Rikki Óttar Guðmundsson skrifar 18. febrúar 2017 07:00 Það er óbrigðult ellimerki þegar hetjur æskuáranna deyja. Þegar ég var að alast upp var Ríkharður Jónsson, Rikki, skærasta knattspyrnustjarna þjóðarinnar. Hann var goðsögn í lifanda lífi, sprettharður markahrókur, sem gafst aldrei upp. Rikki fór fyrir hinum gulklæddu Skagamönnum sem unnu alla titla á sjötta áratugnum. Í alþjóðafótboltanum var hinn ungverski Ferenc Puskás á svipuðum stalli. Hann var fyrirliði í fræknu landsliði Ungverja sem næstum því urðu heimsmeistarar 1954 en töpuðu fyrir Þjóðverjum í úrslitaleik. Myndir af þessum tveimur fótboltamönnum héngu yfir rúminu mínu í mörg ár. Þeir heilsuðu með mér hverjum nýjum degi og vöktu yfir mér á nóttum eins og dýrlingar. Púskas lést fyrir nokkrum árum, farinn að heilsu og andlegum kröftum. Síðustu myndirnar af honum sýndu gamlan mann í göngugrind sem virtist týndur á löngum göngum hjúkrunarheimilis í óþekktu landi. Þessi hrumi maður var óravegu frá snaggaralega knattspyrnumanninum sem lék með di Stéfano í Real Madrid og raðaði inn mörkunum. Ég fór að speglinum og virti sjálfan mig fyrir mér og áttaði mig á því að ég var líka farinn að eldast. Í vikunni bárust þau tíðindi að nú væri Rikki líka farinn yfir móðuna miklu. Gamlir aðdáendur hans af minni kynslóð þakka honum fyrir framlag hans til sjálfstæðisbaráttu Íslendinga eftir stríðið. Hann var vaskasti fánaberi hins unga lýðveldis. Mörkin sem hann gerði í frægum sigurleik gegn Svíum á Melavelli sannfærðu þjóðina um það að við ættum allan rétt á sjálfstæðri tilveru. Sjálfur vil ég þakka honum fyrir hans þátt í uppeldi mínu og vona að hann beri Puskás kveðju mína þegar þeir hittast á knattspyrnuvöllum eilífðarinnar.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Óttar Guðmundsson Mest lesið Það er betra fyrir okkur öll að Háskóli Íslands efli fjarnám Darri Rafn Hólmarsson Skoðun Níðingsverk Jón Daníelsson Skoðun Stríðsglæpir sem munu ekki gleymast! Hjálmtýr Heiðdal Skoðun Þegar líða fer að jólum Ísak Hilmarsson Skoðun 5.maí Alþjóðadagur ljósmæðra Unnur Berglind Friðriksdóttir Skoðun Það er flókið að eiga næstum 500 milljarða króna á Íslandi Þórður Snær Júlíusson Skoðun Við eigum ekki efni á vonleysi né uppgjöf Magnús Magnússon Skoðun Hingað og ekki lengra Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Stjórnvöld, Óskar á heima hér! Þóra Andrésdóttir Skoðun Svansvottaðar íbúðir – fjárfesting í lífsgæðum Bergþóra Góa Kvaran Skoðun
Það er óbrigðult ellimerki þegar hetjur æskuáranna deyja. Þegar ég var að alast upp var Ríkharður Jónsson, Rikki, skærasta knattspyrnustjarna þjóðarinnar. Hann var goðsögn í lifanda lífi, sprettharður markahrókur, sem gafst aldrei upp. Rikki fór fyrir hinum gulklæddu Skagamönnum sem unnu alla titla á sjötta áratugnum. Í alþjóðafótboltanum var hinn ungverski Ferenc Puskás á svipuðum stalli. Hann var fyrirliði í fræknu landsliði Ungverja sem næstum því urðu heimsmeistarar 1954 en töpuðu fyrir Þjóðverjum í úrslitaleik. Myndir af þessum tveimur fótboltamönnum héngu yfir rúminu mínu í mörg ár. Þeir heilsuðu með mér hverjum nýjum degi og vöktu yfir mér á nóttum eins og dýrlingar. Púskas lést fyrir nokkrum árum, farinn að heilsu og andlegum kröftum. Síðustu myndirnar af honum sýndu gamlan mann í göngugrind sem virtist týndur á löngum göngum hjúkrunarheimilis í óþekktu landi. Þessi hrumi maður var óravegu frá snaggaralega knattspyrnumanninum sem lék með di Stéfano í Real Madrid og raðaði inn mörkunum. Ég fór að speglinum og virti sjálfan mig fyrir mér og áttaði mig á því að ég var líka farinn að eldast. Í vikunni bárust þau tíðindi að nú væri Rikki líka farinn yfir móðuna miklu. Gamlir aðdáendur hans af minni kynslóð þakka honum fyrir framlag hans til sjálfstæðisbaráttu Íslendinga eftir stríðið. Hann var vaskasti fánaberi hins unga lýðveldis. Mörkin sem hann gerði í frægum sigurleik gegn Svíum á Melavelli sannfærðu þjóðina um það að við ættum allan rétt á sjálfstæðri tilveru. Sjálfur vil ég þakka honum fyrir hans þátt í uppeldi mínu og vona að hann beri Puskás kveðju mína þegar þeir hittast á knattspyrnuvöllum eilífðarinnar.Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu