Er örugglega betrun af vistinni? Óli Kr. Ármannsson skrifar 25. nóvember 2010 03:00 Reglulega rata í fréttir frásagnir af misyndismönnum og margvíslegu ofbeldi þeirra. Við fregnir af ítrekuðum ofbeldisverkum manna, sem jafnvel virðast hafa atvinnu af hrottaskap sínum með innheimtu skulda, kalla á spurninguna um hvort ekki sé einhver brotalöm í því hvernig tekið er á þessum málum. Ef sýnt hefur sig að menn hlíti ekki þeim lögum sem samfélagið hefur komið sér saman um og eru hættulegir umhverfi sínu þá veltir maður fyrir sér hvort fangelsisvist geri nokkuð gagn. Nær væri ef til vill að vista slíka menn á réttargeðdeild og láta þá ekki lausa fyrr en að lokinni endurhæfingu og að fenginni staðfestingu á því að þeir séu ekki lengur hættulegir samfélaginu. Einhverra mánaða fangelsisvist fyrir einhverjar árásir virðist í það minnsta ekki skila sínu. Í sumum tilvikum hefur verið hægt að fylgja þessum mönnum eftir um árabil og hafa við þá eftirfylgni óneitanlega vaknað spurningar um hvort um raunverulega betrunarvist hafi verið að ræða. Nokkur dæmi eru um menn sem ratað hafa bak við lás og slá og snúið aftur uppblásnir af fæðubótarefnum og kraftlyftingum í líkamsræktaraðstöðu viðkomandi stofnunar. Eitthvað hefur hlutum verið snúið á haus ef fangelsi landsins geta virkað eins og endurhæfingar- og æfingabúðir fyrir ofbeldismenn. Raunar greip Fangelsismálastofnun til aðgerða af þessum sökum í haust og hafa fæðubótarefni önnur en lýsi og vítamín verið bönnuð innan fangelsismúra síðan í októberbyrjun. Ef til vill spila inn í óheillaþróun fleiri þættir svo sem aukið álag á fangelsiskerfið síðustu ár. Ekki er ólíklegt að taka þurfi til gagngerrar endurskoðunar þau úrræði sem hér er beitt, þótt vissulega komi nýtt gæsluvarðhaldsfangelsi til með að létta eitthvað undir. Fari hins vegar svo að sígi á ógæfuhliðina og þörfin fyrir fangelsi aukist enn þá gæti að minnsta kosti komið til umræðu sá kostur að bjóða út fangelsisþjónstu fyrir íslenska ríkið á Evrópska efnahagssvæðinu. Og taka í kjölfarið hagfelldasta boðinu. Vera má að sparnaður væri af því kaupa þjónustu af fangelsum í Póllandi eða einhverju ríkjanna við Eystrasaltið fremur en að halda úti starfseminni hér. Væntanlega yrði þá skoðað í hverju tilviki fyrir sig, með hliðsjón af þyngd refsingar, eðli brots og fjölskylduhögum brotamannsins, hvort kæmi til afplánunar hér heima eða utan landsteinanna. Erlendir brotamenn gætu þá í það minnsta afplánað refsivist sína nær heimahögunum og ætti að rýmka um þá sem eftir sitja, hvort heldur það er til skemmri tíma eða í gæsluvarðhaldsvist. Svo mætti náttúrlega líka ákveða að senda alla út sem fengið hafa lengri dóm en tólf mánaða fangelsisvist. Með hliðsjón af fyrirferð glæpamanna og álagi á fangelsiskerfið er í það minnsta ekki úr vegi að ræða nýjar og nýstárlegar leiðir í fangelsismálum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Óli Kr. Ármannsson Mest lesið Fellur helsti stuðningsmaður menningarmála af þingi? Magnús Logi Kristinsson Skoðun „Við andlát manns lýkur skattskyldu hans“ Þórður Gunnarsson Skoðun Sjálfstæðismenn boða víst skattalækkanir á þá efnamestu Haukur V. Alfreðsson Skoðun Nýtanleg verðmætasköpun um allt land Jóhann Frímann Arinbjarnarson Skoðun Gerum betur Hilmar Björnsson Skoðun Viltu borga 200 þús á mánuði eða 600 þús á mánuði af íbúðinni? Hildur Þórðardóttir Skoðun ESB kærir sig ekkert um Ísland í jólagjöf Ole Anton Bieltvedt Skoðun Dýrkeyptur aðgangur Stella Guðmundsdóttir Skoðun Íslenskufræðingurinn Sigmundur Davíð Hákon Darri Egilsson Skoðun Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun
Reglulega rata í fréttir frásagnir af misyndismönnum og margvíslegu ofbeldi þeirra. Við fregnir af ítrekuðum ofbeldisverkum manna, sem jafnvel virðast hafa atvinnu af hrottaskap sínum með innheimtu skulda, kalla á spurninguna um hvort ekki sé einhver brotalöm í því hvernig tekið er á þessum málum. Ef sýnt hefur sig að menn hlíti ekki þeim lögum sem samfélagið hefur komið sér saman um og eru hættulegir umhverfi sínu þá veltir maður fyrir sér hvort fangelsisvist geri nokkuð gagn. Nær væri ef til vill að vista slíka menn á réttargeðdeild og láta þá ekki lausa fyrr en að lokinni endurhæfingu og að fenginni staðfestingu á því að þeir séu ekki lengur hættulegir samfélaginu. Einhverra mánaða fangelsisvist fyrir einhverjar árásir virðist í það minnsta ekki skila sínu. Í sumum tilvikum hefur verið hægt að fylgja þessum mönnum eftir um árabil og hafa við þá eftirfylgni óneitanlega vaknað spurningar um hvort um raunverulega betrunarvist hafi verið að ræða. Nokkur dæmi eru um menn sem ratað hafa bak við lás og slá og snúið aftur uppblásnir af fæðubótarefnum og kraftlyftingum í líkamsræktaraðstöðu viðkomandi stofnunar. Eitthvað hefur hlutum verið snúið á haus ef fangelsi landsins geta virkað eins og endurhæfingar- og æfingabúðir fyrir ofbeldismenn. Raunar greip Fangelsismálastofnun til aðgerða af þessum sökum í haust og hafa fæðubótarefni önnur en lýsi og vítamín verið bönnuð innan fangelsismúra síðan í októberbyrjun. Ef til vill spila inn í óheillaþróun fleiri þættir svo sem aukið álag á fangelsiskerfið síðustu ár. Ekki er ólíklegt að taka þurfi til gagngerrar endurskoðunar þau úrræði sem hér er beitt, þótt vissulega komi nýtt gæsluvarðhaldsfangelsi til með að létta eitthvað undir. Fari hins vegar svo að sígi á ógæfuhliðina og þörfin fyrir fangelsi aukist enn þá gæti að minnsta kosti komið til umræðu sá kostur að bjóða út fangelsisþjónstu fyrir íslenska ríkið á Evrópska efnahagssvæðinu. Og taka í kjölfarið hagfelldasta boðinu. Vera má að sparnaður væri af því kaupa þjónustu af fangelsum í Póllandi eða einhverju ríkjanna við Eystrasaltið fremur en að halda úti starfseminni hér. Væntanlega yrði þá skoðað í hverju tilviki fyrir sig, með hliðsjón af þyngd refsingar, eðli brots og fjölskylduhögum brotamannsins, hvort kæmi til afplánunar hér heima eða utan landsteinanna. Erlendir brotamenn gætu þá í það minnsta afplánað refsivist sína nær heimahögunum og ætti að rýmka um þá sem eftir sitja, hvort heldur það er til skemmri tíma eða í gæsluvarðhaldsvist. Svo mætti náttúrlega líka ákveða að senda alla út sem fengið hafa lengri dóm en tólf mánaða fangelsisvist. Með hliðsjón af fyrirferð glæpamanna og álagi á fangelsiskerfið er í það minnsta ekki úr vegi að ræða nýjar og nýstárlegar leiðir í fangelsismálum.
Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun
Við þurfum stjórnmálamenn sem skilja mikilvægi stærstu atvinnugreinar landsins Aðalheiður Ósk Guðmundsdóttir Skoðun