Gangandi gjaldmiðill í flíspeysu Tómas Þór Þórðarson skrifar 14. september 2017 07:00 Ég elska túrista. Svo framarlega sem ég lendi ekki fyrir aftan þá í bíl úti á landi þar sem þeir nauðhemla við hvert einasta ský sem lítur út eins og fugl eða öfugt þá elska ég þá. Ég elska að rölta niður Laugaveginn og sjá þessar gangandi evrur og dollara í flíspeysunum sínum og gönguúlpunum í 18 gráða hita njóta lífsins lystisemda á Íslandi og auðga mannlífið okkar. Það er líka ekkert lítið gaman að fylgjast með þeim heillast af hlutum sem maður er sjálfur orðinn svo algjörlega samdauna. Að rölta fyrir aftan hóp af jákvæðum Bandaríkjamönnum (er til önnur týpa?) í Reykjavíkurborg fær mann til að stökkva aðeins út fyrir gluggann og horfa inn á fallegu borgina okkar. Þeir geta staðið svo klukkutímunum skiptir og myndað hvern einasta fermetra á Ingólfstorgi á meðan ég geng þar vanalega rösklega yfir, bölvandi yfir látunum í hjólabrettunum. Ferðamenn gera líka svo ferðamannalega hluti sem maður gerir sjálfur erlendis en þeir geta bara verið svo miklu fyndnari hér á landi. Hversu oft hefur maður ekki farið glorsoltinn inn í einhverja vegasjoppu og setið þar og kjamsað á dýrindis samlokum eða öðru góðmeti og borgað fyrir það sama og ekkert. Hér heima röltir maður reglulega framhjá 10-11 í Austurstræti þar sem ferðamenn sitja út við glugga og borða samlokur sem kosta álíka mikið og flugmiðinn þeirra. Það er alveg merkilegt hvað okrið hér heima gerir lítið til að fæla ferðamenn frá, því verðlagið er að flestu leyti komið út í algjört rugl. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Tómas Þór Þórðarson Mest lesið Það er betra fyrir okkur öll að Háskóli Íslands efli fjarnám Darri Rafn Hólmarsson Skoðun Níðingsverk Jón Daníelsson Skoðun Þegar líða fer að jólum Ísak Hilmarsson Skoðun Stríðsglæpir sem munu ekki gleymast! Hjálmtýr Heiðdal Skoðun Það er flókið að eiga næstum 500 milljarða króna á Íslandi Þórður Snær Júlíusson Skoðun 5.maí Alþjóðadagur ljósmæðra Unnur Berglind Friðriksdóttir Skoðun Við eigum ekki efni á vonleysi né uppgjöf Magnús Magnússon Skoðun Hingað og ekki lengra Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Stjórnvöld, Óskar á heima hér! Þóra Andrésdóttir Skoðun Tími kominn til aðgerða gegn Ísrael Ingólfur Gíslason Skoðun
Ég elska túrista. Svo framarlega sem ég lendi ekki fyrir aftan þá í bíl úti á landi þar sem þeir nauðhemla við hvert einasta ský sem lítur út eins og fugl eða öfugt þá elska ég þá. Ég elska að rölta niður Laugaveginn og sjá þessar gangandi evrur og dollara í flíspeysunum sínum og gönguúlpunum í 18 gráða hita njóta lífsins lystisemda á Íslandi og auðga mannlífið okkar. Það er líka ekkert lítið gaman að fylgjast með þeim heillast af hlutum sem maður er sjálfur orðinn svo algjörlega samdauna. Að rölta fyrir aftan hóp af jákvæðum Bandaríkjamönnum (er til önnur týpa?) í Reykjavíkurborg fær mann til að stökkva aðeins út fyrir gluggann og horfa inn á fallegu borgina okkar. Þeir geta staðið svo klukkutímunum skiptir og myndað hvern einasta fermetra á Ingólfstorgi á meðan ég geng þar vanalega rösklega yfir, bölvandi yfir látunum í hjólabrettunum. Ferðamenn gera líka svo ferðamannalega hluti sem maður gerir sjálfur erlendis en þeir geta bara verið svo miklu fyndnari hér á landi. Hversu oft hefur maður ekki farið glorsoltinn inn í einhverja vegasjoppu og setið þar og kjamsað á dýrindis samlokum eða öðru góðmeti og borgað fyrir það sama og ekkert. Hér heima röltir maður reglulega framhjá 10-11 í Austurstræti þar sem ferðamenn sitja út við glugga og borða samlokur sem kosta álíka mikið og flugmiðinn þeirra. Það er alveg merkilegt hvað okrið hér heima gerir lítið til að fæla ferðamenn frá, því verðlagið er að flestu leyti komið út í algjört rugl.