Eru ekki allir í stuði? 11. júlí 2007 07:00 Í síðustu viku fór ég með tveggja ára gamlan son minn til Kaupmannahafnar til að sýna honum Tívolíið og dýragarðinn. Þegar ég velti framtíðinni fyrir mér sé ég alltaf fyrir mér hvað við eigum eftir að ferðast mikið saman. Ég myndi til að mynda bjóða honum á Hróarskelduhátíðina þegar hann fermdist. Þangað fór ég fyrir sjö árum og sá meðal annars Travis, Kent, Willy Nelson og Moloko. Ein uppáhaldshljómsveitin mín, Pearl Jam, var líka mætt en hún hafði aðeins leikið nokkur lög þegar Eddie Vedder kraup á sviðið. „Han gråter" sögðu Svíarnir fyrir aftan mig. Tónleikarnir voru blásnir af og það var ekki fyrr en ég kveikti á sjónvarpinu næsta dag að ég áttaði mig á því hvað hafði gerst. Átta ungir menn höfðu troðist til bana undir mannfjöldanum. Augnblýanturinn lak í svörtum taumum niður andlit Gotharanna þegar ég kom aftur inn á tónleikasvæðið. Gleðin var búin og þótt ég hafi fengið smjörþefinn af stemningunni sem ríkir á hátíðinni finnst mér ég verða að fara aftur. Og þá býð ég sko syni mínum með. Nú hefur hann aftur á móti áhuga á allt öðru en rokki. Hann setti á sig sjóræningjahatt og tók sér bæði sverð í hönd og danskan fána, sem honum hafði tekist að pissa á fyrr um daginn, og fór þannig útlítandi í Tívolíið. Saman snerumst við mæðginin um í hringekju og klöppuðum í takt við leik lúðrasveitar skipuðum taktföstum drengjum. Þegar við komum aftur inn á hótel stóðu niðurrignd norsk ungmenni forug upp á lær í móttökunni. Þau vildu herbergi og sem betur fer voru þau til því annars hefði ég staflað þessum þrándheimsku krökkum inni hjá okkur syni mínum. Meðan krakkarnir biðu eftir lyklunum heyrði ég þá ræða böndin sem þeir áttu í vændum. Ég heyrði nöfnin Arcade Fire og Arctic Monkies. Eða var það Arcade Monkeys og Arctic Fire? Það rann upp fyrir mér að ég var ekkert inn í þessari tónlist. Líklega yrði ég ekkert minna úti á þekju sumarið 2018. Ef ég færi á Hróarskeldu það árið myndi ég líklega bara snúast um sjálfa mig föst á fortíðartrippi í leit að Pearl Jam, Kent og Travis. Willy Nelson verður líkast til kominn undir græna torfu. Sonur minn myndi skammast sín fyrir mig og þegar ég spyrði hann hvort við ættum ekki bara að skella okkur í hringekjuna í Tívolíinu, „þér fannst það nú einu sinni svo gaman", myndi hann endanlega stinga mig af. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Gerður Kristný Mest lesið Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Til hamingju Íslendingar með nýja Óperu Andri Björn Róbertsson Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun
Í síðustu viku fór ég með tveggja ára gamlan son minn til Kaupmannahafnar til að sýna honum Tívolíið og dýragarðinn. Þegar ég velti framtíðinni fyrir mér sé ég alltaf fyrir mér hvað við eigum eftir að ferðast mikið saman. Ég myndi til að mynda bjóða honum á Hróarskelduhátíðina þegar hann fermdist. Þangað fór ég fyrir sjö árum og sá meðal annars Travis, Kent, Willy Nelson og Moloko. Ein uppáhaldshljómsveitin mín, Pearl Jam, var líka mætt en hún hafði aðeins leikið nokkur lög þegar Eddie Vedder kraup á sviðið. „Han gråter" sögðu Svíarnir fyrir aftan mig. Tónleikarnir voru blásnir af og það var ekki fyrr en ég kveikti á sjónvarpinu næsta dag að ég áttaði mig á því hvað hafði gerst. Átta ungir menn höfðu troðist til bana undir mannfjöldanum. Augnblýanturinn lak í svörtum taumum niður andlit Gotharanna þegar ég kom aftur inn á tónleikasvæðið. Gleðin var búin og þótt ég hafi fengið smjörþefinn af stemningunni sem ríkir á hátíðinni finnst mér ég verða að fara aftur. Og þá býð ég sko syni mínum með. Nú hefur hann aftur á móti áhuga á allt öðru en rokki. Hann setti á sig sjóræningjahatt og tók sér bæði sverð í hönd og danskan fána, sem honum hafði tekist að pissa á fyrr um daginn, og fór þannig útlítandi í Tívolíið. Saman snerumst við mæðginin um í hringekju og klöppuðum í takt við leik lúðrasveitar skipuðum taktföstum drengjum. Þegar við komum aftur inn á hótel stóðu niðurrignd norsk ungmenni forug upp á lær í móttökunni. Þau vildu herbergi og sem betur fer voru þau til því annars hefði ég staflað þessum þrándheimsku krökkum inni hjá okkur syni mínum. Meðan krakkarnir biðu eftir lyklunum heyrði ég þá ræða böndin sem þeir áttu í vændum. Ég heyrði nöfnin Arcade Fire og Arctic Monkies. Eða var það Arcade Monkeys og Arctic Fire? Það rann upp fyrir mér að ég var ekkert inn í þessari tónlist. Líklega yrði ég ekkert minna úti á þekju sumarið 2018. Ef ég færi á Hróarskeldu það árið myndi ég líklega bara snúast um sjálfa mig föst á fortíðartrippi í leit að Pearl Jam, Kent og Travis. Willy Nelson verður líkast til kominn undir græna torfu. Sonur minn myndi skammast sín fyrir mig og þegar ég spyrði hann hvort við ættum ekki bara að skella okkur í hringekjuna í Tívolíinu, „þér fannst það nú einu sinni svo gaman", myndi hann endanlega stinga mig af.
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun