Fé og freistingar Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 15. september 2009 00:01 Fréttir af viðskiptajöfrum sem virtust komast upp með alla skapaða hluti fengu mig stundum til að gæla við það viðhorf að eflaust væri gæfuríkast að vera frekur og óheiðarlegur. En það er liðin tíð, þökk sé nokkrum sauðum í spænska þorpinu Zújar. Þannig er mál með vexti að ég hef það hlutverk um þessar mundir að tína möndlur af trjánum sem nú eru orðnar vel þroskaðar og á leiðinni um akurinn hanga girnilegar ferskjur, gráfíkjur og vínber fyrir augum mínum. Auðvitað langar mig að éta á mig gat en vandinn er sá að ég á ekkert í þessum ávöxtum. En freistingin er ekki lengi að hrista réttlætingu fram úr erminni til að halda breyskum sveini við efnið. Sú sem lá beinast við að þessu sinni var á þá leið að það væri nánast öruggt að ekki kæmist upp um mig þótt ég tæki smotterí af nokkrum trjám. Ég kaus þó að fara svangur um akurinn um morgunstund frekar en að sofa nóttina á eftir með blett á samviskunni. Góður svefn er nefnilega gulls ígildi. Tilveran er afar björt þegar maður hefur dottið niður á einhverja speki sem bæði er jákvæð og heilbrigð. Þá er engu líkara en að hugurinn sjái tvo leiki fram í tímann á taflborði lífsins. En dásamlega tilfinningin sem þessu fylgir staldrar aldrei lengi við því fyrr en varir er maður orðinn mát á nýjan leik. Eftir að hafa staðist freistinguna nokkra daga með þetta jákvæða hugarfar að vopni hélt ég glaður í bragði á akurinn einn morguninn en á leiðinni sá ég óréttlætinu fullnægt með kindarlegum hætti. Þannig vildi til að sauðfjárbóndi nokkur átti eitthvað sökótt við þann sem á þessa gjöfulu akra. Til að jafna metin ákvað hann að reka kindur sínar inn á akur óvinar síns. Þar sá ég þær éta allt sem ég hafði neitað mér um. Ég hef aldrei séð hamingjusamari skepnur enda er samviskan ekkert að flækjast fyrir sauðpeningnum. Sýndist mér þá heiðarleikinn hafa leikið mig grátt. En þá varð mér hugsað heim. Þar opnuðu húsbændur hjörð sinni leið frá fjársvelti inn á allsnægtarakur. Og viti menn; þeir sem átu mest eiga núna erfiðast með svefn. Á leiðinni heim af akrinum sá ég að kindurnar voru farnar. „Farið hefur fé betra," hugsaði ég með mér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun
Fréttir af viðskiptajöfrum sem virtust komast upp með alla skapaða hluti fengu mig stundum til að gæla við það viðhorf að eflaust væri gæfuríkast að vera frekur og óheiðarlegur. En það er liðin tíð, þökk sé nokkrum sauðum í spænska þorpinu Zújar. Þannig er mál með vexti að ég hef það hlutverk um þessar mundir að tína möndlur af trjánum sem nú eru orðnar vel þroskaðar og á leiðinni um akurinn hanga girnilegar ferskjur, gráfíkjur og vínber fyrir augum mínum. Auðvitað langar mig að éta á mig gat en vandinn er sá að ég á ekkert í þessum ávöxtum. En freistingin er ekki lengi að hrista réttlætingu fram úr erminni til að halda breyskum sveini við efnið. Sú sem lá beinast við að þessu sinni var á þá leið að það væri nánast öruggt að ekki kæmist upp um mig þótt ég tæki smotterí af nokkrum trjám. Ég kaus þó að fara svangur um akurinn um morgunstund frekar en að sofa nóttina á eftir með blett á samviskunni. Góður svefn er nefnilega gulls ígildi. Tilveran er afar björt þegar maður hefur dottið niður á einhverja speki sem bæði er jákvæð og heilbrigð. Þá er engu líkara en að hugurinn sjái tvo leiki fram í tímann á taflborði lífsins. En dásamlega tilfinningin sem þessu fylgir staldrar aldrei lengi við því fyrr en varir er maður orðinn mát á nýjan leik. Eftir að hafa staðist freistinguna nokkra daga með þetta jákvæða hugarfar að vopni hélt ég glaður í bragði á akurinn einn morguninn en á leiðinni sá ég óréttlætinu fullnægt með kindarlegum hætti. Þannig vildi til að sauðfjárbóndi nokkur átti eitthvað sökótt við þann sem á þessa gjöfulu akra. Til að jafna metin ákvað hann að reka kindur sínar inn á akur óvinar síns. Þar sá ég þær éta allt sem ég hafði neitað mér um. Ég hef aldrei séð hamingjusamari skepnur enda er samviskan ekkert að flækjast fyrir sauðpeningnum. Sýndist mér þá heiðarleikinn hafa leikið mig grátt. En þá varð mér hugsað heim. Þar opnuðu húsbændur hjörð sinni leið frá fjársvelti inn á allsnægtarakur. Og viti menn; þeir sem átu mest eiga núna erfiðast með svefn. Á leiðinni heim af akrinum sá ég að kindurnar voru farnar. „Farið hefur fé betra," hugsaði ég með mér.
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun
Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun
Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun