Löngun í laumi Ragnheiður Tryggvadóttir skrifar 18. maí 2012 06:00 Öldurnar er að lægja. Ég heyri minna og minna talað um þetta, varla eitt orð núna upp á síðkastið. Mér hlýtur að vera óhætt. Ég er ekki viss um að ég þurfi einu sinni að gera mér upp erindi, get bara skroppið ef mér sýnist. Þarf ekkert að kaupa neitt, þarf ekki að bráðvanta neitt. Svona skreppiferð er orðin samfélagslega ásættanleg. Ágætt hvað Íslendingar eru alltaf fljótir að gleyma. Mig er búið að langa lengi en hef haldið aftur af mér. Fylgdist bara í laumi með fréttum af múgæsing og mannmergð. Þetta var víst alveg svakalegt. Einhverjir höfðu mætt kvöldið áður og gist. Voru með heitt á brúsa og samloku í boxi og höfðu það fínt, ætluðu ekki að missa af neinu. Og gerðu það ekki. Það var víst hleypt inn í hollum og þeir hljóta að hafa komist fyrst inn. Þessu var lýst eins og rokktónleikum, útihátíð af bestu gerð. Eða verstu. Fyrsta daginn heyrði maður alls konar sögur. Einhver hafði náð þremur, eða var það fimm á hjólatrilluna, áður en staflinn hafði klárast. Annar hafði náð að innrétta heilt einbýlishús fyrir sama verð og hann hefði getað innréttað litla skonsu fyrir annars staðar. Svona voru sögurnar. Allir höfðu heyrt eitthvað en enginn hafði samt verið þarna í eigin persónu. Viðurkenndi það allavega ekki. „Ert þú búinn að fara?" var spurt glaðhlakkalega við kaffivélina og allir vissu samstundis við hvað var átt. Svarið var hlátursroka og ..„Ég? Nei, en bróðir mágs míns fór og hann…" Á Facebook átti fólk ekki orð yfir plebbaskapinn, hvað það væri hallærislegt að rjúka svona til og tæma úr hillunum, þó það væru rúnstykki í boði. Ég tók þátt í því: „Bara Lindex aftur. ha ha!" En svo kom annað hljóð í strokkinn. Á öðrum degi fór fólk að tala um það á Facebook að reyndar vantaði það ákveðna tegund blómapotta. „Þeir fást víst bara þarna þannig að…" Fólk fór að segjast þurfa að sjá „herlegheitin" með eigin augum. Við kaffivélina urðu menn öruggari með sig og viðurkenndu að vera jú búnir að fara. Sumir tvisvar. Ég ætla að fara eftir vinnu í dag, færi í hádeginu ef þetta væri ekki svona langt. Ég veit ekkert hvað ég ætla að kaupa, hlakka bara rosalega til. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ragnheiður Tryggvadóttir Mest lesið Hagur hluthafanna alltaf og undantekningarlaust í forgangi Jón Kaldal Skoðun Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun Má berja blaðamenn? Sigríður Dögg Auðunsdóttir Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson Skoðun Að flokka hver vinnur og hver tapar Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Vonir um vopnahlé eins og hálmstrá Sveinn Rúnar Hauksson Skoðun Tvöfalt heilbrigðiskerfi – það lakara fyrir konur Reynir Arngrímsson Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Halldór 05.07.2025 Halldór Baldursson Halldór
Öldurnar er að lægja. Ég heyri minna og minna talað um þetta, varla eitt orð núna upp á síðkastið. Mér hlýtur að vera óhætt. Ég er ekki viss um að ég þurfi einu sinni að gera mér upp erindi, get bara skroppið ef mér sýnist. Þarf ekkert að kaupa neitt, þarf ekki að bráðvanta neitt. Svona skreppiferð er orðin samfélagslega ásættanleg. Ágætt hvað Íslendingar eru alltaf fljótir að gleyma. Mig er búið að langa lengi en hef haldið aftur af mér. Fylgdist bara í laumi með fréttum af múgæsing og mannmergð. Þetta var víst alveg svakalegt. Einhverjir höfðu mætt kvöldið áður og gist. Voru með heitt á brúsa og samloku í boxi og höfðu það fínt, ætluðu ekki að missa af neinu. Og gerðu það ekki. Það var víst hleypt inn í hollum og þeir hljóta að hafa komist fyrst inn. Þessu var lýst eins og rokktónleikum, útihátíð af bestu gerð. Eða verstu. Fyrsta daginn heyrði maður alls konar sögur. Einhver hafði náð þremur, eða var það fimm á hjólatrilluna, áður en staflinn hafði klárast. Annar hafði náð að innrétta heilt einbýlishús fyrir sama verð og hann hefði getað innréttað litla skonsu fyrir annars staðar. Svona voru sögurnar. Allir höfðu heyrt eitthvað en enginn hafði samt verið þarna í eigin persónu. Viðurkenndi það allavega ekki. „Ert þú búinn að fara?" var spurt glaðhlakkalega við kaffivélina og allir vissu samstundis við hvað var átt. Svarið var hlátursroka og ..„Ég? Nei, en bróðir mágs míns fór og hann…" Á Facebook átti fólk ekki orð yfir plebbaskapinn, hvað það væri hallærislegt að rjúka svona til og tæma úr hillunum, þó það væru rúnstykki í boði. Ég tók þátt í því: „Bara Lindex aftur. ha ha!" En svo kom annað hljóð í strokkinn. Á öðrum degi fór fólk að tala um það á Facebook að reyndar vantaði það ákveðna tegund blómapotta. „Þeir fást víst bara þarna þannig að…" Fólk fór að segjast þurfa að sjá „herlegheitin" með eigin augum. Við kaffivélina urðu menn öruggari með sig og viðurkenndu að vera jú búnir að fara. Sumir tvisvar. Ég ætla að fara eftir vinnu í dag, færi í hádeginu ef þetta væri ekki svona langt. Ég veit ekkert hvað ég ætla að kaupa, hlakka bara rosalega til.
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun
Nýr rektor og 2025 – tímamót í háskólamálum Ástráður Eysteinsson,Magnús Karl Magnússon,Margrét Helga Ögmundsdóttir,Tinna Laufey Ásgeirsdóttir Skoðun