Þeir ætla að fermast hvor sinn daginn, vinirnir Bjarnar Ingi og Örvar. Bjarnar Ingi 10. apríl og Örvar viku seinna. Ákvörðunin er útspekúleruð. „Það er miklu betra að geta verið í veislum hvor hjá öðrum," segja þeir kankvísir. Sjálfir spá þeir svolítið í veisluföngin. Bjarnar Ingi nefnir franska súkkulaðiköku og fleira góðgæti og Örvar kveðst hafa valið kjúklingasúpu, svo ætli mamma hans eitthvað að baka.
Þótt veislurnar séu tilhlökkunarefni taka piltarnir andlega undirbúninginn líka alvarlega. Báðir þylja þeir ritningarversin sín fyrir blaðamann og Örvar er búinn að uppfylla messuskylduna, sem hljóðar upp á tíu guðsþjónustur eða bænastundir. Bjarnar Ingi á eftir að fá einn stimpil í kladdann.
„Þetta hafa verið ágætir tímar," segir Bjarnar Ingi. „Íris er aðallega að fara með okkur í gegnum bók sem heitir Trú og líf og spjalla við okkur," segir hann og neitar því ekki að hún grínist stundum, einkum að sjálfri sér.
Skyldu þeir eiga að læra mikið utanbókar? „Ekki miðað við móðurafa minn. Hann þurfti að læra fjörutíu og eitthvað sálma," svarar Örvar og hlær. „Við fórum bara í próf þar sem við þurftum að kunna faðirvorið, signinguna, trúarjátninguna og einn sálm," upplýsir Bjarnar Ingi. „Já, númer 367. Hann er eftir Sigurbjörn Einarsson," bætir Örvar við.
Drengirnir bjóða ættingjum og vinum heim í tilefni tímamótanna og hlakka til að hitta þá. En hverju vonast þeir eftir í fermingargjöf? „Ég væri alveg til í fartölvu," viðurkennir Örvar en Bjarnar Ingi veðjar á pening „Ég kaupi mér bara eitthvað sjálfur." - gun
