Takk fyrir árin tíu, tussan þín Lilja Katrín Gunnarsdóttir skrifar 16. nóvember 2013 06:00 Í ár eru akkúrat tíu ár síðan ég byrjaði að vinna á símanum á Fréttablaðinu. Ég var nýkomin heim úr reisu um Evrópu og vantaði vinnu. Tók í rauninni það fyrsta sem bauðst. Fékk svo lítið útborgað að það myndi varla duga fyrir einum poka í Bónus í dag. Sama dag og ég hóf störf byrjaði önnur stelpa líka á símanum. Við sátum hlið við hlið. Hún var sjúklega sæt, ljóshærð og alltaf brosandi. Hvers manns hugljúfi. Ég kannaðist svo við hana. Í marga daga reyndi ég að koma henni fyrir mig. Einn daginn fattaði ég hvar ég hafði séð hana áður. Ég var nefnilega sjúklega ástfangin af strák á þessum tíma. Hann vildi ekkert með mig hafa en ég sá varla sólina fyrir honum. Eina helgi á bar, áður en ég byrjaði á Fréttablaðinu, sá ég þennan ljóshærða samstarfsfélaga minn spjalla, hlæja og fíflast með manninum sem ég dýrkaði. Svo yfirgáfu þau staðinn saman. Þau hefðu pottþétt farið heim saman. Ég hataði hana strax. Brosti mínu falska brosi en bölvaði henni í hljóði í hvert skipti sem hún opnaði sinn óþolandi fullkomna munn. Helvítis tussan! Það reyndist mér erfiðara og erfiðara að hata hana því hún var eiginlega fáránlega frábær. Ég streittist á móti eins lengi og ég gat þangað til ég gafst upp og spurði hana hreint út hvort hún hefði sofið hjá stráknum sem ég tilbað. Ég gleymi aldrei ósvikna hlátrinum sem hún gaf frá sér. Hún hélt nú ekki! Hafði engan áhuga á honum! Þótt ótrúlegt megi virðast er þessi fyrrverandi tussa besta vinkona mín í dag. Sálufélagi sem ég gæti ekki lifað án. Ég, sem er meistari í að tala ekki um tilfinningar mínar, get alltaf leitað til hennar. Hún veit alltaf hvað hún á að segja og lætur mér alltaf líða betur. Hún gerir mig að betri manneskju. Hún fær mig til að brosa þegar mér fallast hendur. Tíu ár eru kannski ekki langur tími en ég vil ekki hugsa um hve lítilfjörlegt líf mitt væri ef ég hefði aldrei kynnst henni – helvítis tussunni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Lilja Katrín Gunnarsdóttir Mest lesið 1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1,600 Róbert Björnsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Faglegt mat eða lukka? I: Frá kennslustofu til stafbókar Bogi Ragnarsson Skoðun Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun „Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir Skoðun Hvað kosta mannréttindi? Anna Lára Steindal Skoðun Eru borgir barnvænar? Þétting byggðar og staða barna í skipulagi Lára Ingimundardóttir Skoðun Héraðsvötn og Kjalölduveitu í nýtingarflokk Jens Garðar Helgason,Ólafur Adolfsson Skoðun Evrópumet! Háskólamenntun minnst metin á Íslandi Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun
Í ár eru akkúrat tíu ár síðan ég byrjaði að vinna á símanum á Fréttablaðinu. Ég var nýkomin heim úr reisu um Evrópu og vantaði vinnu. Tók í rauninni það fyrsta sem bauðst. Fékk svo lítið útborgað að það myndi varla duga fyrir einum poka í Bónus í dag. Sama dag og ég hóf störf byrjaði önnur stelpa líka á símanum. Við sátum hlið við hlið. Hún var sjúklega sæt, ljóshærð og alltaf brosandi. Hvers manns hugljúfi. Ég kannaðist svo við hana. Í marga daga reyndi ég að koma henni fyrir mig. Einn daginn fattaði ég hvar ég hafði séð hana áður. Ég var nefnilega sjúklega ástfangin af strák á þessum tíma. Hann vildi ekkert með mig hafa en ég sá varla sólina fyrir honum. Eina helgi á bar, áður en ég byrjaði á Fréttablaðinu, sá ég þennan ljóshærða samstarfsfélaga minn spjalla, hlæja og fíflast með manninum sem ég dýrkaði. Svo yfirgáfu þau staðinn saman. Þau hefðu pottþétt farið heim saman. Ég hataði hana strax. Brosti mínu falska brosi en bölvaði henni í hljóði í hvert skipti sem hún opnaði sinn óþolandi fullkomna munn. Helvítis tussan! Það reyndist mér erfiðara og erfiðara að hata hana því hún var eiginlega fáránlega frábær. Ég streittist á móti eins lengi og ég gat þangað til ég gafst upp og spurði hana hreint út hvort hún hefði sofið hjá stráknum sem ég tilbað. Ég gleymi aldrei ósvikna hlátrinum sem hún gaf frá sér. Hún hélt nú ekki! Hafði engan áhuga á honum! Þótt ótrúlegt megi virðast er þessi fyrrverandi tussa besta vinkona mín í dag. Sálufélagi sem ég gæti ekki lifað án. Ég, sem er meistari í að tala ekki um tilfinningar mínar, get alltaf leitað til hennar. Hún veit alltaf hvað hún á að segja og lætur mér alltaf líða betur. Hún gerir mig að betri manneskju. Hún fær mig til að brosa þegar mér fallast hendur. Tíu ár eru kannski ekki langur tími en ég vil ekki hugsa um hve lítilfjörlegt líf mitt væri ef ég hefði aldrei kynnst henni – helvítis tussunni.
Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir Skoðun
„Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir Skoðun
Ósk um sérbýli, garð og rólegt umhverfi dregur fólk frá höfuðborgarsvæðinu Margrét Þóra Sæmundsdóttir Skoðun
„Elska skaltu náunga þinn“ – gegn rasisma, hatri og sögufölsunum öfga hægrisins Guðrún Ósk Þórudóttir Skoðun