Menning

Fjórum dönsum betur

Úr verki Gunnlaugs Egilssonar, Djöflafúgunni, sem þau Aðalheiður Halldórsdóttir og Steve Lorens fluttu á sviði og í skuggamyndum á tjaldi eftir Sverri Kristjánsson.Mynd: Íd/ Golli
Úr verki Gunnlaugs Egilssonar, Djöflafúgunni, sem þau Aðalheiður Halldórsdóttir og Steve Lorens fluttu á sviði og í skuggamyndum á tjaldi eftir Sverri Kristjánsson.Mynd: Íd/ Golli
Sýning Íslenska dansflokksins á fimmtudagskvöld á fjórum nýjum dúettum - tvídönsum - er um flest markverður vitnisburður um stöðu dansins hér. Innan dansflokksins eru flinkir dansarar, konurnar sterkari en karlarnir, efni flokksins til að gera sýningar sæmilega úr garði felast fyrst og fremst í tíma til æfinga og vinnu. Hann hefur takmörkuð fjárráð til að skapa sýningum fjölbreytileika í útliti. Það er stundum talað um að flokkurinn hafi skýran stíl sem er ofmat. Þrátt fyrir að yfir honum hafi verið sama listræna forystan um langt skeið, bregður jafnan fyrir nýjum brögðum þegar nýir höfundar koma flokknum til liðveislu.

Dansarnir fjórir sem sýndir voru á fimmtudag féllu í tvö horn, einkum fyrir misskýra sýn höfunda á efniviðinn. Fyrstur var dans Gunnlaugs Egilssonar og hafði á sér skýran og einfaldan stíl. Hann var unninn af þéttri tilfinningu fyrir stígandi, útsjónarsemi í átökum danspars á gólfi og skuggaleiks á tjaldi, snjallri en einfaldri hugmynd sem varð að æ þéttara neti höfundarins um efniviðinn - klár sýn unnin af ökonómíu - fumlaus tök og fullkomlega fagmannleg með styrkri byggingu sem slúttaði með glæsibrag. Verulega gleðileg aðkoma Gunnlaugs Egilssonar sem höfundar og Aðalheiður og Steve Lorens voru óaðfinnanleg í flutningnum.

Framlag Peter Anderson var brogaðra: hann hefur sýnt það í dönsum sínum að hann vill brjóta form, rjúfa hefðir og hér byggðist það á nánast skopstælingu sem var rofin úr sal með aðkomu Katrínar Johnson sem truflaði Hjördísi Lilju og fékk sér til hjálpar Björn Inga og Unni Birnu Björnsdóttur fiðluleikara. Þetta var kyndugt spaug en heldur rislítill dans - fókusinn var á öðru. En í dagskránni var þetta ágætis uppbrot og léttir og þjónaði vel þeim tilgangi.

Óljóst erindi var einkenni á dansi Sveinbjargar Þórhallsdóttur eins og oft áður. Íd á að vinna meira með dramatúrga sem liðsinni höfundum sem hafa tæknilega getu til danssmíða en veika tilfinningu fyrir uppbyggingu. Það örlaði víða í túlkun Lovísu Óskar á harmi sem manni virtist að gæti verið áhrifaríkt efnissvið í hugleiðingu um skekkju í sambandi milli fólks. Ekki sannfærandi verk en það er alltaf gaman að sjá Cameron á sviði.

Síðastur var dans milli þeirra Emilíu Benediktu og Hannesar Þórs eftir Láru Stefánsdóttur sem með fulltingi Filippíu Elísdóttur, hönnuðar sviðsmyndar og búninga, varð að eftirminnilegu atriði. Loksins varð rýmið dramatískt umhverfi með sáraeinföldum brögðum: dufti á gólfi sem teiknaði nýtt svið, fáeinum glanskúlum, einni rólu og búningi Emilíu.

Sagan var ljós, dansinn studdi sig loks við umhverfi, myndsýn sem var úr annarri átt en þau minimalísku leiðindi sem fátækt flokksins hefur jafnan í för með sér. Hér var öllu stillt innarlega á sviðinu svo myndin varð heil, kompósisjónin naut sín sem heild í fallega tjásaðri endurminningu.

Þannig komu upphafs- og endaatriðið skemmtilega á óvart. Í báðum var heildin, myndin það sem réði úrslitum og gerði gæfumuninn.

Næstu sýningar á þessum fjórum dönsum verða 24., 25., og 26. október. Páll Baldvin Baldvinsson






Fleiri fréttir

Sjá meira


×