Ofbeldis fokk Telma Tómasson skrifar 23. janúar 2018 07:00 Þetta er alltaf svona. Alltaf eins. Hann er kominn inn. Hún veit það, finnur það, þrátt fyrir að hann læðist nánast hljóðlaust upp stigann. Það brakar alltaf í sömu tröppunni. Hjartað berst í brjóstinu. Óttinn. Dágóð stund virðist líða. Í þögn. Kötturinn leikur sér að músinni. Fyrirvaralaust birtist hann svo í dyragættinni, afmyndaður í ljótleikanum, með reiddan hnefann. Ásakandi, öskrandi orðaflaumur endurkastast milli veggja, herbergið vígvöllur, sem fyrir augnabliki var griðastaður. Hún heyrir ekki, hjartað læst, líkaminn í vörn, viðbúin sársaukanum sem fylgir fyrsta högginu. Á öðrum stað, á öðrum tíma, kemur fatahönnuðurinn heim. Stolt af vel unnu verki með mikilvæga viðurkenningu í farteskinu. Tilhlökkun ólgar í brjóstinu, barnsleg eftirvænting yfir því að deila gleðinni með sínum kærasta. Tilfinningin varir ekki lengi, kuldinn hríslast niður bakið um leið og hún sér hvern hún hittir fyrir í stofunni. Hann situr í djúpa stólnum, niðursokkinn, hvítleitt ljósið frá tölvunni lýsir upp steinrunnið andlitið. Góðu tíðindin lætur hann sem vind um eyru þjóta. Afbrýðisemin fyllir stofuna, eins og þoka á dimmum degi. „Mikið líturðu illa út,“ segir hann, málrómurinn harður. Hún gerir aðra tilraun. „Ég var að fá eftirsóttustu verðlaun ársins,“ segir hún lágt, nú orðin lítil í sér, vön niðurlægingunni, lítillækkuninni, sjálfsefanum, niðurrifinu. Hann lætur kné fylgja kviði: „Svafstu hjá allri nefndinni til að landa þessu?“ og snýr sér aftur að tölvunni. Sneypt og einmana fer hún í háttinn og starir út í myrkrið. Þetta er alltaf svona. Alltaf eins. Fokk ofbeldi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Birtist í Fréttablaðinu Telma Tómasson Mest lesið Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Þjóðin slæst við elda: Hvar er Alþingi? Baldur Borgþórsson Skoðun Þegar ég heyri nafnið Katrín Jakobsdóttir Hans Alexander Margrétarson Hansen Skoðun „Bara“ kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Má ekkert gera fyrir millistéttina? Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir Skoðun Góðan daginn, ég ætla að fá … ENGLISH PLEASE! Ólafur Guðsteinn Kristjánsson Skoðun Háskólinn sveik stúdenta um góðar samgöngur Guðni Thorlacius,Katla Ólafsdóttir Skoðun Skráningum á mistökum við sjúkdómsgreiningar er ábótavant Guðrún Gyða Ölvisdóttir Skoðun Hver er okkar ábyrgð á ofbeldi meðal barna Hafdís Hrönn Hafsteinsdóttir Skoðun Að standa með konum og kerfisbreytingum Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun
Þetta er alltaf svona. Alltaf eins. Hann er kominn inn. Hún veit það, finnur það, þrátt fyrir að hann læðist nánast hljóðlaust upp stigann. Það brakar alltaf í sömu tröppunni. Hjartað berst í brjóstinu. Óttinn. Dágóð stund virðist líða. Í þögn. Kötturinn leikur sér að músinni. Fyrirvaralaust birtist hann svo í dyragættinni, afmyndaður í ljótleikanum, með reiddan hnefann. Ásakandi, öskrandi orðaflaumur endurkastast milli veggja, herbergið vígvöllur, sem fyrir augnabliki var griðastaður. Hún heyrir ekki, hjartað læst, líkaminn í vörn, viðbúin sársaukanum sem fylgir fyrsta högginu. Á öðrum stað, á öðrum tíma, kemur fatahönnuðurinn heim. Stolt af vel unnu verki með mikilvæga viðurkenningu í farteskinu. Tilhlökkun ólgar í brjóstinu, barnsleg eftirvænting yfir því að deila gleðinni með sínum kærasta. Tilfinningin varir ekki lengi, kuldinn hríslast niður bakið um leið og hún sér hvern hún hittir fyrir í stofunni. Hann situr í djúpa stólnum, niðursokkinn, hvítleitt ljósið frá tölvunni lýsir upp steinrunnið andlitið. Góðu tíðindin lætur hann sem vind um eyru þjóta. Afbrýðisemin fyllir stofuna, eins og þoka á dimmum degi. „Mikið líturðu illa út,“ segir hann, málrómurinn harður. Hún gerir aðra tilraun. „Ég var að fá eftirsóttustu verðlaun ársins,“ segir hún lágt, nú orðin lítil í sér, vön niðurlægingunni, lítillækkuninni, sjálfsefanum, niðurrifinu. Hann lætur kné fylgja kviði: „Svafstu hjá allri nefndinni til að landa þessu?“ og snýr sér aftur að tölvunni. Sneypt og einmana fer hún í háttinn og starir út í myrkrið. Þetta er alltaf svona. Alltaf eins. Fokk ofbeldi.