokkrar mínútur. Fyrst þegar ég byrjaði í leiknum steinsofnaði ég í sófanum við að ýta þessum blessaða bíl.
En snúum okkur að bardagakerfi FFXV. Hægt er berjast með mismunandi vopnum eins og sverðum, öxum, spjótum, byssum og jafvnel göldrum. Að mestu leyti felast bardagar þó í því að halda einum takka inni til að gera árásir og að ýta á annan á réttum tíma til að verjast. Sum vopn henta betur en önnur gegn mismunandi óvinum og svo skiptir einnig máli hvar óvinirnir eru barðir og hvaðan.
Þegar spilarar ráðast aftan að óvinum sínum kemur einn af vinum Noctis til aðstoðar.
Þrátt fyrir að árásir og varnir virki einfaldar eru bardagar, sem og óvinir leiksins, mjög fjölbreyttir og skemmtilegir.
„Já,“ svaraði Prompto og þar með var þeim samskiptum lokið.
Þetta eru langt frá því að vera gáfulegustu eða skemmtilegustu samskipti persóna í tölvuleik sem ég hef spilað, en þetta samtal (af mörgum álíka merkilegum) heillaði mig og ég hugsaði mikið um af hverju þetta hefði yfir höfuð verið sett inn í leikinn. „Small talk“ getur nánast ekki verið smávægilegra.
Ég er þó ekki enn kominn með niðurstöðu í þessar vangaveltur mínar, en ég er farinn að hallast að því að markmiðið sé að sýna fram á vinskap. Þeir félagar ræða ekki einungis um áhugaverða hluti heldur einnig mjög óáhugaverða hluti eins og vinir gera í raun og veru. Samband Nocits og vina hans virkar sterkara fyrir vikið.
Útilegur umkringdar djöflum
Á kvöldin og næturnar koma kröftugir djöflar upp úr jörðinni og ráðast á allt sem þeir sjá og því þurfa Noctis og vinir hans að henda upp tjaldbúðum, en það er bara hægt að gera á þar til gerðum tjaldsvæðum. Líklegast eru þau varin á einhvern hátt gagnvart djöflunum en það er að ég held aldrei útskýrt á nokkurn hátt.
Í tjaldbúðunum þarf fyrst að velja hvað félagarnir eiga að borða og matnum fylgja ákveðnir bónusar fyrir næsta dag. Svo þarf að velja úr bestu myndir dagsins og dreifa þeim á samfélagsmiðlum. Það er ákveðinn fítus sem ég skil nákvæmlega ekki neitt í. Promto er mikill ljósmyndari og hann verður sífellt betri í að taka myndir af þeim félögum í ævintýraferð þeirra. Sama þó að fjölskyldumeðlimir þeirra hafi verið myrtir, heimurinn sé að hrynja í kringum þá og þeir séu að berjast gegn skrímslum og öðrum óvættum, þá skiptir miklu máli að ná bestu sjálfunni.
Svo fá spilarar að sjá myndir dagsins og stendur til boða að deila þeim á samfélagsmiðlum. Að birta myndir af Noctis og vinum hans á Facebook er ekki skref sem ég vil taka í lífinu.
Niðurstaða
Final Fantasy XV lítur mjög vel út, hann er skemmtilegur og bardagar eru oft krefjandi og fjörugir að mestu. Það koma upp smá vandamál með sjónarhornið af og til og þá sérstaklega gegn stórum óvinum, sem eru þó margir. Eos er einstaklega vel gerður og opinn heimur með mörgum áhugaverðum persónum. Saga leiksins getur verið furðuleg og á tíðum nánast óskiljanleg en leikurinn nýtur sín best um miðbikið, þegar Eos stendur spilurum opinn.
Það er ákveðinn galli hve stór hluti hliðarverkefna er einsleitur, en þau eru svo mörg og heimurinn svo stór að það virðist endalaust hve mikið er hægt að virða fyrir sér og nýtt ævintýri er alltaf handan við hornið.