Goodbye, ástkæra … 24. september 2007 05:30 Sú var tíð að hægt var að sjá af holdafari fólks staðsetningu þess í metorðastiga þjóðfélagsins. Aðeins kaupmenn, prófastar og sýslumenn höfðu efni á að koma sér upp ístru, sem var stöðutákn þeirra tíma. Snotur ístra jafngilti 50 milljóna sportbíl í nútímanum en knésíð vömb var á við einkaþotu. ÞETTA ókeypis fitusog sem alþýðan bjó við hafði þann kost með sér að íslenskrar konur voru í kjörþyngd sýningarstúlkna frá landnámstíð fram á miðja tuttugustu öld. Þá uppgötvuðu auðmennirnir loksins að til væri fjölbreyttari afþreying en að safna ístru. Sjóndeildarhringur yfirstéttarinnar víkkaði til muna í góðærinu mikla sem var fyrst og fremst Adolf Hitler að þakka og stundum er kennt við síðari heimsstyrjöld. Í HARÐINDUM fyrri alda varð yfirstéttin að notast við danska mynt, því að íslenskir peningar voru auðvitað öngvir til, þar til í stríðinu. Þá komu dollarar og pund í stað hinnar dönsku myntar. Upp á grín var „álnum vaðmáls" breytt í íslenskar krónur. Sá gjaldmiðill vakti hlátur í fjármálastofnunum veraldar og var eingöngu notaður innanlands á svörtum markaði þar sem alþýðunni voru seldir dollarar á uppsprengdu verði meðan betra fólk fékk þá í bönkum á sanngjörnum prís. Þetta var áður en mönnum hafði hugkvæmst sú hagræðing sem fólst í því að afhenda yfirstéttinni bankana á einu bretti. EINS OG hinn sauðþrái íslenski almúgi hefur löngum haldið fram eru peningar ekki það sem máli skiptir í lífinu heldur þau forréttindi að geta hugsað, talað og skrifað á tungu feðra sinna. Í Noregi til forna var töluð íslenska. Þetta tungumál tóku landnámsmennirnir með sér að heiman og kölluðu „ástkæra ylhýra málið" og notuðu til að semja skemmtiefni fyrir svonefndar kvöldvökur í moldarkofum sem þéttaðir voru með mykju. NÚ ætlar yfirstéttin að taka upp ensku sem þjóðtungu við fyrsta hentugleika enda er öllum betri mönnum að verða ljóst að ekkert er upp úr íslenskunni að hafa. Þó verður fyrst um sinn heimilt að blóta á íslensku á laun þar sem vottum verður ekki við komið. Goodbye, ástkæra, ylhýra … Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þráinn Bertelsson Mest lesið Til hamingju blaðamenn! Hjálmar Jónsson Skoðun Að sækja gullið (okkar) Þröstur Friðfinnsson Skoðun Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Kirkjugarðsballið: Eiga Íslendingar að mæta þar? Birgir Dýrfjörð Skoðun Það er ekki hægt að loka augunum fyrir þessum veruleika Davíð Bergmann Skoðun Nýbygging þýðir ekki gallalaus eign Annþór Kristján Karlsson Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun
Sú var tíð að hægt var að sjá af holdafari fólks staðsetningu þess í metorðastiga þjóðfélagsins. Aðeins kaupmenn, prófastar og sýslumenn höfðu efni á að koma sér upp ístru, sem var stöðutákn þeirra tíma. Snotur ístra jafngilti 50 milljóna sportbíl í nútímanum en knésíð vömb var á við einkaþotu. ÞETTA ókeypis fitusog sem alþýðan bjó við hafði þann kost með sér að íslenskrar konur voru í kjörþyngd sýningarstúlkna frá landnámstíð fram á miðja tuttugustu öld. Þá uppgötvuðu auðmennirnir loksins að til væri fjölbreyttari afþreying en að safna ístru. Sjóndeildarhringur yfirstéttarinnar víkkaði til muna í góðærinu mikla sem var fyrst og fremst Adolf Hitler að þakka og stundum er kennt við síðari heimsstyrjöld. Í HARÐINDUM fyrri alda varð yfirstéttin að notast við danska mynt, því að íslenskir peningar voru auðvitað öngvir til, þar til í stríðinu. Þá komu dollarar og pund í stað hinnar dönsku myntar. Upp á grín var „álnum vaðmáls" breytt í íslenskar krónur. Sá gjaldmiðill vakti hlátur í fjármálastofnunum veraldar og var eingöngu notaður innanlands á svörtum markaði þar sem alþýðunni voru seldir dollarar á uppsprengdu verði meðan betra fólk fékk þá í bönkum á sanngjörnum prís. Þetta var áður en mönnum hafði hugkvæmst sú hagræðing sem fólst í því að afhenda yfirstéttinni bankana á einu bretti. EINS OG hinn sauðþrái íslenski almúgi hefur löngum haldið fram eru peningar ekki það sem máli skiptir í lífinu heldur þau forréttindi að geta hugsað, talað og skrifað á tungu feðra sinna. Í Noregi til forna var töluð íslenska. Þetta tungumál tóku landnámsmennirnir með sér að heiman og kölluðu „ástkæra ylhýra málið" og notuðu til að semja skemmtiefni fyrir svonefndar kvöldvökur í moldarkofum sem þéttaðir voru með mykju. NÚ ætlar yfirstéttin að taka upp ensku sem þjóðtungu við fyrsta hentugleika enda er öllum betri mönnum að verða ljóst að ekkert er upp úr íslenskunni að hafa. Þó verður fyrst um sinn heimilt að blóta á íslensku á laun þar sem vottum verður ekki við komið. Goodbye, ástkæra, ylhýra …