Menningarnótt og miðborgarótti 20. ágúst 2007 06:00 Menningarnótt hefur verið fastur liður um árabil og lífgað upp á líf íbúa og gesta höfuðborgarinnar. Í ár virðist hátíðin hafa tekist einstaklega vel og er það mikið fagnaðarefni. Eins og gengur þegar svo mikill mannfjöldi hefur komið saman þá hefur á stundum eitt og annað farið úrskeiðis. Eitt árið einkenndist af endalausum umferðarhnút sem ekki greiddist úr að fullu fyrr en líða tók á nóttina. Önnur ár hafa ölvun og óspektir sett skugga á annars gleðilega hátíð. Í hvert sinn sem eitthvað hefur borið við sem neikvætt getur talist virðast aðstandendur hátíðarinnar, í samvinnu við yfirvöld borgar og löggæslu, setjast yfir málið og leita lausna. Slík vinnubrögð eru auðvitað til fyrirmyndar og hafa í ár skilað árangri. Miðborg Reykjavíkur hefur verið til umfjöllunar að undanförnu vegna þess sem nefnt hefur verið „ástandið í miðborginni". Slík umræða hefur komið upp með reglulegu millibili frá því að miðbær varð til í Reykjavík. Að því leytinu til er umræðan skyld umræðunni um að æska hvers tíma sé óalandi og óferjandi, en heimildir um slíkt má finna í ritum Konfúsíusar og annarra þeirra sem í fornöld létu sig mannrækt og menntun varða. Svo mun væntanlega vera á öllum tímum að við finnum æskunni ýmislegt til foráttu og einblínum helst á þá ódælustu þegar hópur kemur saman. Í umræðu um slíkt kristallast oft togstreita milli öryggissjónarmiða borgaranna og athafnafrelsis einstaklinga. Spurningin er einfaldlega sú í hve miklum mæli frelsið ógni örygginu. Þarna fara menn stundum offari og boða helsi vegna stakra viðburða án þess að raunverulega séu metnir heildarhagsmunir og gagn af því að skerða frelsi borgaranna. Þannig er spurning hvort sú yfirþyrmandi öryggisgæsla sem orðin er víða í kjölfar 11. september sé ekki langt umfram þá ógn sem er fyrir hendi. Almenna reglan á að vera sú að það þurfi rík rök um mikla ógn til að ganga á rétt borgaranna til að geta um frjálst höfuð strokið. Það er betra að einn og einn ódámurinn sleppi, en að allur fjöldinn sé hnepptur í fjötra ofstjórnar og leiðinda. Stjórnmálamenn eiga ekki að tala upp óttann til að slá sig til riddara með harðari lagasetningu og öfgakenndu eftirliti. Verkefni yfirvalda er að taka á þeim sem af sér brjóta, en ekki að refsa öllum hinum. Það er ýmislegt hægt að bæta og skipulag menningarnætur í ár er ágætt dæmi um hvernig gleði fjöldans fékk að sigra ofbeldi og eyðileggingu hinna fáu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hafliði Helgason Mest lesið Halldór 5.10.2024 Jón Þór Stefánsson Halldór Spilling á Íslandi: Erum við að missa tökin? Ágústa Árnadóttir Skoðun Sleppum brúnni og förum betri leið framhjá Selfossi Elliði Vignisson Skoðun Háskóli Íslands er ekki að sinna skyldum sínum Silja Höllu Egilsdóttir Skoðun Eignafólk græðir mikið á vaxtastefnu Seðlabankans Stefán Ólafsson Skoðun Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun Dauðarefsing Pírata Sigurjón Þórðarson Skoðun Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Að dansa í regninu Lóa Björk Ólafsdóttir Skoðun Foreldrar eru sérfræðingar í sínum börnum Valdimar Víðisson Skoðun
Menningarnótt hefur verið fastur liður um árabil og lífgað upp á líf íbúa og gesta höfuðborgarinnar. Í ár virðist hátíðin hafa tekist einstaklega vel og er það mikið fagnaðarefni. Eins og gengur þegar svo mikill mannfjöldi hefur komið saman þá hefur á stundum eitt og annað farið úrskeiðis. Eitt árið einkenndist af endalausum umferðarhnút sem ekki greiddist úr að fullu fyrr en líða tók á nóttina. Önnur ár hafa ölvun og óspektir sett skugga á annars gleðilega hátíð. Í hvert sinn sem eitthvað hefur borið við sem neikvætt getur talist virðast aðstandendur hátíðarinnar, í samvinnu við yfirvöld borgar og löggæslu, setjast yfir málið og leita lausna. Slík vinnubrögð eru auðvitað til fyrirmyndar og hafa í ár skilað árangri. Miðborg Reykjavíkur hefur verið til umfjöllunar að undanförnu vegna þess sem nefnt hefur verið „ástandið í miðborginni". Slík umræða hefur komið upp með reglulegu millibili frá því að miðbær varð til í Reykjavík. Að því leytinu til er umræðan skyld umræðunni um að æska hvers tíma sé óalandi og óferjandi, en heimildir um slíkt má finna í ritum Konfúsíusar og annarra þeirra sem í fornöld létu sig mannrækt og menntun varða. Svo mun væntanlega vera á öllum tímum að við finnum æskunni ýmislegt til foráttu og einblínum helst á þá ódælustu þegar hópur kemur saman. Í umræðu um slíkt kristallast oft togstreita milli öryggissjónarmiða borgaranna og athafnafrelsis einstaklinga. Spurningin er einfaldlega sú í hve miklum mæli frelsið ógni örygginu. Þarna fara menn stundum offari og boða helsi vegna stakra viðburða án þess að raunverulega séu metnir heildarhagsmunir og gagn af því að skerða frelsi borgaranna. Þannig er spurning hvort sú yfirþyrmandi öryggisgæsla sem orðin er víða í kjölfar 11. september sé ekki langt umfram þá ógn sem er fyrir hendi. Almenna reglan á að vera sú að það þurfi rík rök um mikla ógn til að ganga á rétt borgaranna til að geta um frjálst höfuð strokið. Það er betra að einn og einn ódámurinn sleppi, en að allur fjöldinn sé hnepptur í fjötra ofstjórnar og leiðinda. Stjórnmálamenn eiga ekki að tala upp óttann til að slá sig til riddara með harðari lagasetningu og öfgakenndu eftirliti. Verkefni yfirvalda er að taka á þeim sem af sér brjóta, en ekki að refsa öllum hinum. Það er ýmislegt hægt að bæta og skipulag menningarnætur í ár er ágætt dæmi um hvernig gleði fjöldans fékk að sigra ofbeldi og eyðileggingu hinna fáu.
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun
Telur rektor Háskóla Íslands úrskurði alþjóðadómstóla og ályktanir Sameinuðu þjóðanna vera pólitískt álitamál? Elí Hörpu- og Önundarbur Skoðun
Þriðjungur barna af erlendum uppruna tilheyrir ekki skólanum sínum Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun