Þetta er alltaf svona. Alltaf eins. Hann er kominn inn. Hún veit það, finnur það, þrátt fyrir að hann læðist nánast hljóðlaust upp stigann. Það brakar alltaf í sömu tröppunni. Hjartað berst í brjóstinu. Óttinn.
Dágóð stund virðist líða. Í þögn. Kötturinn leikur sér að músinni. Fyrirvaralaust birtist hann svo í dyragættinni, afmyndaður í ljótleikanum, með reiddan hnefann. Ásakandi, öskrandi orðaflaumur endurkastast milli veggja, herbergið vígvöllur, sem fyrir augnabliki var griðastaður. Hún heyrir ekki, hjartað læst, líkaminn í vörn, viðbúin sársaukanum sem fylgir fyrsta högginu.
Á öðrum stað, á öðrum tíma, kemur fatahönnuðurinn heim. Stolt af vel unnu verki með mikilvæga viðurkenningu í farteskinu. Tilhlökkun ólgar í brjóstinu, barnsleg eftirvænting yfir því að deila gleðinni með sínum kærasta. Tilfinningin varir ekki lengi, kuldinn hríslast niður bakið um leið og hún sér hvern hún hittir fyrir í stofunni.
Hann situr í djúpa stólnum, niðursokkinn, hvítleitt ljósið frá tölvunni lýsir upp steinrunnið andlitið. Góðu tíðindin lætur hann sem vind um eyru þjóta. Afbrýðisemin fyllir stofuna, eins og þoka á dimmum degi. „Mikið líturðu illa út,“ segir hann, málrómurinn harður.
Hún gerir aðra tilraun. „Ég var að fá eftirsóttustu verðlaun ársins,“ segir hún lágt, nú orðin lítil í sér, vön niðurlægingunni, lítillækkuninni, sjálfsefanum, niðurrifinu. Hann lætur kné fylgja kviði: „Svafstu hjá allri nefndinni til að landa þessu?“ og snýr sér aftur að tölvunni. Sneypt og einmana fer hún í háttinn og starir út í myrkrið. Þetta er alltaf svona. Alltaf eins.
Fokk ofbeldi.
