Vinnufúsu hendurnar Kolbeinn Óttarsson Proppé skrifar 17. nóvember 2009 06:00 Sjálfhverfni pistlahöfunda á sér engin takmörk og því mun þessi pistill fjalla um mig. Að vísu verður reynt að tengja hann efnahagsástandinu í lokin, en það er veik tenging. Pistillinn er fyrst og fremst um mig. Því þegar ég var sautján ára gamall fór ég í fyrsta skipti á sjóinn. Ekki af því að ég væri eftirsóttur, alls ekki. Útgerðarmaðurinn vildi Hrafnkel bróður minn en hann var ekki laus. Benti á mig. „Er hann vanur?" „Nei, hefur aldrei komið á sjó, en hefur unnið í frystihúsi mörg sumur." „Já, já heyri í þér síðar." En þar sem mikið lá við, dallurinn var kominn langleiðina á miðin þegar einn hásetinn slasaðist og sigla þurfti honum í land, var ákveðið að gefa liðléttingnum tækifæri. Og fjölskyldan var undirlögð; það þurfti að kaupa galla og allskyns græjur, gúmmístígvél og síðar ullarbuxur. Síðan var farið út að borða og línurnar lagðar. „Láttu aldrei biðja þig tvisvar um neitt." „Á fætur við fyrsta ræs." „Ekki láta standa á þér við neitt verk." Og svo kom Hilmir og kyssti kinnunginn, sá slasaði borinn í land og liðléttingurinn skottaðist um borð. Og fyrr en varði var haldið af stað út aftur og ljósin í Hafnarfirði hurfu í sortann. Ekki skildi standa á mér. Enginn tími til að koma sér fyrir í klefanum, best að halda beint í stakkaklefann og græja sig upp. Brakandi nýr sjógallinn lýsti eins og neonljós og hægt hefði verið að gera að fiski með brotunum í buxunum. Það ískraði í nýju gúmmíinu í vettlingunum, en brátt var ég tilbúinn og kominn upp á dekk. Þþar sem ég stóð ölduna og rýndi í sortann varð ég þess fljótlega áskynja að ég var einn á dekkinu. Ég lét það þó ekkert á mig fá, rölti um mannalegur og hummaði yfir hinu og þessu. „Ætli sé ekki rétt að færa þennan kaðal aðeins til hægri?" „Hvað er þessi krókstjaki að gera hér?" „Netakarfan veltur um á dekkinu." „Best að hrækja fyrir borðstokkinn." En brátt rann upp fyrir mér ljós; engin verk var að vinna fyrir mínar vinnufúsu hendur. Ég laumaði mér úr gallanum og niður í matsal, en þar lágu menn og horfðu á vídeó og drukku kaffi. Enda á öðru útstími og öll verk löngu unnin. og mórallinn? Sosum enginn. Nema kannski sá að betra er að nýta vinnufúsar hendur þegar þær eru til staðar. Það getur margborgað sig að finna verk fyrir þær; frekar en að láta þær væflast í iðjuleysi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Milljarðatugir Jóns Baldvins Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Greiðslubyrði húsnæðislána lækkar um helming! Frekari lækkana að vænta á næstu mánuðum Baldur Borgþórsson Skoðun Að sjúga í sig orkulindir Íslendinga Snæbjörn Guðmundsson Skoðun Við mótmælum… Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Þetta er alveg orðið alveg ágætt Þórarinn Eyfjörð Skoðun Afleit afkoma heimila Stefán Ólafsson Skoðun Rannsóknarleit Selfossveitna heldur áfram að skila árangri Sveinn Ægir Birgisson Skoðun Réttum konunni gjallarhornið Yngvi Sighvatsson Skoðun Snúum leiknum í ávinning fyrir alla Friðrik Einarsson Skoðun Að þróa og efla gróskuhugarfar Ingrid Kuhlman Skoðun
Sjálfhverfni pistlahöfunda á sér engin takmörk og því mun þessi pistill fjalla um mig. Að vísu verður reynt að tengja hann efnahagsástandinu í lokin, en það er veik tenging. Pistillinn er fyrst og fremst um mig. Því þegar ég var sautján ára gamall fór ég í fyrsta skipti á sjóinn. Ekki af því að ég væri eftirsóttur, alls ekki. Útgerðarmaðurinn vildi Hrafnkel bróður minn en hann var ekki laus. Benti á mig. „Er hann vanur?" „Nei, hefur aldrei komið á sjó, en hefur unnið í frystihúsi mörg sumur." „Já, já heyri í þér síðar." En þar sem mikið lá við, dallurinn var kominn langleiðina á miðin þegar einn hásetinn slasaðist og sigla þurfti honum í land, var ákveðið að gefa liðléttingnum tækifæri. Og fjölskyldan var undirlögð; það þurfti að kaupa galla og allskyns græjur, gúmmístígvél og síðar ullarbuxur. Síðan var farið út að borða og línurnar lagðar. „Láttu aldrei biðja þig tvisvar um neitt." „Á fætur við fyrsta ræs." „Ekki láta standa á þér við neitt verk." Og svo kom Hilmir og kyssti kinnunginn, sá slasaði borinn í land og liðléttingurinn skottaðist um borð. Og fyrr en varði var haldið af stað út aftur og ljósin í Hafnarfirði hurfu í sortann. Ekki skildi standa á mér. Enginn tími til að koma sér fyrir í klefanum, best að halda beint í stakkaklefann og græja sig upp. Brakandi nýr sjógallinn lýsti eins og neonljós og hægt hefði verið að gera að fiski með brotunum í buxunum. Það ískraði í nýju gúmmíinu í vettlingunum, en brátt var ég tilbúinn og kominn upp á dekk. Þþar sem ég stóð ölduna og rýndi í sortann varð ég þess fljótlega áskynja að ég var einn á dekkinu. Ég lét það þó ekkert á mig fá, rölti um mannalegur og hummaði yfir hinu og þessu. „Ætli sé ekki rétt að færa þennan kaðal aðeins til hægri?" „Hvað er þessi krókstjaki að gera hér?" „Netakarfan veltur um á dekkinu." „Best að hrækja fyrir borðstokkinn." En brátt rann upp fyrir mér ljós; engin verk var að vinna fyrir mínar vinnufúsu hendur. Ég laumaði mér úr gallanum og niður í matsal, en þar lágu menn og horfðu á vídeó og drukku kaffi. Enda á öðru útstími og öll verk löngu unnin. og mórallinn? Sosum enginn. Nema kannski sá að betra er að nýta vinnufúsar hendur þegar þær eru til staðar. Það getur margborgað sig að finna verk fyrir þær; frekar en að láta þær væflast í iðjuleysi.
Greiðslubyrði húsnæðislána lækkar um helming! Frekari lækkana að vænta á næstu mánuðum Baldur Borgþórsson Skoðun
Greiðslubyrði húsnæðislána lækkar um helming! Frekari lækkana að vænta á næstu mánuðum Baldur Borgþórsson Skoðun