Leikföng dauðans 14. nóvember 2007 11:13 Það er ekki þrautalaust að halda barnaafmæli. Ég kynntist því um liðna helgi. Ekki það að verkaskiptingin sé eitthvað að þvælast fyrir okkur hjónum. O nei; hún bakar og ég tek til. En svo streyma gjafirnar í hús, heilu og hálfu lagerarnir úr Toysarus. Og af því að í þessu tilviki var um þriggja ára dóttur mína að ræða - litla örverpið mitt - þá var ekki um annað að ræða en ég hjálpaði blessaðri tátunni að taka utan af pökkunum. Þá hófst áhlaupsvinnan. Ég skil ekki umbúðamenninguna nú til dags. Dótið á okkar dögum, hvort heldur eru dúkkur, bollastell eða eldhúsleikföng, er svo kyrfilega fest við pakkningarnar að hraustmenni á borð við mig má hafa sig allan við til að leysa völuskrínið úr viðjum pakkninganna. Þetta reynir á þolið en ekki síður á allar fínhreyfingar og tilfinningar. Það fór svo að segja allur afmælisdagurinn í þetta. Mest af þessu Toysarus-dóti er meira og minna naglfast við pabbaumbúðirnar. Þar fyrir utan taka við víraflækjur sem reyra glingrið þéttingsfast við hlífðarspjöldin. Vírasnúningarnir minna á einhverja tegund brúarverkfræði; það er eins og pakkarnir þurfi að standast nútíma burðarþolsvísindi. Á köflum missti ég þolinmæðina; kraftarnir báru þolgæðið ofurliði ... ég á enn eftir að festa eina hönd á dúkku sem slasaðist alvarlega í þessum átökum. Sökin er mín - og skömmin ... ég sá bara ekki síðasta vírinn. Þetta er náttúrlega ekki í lagi. Og eyðilagði fyrir mér afmælisveisluna. Ég sat tímunum saman úti í horni, einn og afskiptur, með vírklippur og naglbíta með viðþolslaust barnið fyrir framan mig. Ég leit út eins og úrvinda iðnaðarmaður sem er innlyksa við opnun skemmtistaðar. Af hverju þurfa afmæli að enda svona? Eiga ekki umbúðirnar að vera aukaatriði? Af hverju þarf sérfræðiþekkingu til að losa þær af sjálfum gjöfunum? Af hverju taka umbúðirnar meira pláss en glingrið sjálft? Þær fylltu þrjá sorppoka í dagslok. Ég horfi með hryllingi til jólanna. Þá verð ég líkast til einn úti í horni með iðnaðarmannabeltið um mig miðjan og vel brýndar klippur í hverjum vasa. Og ég býð ekki í jólaskapið ... -SER. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mannamál Sigmundar Ernis Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Með baunabyssu í kennaraverkfalli Ólafur Hauksson Skoðun Vanvirðing við einkaframtakið og verðmætasköpun Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Við þurfum að tala um Bálstofuna Matthías Kormáksson Skoðun Það þarf meiri töffara í okkur Davíð Már Sigurðsson Skoðun Á að banna rauða jólasveininn? Stefán Vagn Stefánsson Skoðun Samfylkingin ætlar ekki að hækka tekjuskatt Alma D. Möller Skoðun Verðum að rannsaka hvað gerðist í Covid Hildur Þórðardóttir Skoðun Treystir þú konum? Hópur 72 kvenna úr sex stjórnmálaflokkum Skoðun Unga fólkið og frjósemi María Rut Baldursdóttir,Sigríður Auðunsdóttir Skoðun
Það er ekki þrautalaust að halda barnaafmæli. Ég kynntist því um liðna helgi. Ekki það að verkaskiptingin sé eitthvað að þvælast fyrir okkur hjónum. O nei; hún bakar og ég tek til. En svo streyma gjafirnar í hús, heilu og hálfu lagerarnir úr Toysarus. Og af því að í þessu tilviki var um þriggja ára dóttur mína að ræða - litla örverpið mitt - þá var ekki um annað að ræða en ég hjálpaði blessaðri tátunni að taka utan af pökkunum. Þá hófst áhlaupsvinnan. Ég skil ekki umbúðamenninguna nú til dags. Dótið á okkar dögum, hvort heldur eru dúkkur, bollastell eða eldhúsleikföng, er svo kyrfilega fest við pakkningarnar að hraustmenni á borð við mig má hafa sig allan við til að leysa völuskrínið úr viðjum pakkninganna. Þetta reynir á þolið en ekki síður á allar fínhreyfingar og tilfinningar. Það fór svo að segja allur afmælisdagurinn í þetta. Mest af þessu Toysarus-dóti er meira og minna naglfast við pabbaumbúðirnar. Þar fyrir utan taka við víraflækjur sem reyra glingrið þéttingsfast við hlífðarspjöldin. Vírasnúningarnir minna á einhverja tegund brúarverkfræði; það er eins og pakkarnir þurfi að standast nútíma burðarþolsvísindi. Á köflum missti ég þolinmæðina; kraftarnir báru þolgæðið ofurliði ... ég á enn eftir að festa eina hönd á dúkku sem slasaðist alvarlega í þessum átökum. Sökin er mín - og skömmin ... ég sá bara ekki síðasta vírinn. Þetta er náttúrlega ekki í lagi. Og eyðilagði fyrir mér afmælisveisluna. Ég sat tímunum saman úti í horni, einn og afskiptur, með vírklippur og naglbíta með viðþolslaust barnið fyrir framan mig. Ég leit út eins og úrvinda iðnaðarmaður sem er innlyksa við opnun skemmtistaðar. Af hverju þurfa afmæli að enda svona? Eiga ekki umbúðirnar að vera aukaatriði? Af hverju þarf sérfræðiþekkingu til að losa þær af sjálfum gjöfunum? Af hverju taka umbúðirnar meira pláss en glingrið sjálft? Þær fylltu þrjá sorppoka í dagslok. Ég horfi með hryllingi til jólanna. Þá verð ég líkast til einn úti í horni með iðnaðarmannabeltið um mig miðjan og vel brýndar klippur í hverjum vasa. Og ég býð ekki í jólaskapið ... -SER.