Bakþankar

Harmagrátur

Óttar Guðmundsson skrifar
Í Heimsljósi Halldórs Laxness er rakin saga Ólafs Kárasonar niðursetnings og skálds. Fyrstu kaflarnir fjalla um ömurlega æsku drengsins að Fæti undir Fótarfæti. Einn af þjáningarbræðrum Ólafs var gamall maður og sveitarómagi, Jósef að nafni. Einhverju sinni var honum misþyrmt svo hrottalega af heimilisfólkinu að hann grét beisklega. Ólafur Kárason hafði alltaf haldið að gamlir menn gætu ekki grátið en vissi frá þeirri stundu hið gagnstæða. Engir gráta jafnsárt, „grátur gamalla manna er sá eini sanni grátur“.

Nú er kominn til sögunnar enn sárari harmasöngur þar sem forsvarsmenn ferðaþjónustunnar gráta í kór yfir sterku gengi krónunnar. Ég var alinn upp á tímum gengisfellinga. Alvöruþrungnir, dökkklæddir seðlabankastjórar komu reglulega fram í fréttatímum og sögðust ætla að fella gengið um tugi prósenta. Vöruverð hækkaði og í kjölfarið fylgdu víxlhækkanir kaupgjalds og verðlags með óðaverðbólgu. Allir voru sammála um það að gengisfelling hefði dauða og djöful í för með sér.

Á síðustu árum hefur tekist að halda verðlagi í landinu stöðugu. Gengi krónunnar hefur styrkst til blessunar fyrir alþýðu manna. Meðan almenningur fagnar hagstæðu gengi grætur ferðamannaiðnaðurinn eins og niðursetningur. Hátt gengi þýðir að ferðamenn kaupa minna af tuskudúkkum og skrani við Laugaveginn. Túristar kvarta undan okurverði í sjoppum hringinn í kringum landið.

Þessi grátkór ferðaþjónustunnar er svo hávær og sannfærandi að skynsamasta fólk er farið að kvarta undan of sterkri krónu. Sumir vilja góða og hressandi gengisfellingu upp á gamla móðinn svo að þetta fullorðna fólk hætti að gráta. Jósef gamli dó úr harmi. Enginn vill sjá ferðaþjónustuna drukkna í eigin táraflóði meðan ferðamönnum fjölgar um 20 prósent á hverju ári.






×