Kóngar einn dag í mánuð Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 18. júní 2014 00:00 Enginn ræður yfir okkur. Er það að vera sjálfstæður? Á sautjánda júní fagna Íslendingar sjálfstæði þjóðarinnar. Enginn kóngur, hvorki danskur né norskur, getur hirt eitt einasta kúgildi eða þorskhaus af okkur lengur. Á sautjánda júní fyrir sjötíu árum, þegar Ísland varð lýðveldi, steig amma mín fyrsta dansinn við afa á Þingvöllum. Þau voru þá á sextánda ári og búin að vera skotin í einhvern tíma. Það var víst rigning, en í minningu ömmu var sól. Þau voru sjálfstæð og stuttu síðar gift. Fyrsti dansinn af mörgum. Á sautjánda júní fyrir tuttugu árum var fimmtíu ára lýðveldisafmælið. Ég var sex ára og í fyrsta sinn föst í bílaumferð. Í minningunni sat öll fjölskyldan stöppuð saman inni í fjölskyldubílnum og komst aldrei lengra en í Ártúnsbrekkuna. Lýðveldisafmælið á Þingvöllum varð aldrei minning hjá mér. Við vorum sjálfstæð, gáfumst upp á traffíkinni og brunuðum heim. Þegar þetta er skrifað, á sjötíu ára lýðveldisafmæli Íslendinga, er ég á ferð um Suðurríki Bandaríkjanna ásamt fjórum öðrum sjálfstæðum stúlkum. Við höfum kynnst gestrisni Suðurríkjanna, hún er sannarlega ólík þeirri íslensku þótt hún sé ágæt líka. Við kunnum eiginlega ekkert að haga okkur, allir kalla okkur kittycats og opna veitingastaðina sína fyrir okkur, hægri vinstri. Foreldrar okkar hafa mismiklar áhyggjur af okkur. Ein móðirin hefur stöðugar áhyggjur af því að við verðum étnar af krókódílum (hún veit ekki að það er líklegra að það verði hákarl), við höfum fengið tvö símtöl frá öðrum foreldrum og ein móðirin er spennt yfir öllum kræsingunum sem við höfum sporðrennt á ferð okkar. Pabbi er aftur á móti sultuslakur. Ég hef ekki heyrt í honum síðan við lögðum af stað fyrir utan einn tölvupóst, þar sem hann gat ómögulega fundið einhver múffuform og spurði hvort ég væri nokkuð með þau í láni. Ég held það sé ekki áhugaleysi, ég held það sé bara hans leið til að segja að hann treystir mér. Í kvöld fögnum við í fánalitunum, á hvítum sandi við bláan sjó – fimm sólbrenndar stúlkur. Hæ, hó og jibbí-jei. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun Glæðing vonar - ekki hjúkrunargreiningin Karen Ósk Björnsdóttir Skoðun Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Falleinkunn fyrrum forseta Vilhjálmur Þorsteinsson,Viktor Orri Valgarðsson Skoðun Séreignarsparnaður nauðsynlegur valkostur til að létta greiðslubyrði Kolbrún Halldórsdóttir Skoðun Vitsmunaleg vanstilling í boði ungra Sjálfstæðiskvenna Erna Mist Skoðun Glundroði Sjálfstæðisflokksins bitnar á hagstjórn og innviðum Árni Rúnar Þorvaldsson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun
Enginn ræður yfir okkur. Er það að vera sjálfstæður? Á sautjánda júní fagna Íslendingar sjálfstæði þjóðarinnar. Enginn kóngur, hvorki danskur né norskur, getur hirt eitt einasta kúgildi eða þorskhaus af okkur lengur. Á sautjánda júní fyrir sjötíu árum, þegar Ísland varð lýðveldi, steig amma mín fyrsta dansinn við afa á Þingvöllum. Þau voru þá á sextánda ári og búin að vera skotin í einhvern tíma. Það var víst rigning, en í minningu ömmu var sól. Þau voru sjálfstæð og stuttu síðar gift. Fyrsti dansinn af mörgum. Á sautjánda júní fyrir tuttugu árum var fimmtíu ára lýðveldisafmælið. Ég var sex ára og í fyrsta sinn föst í bílaumferð. Í minningunni sat öll fjölskyldan stöppuð saman inni í fjölskyldubílnum og komst aldrei lengra en í Ártúnsbrekkuna. Lýðveldisafmælið á Þingvöllum varð aldrei minning hjá mér. Við vorum sjálfstæð, gáfumst upp á traffíkinni og brunuðum heim. Þegar þetta er skrifað, á sjötíu ára lýðveldisafmæli Íslendinga, er ég á ferð um Suðurríki Bandaríkjanna ásamt fjórum öðrum sjálfstæðum stúlkum. Við höfum kynnst gestrisni Suðurríkjanna, hún er sannarlega ólík þeirri íslensku þótt hún sé ágæt líka. Við kunnum eiginlega ekkert að haga okkur, allir kalla okkur kittycats og opna veitingastaðina sína fyrir okkur, hægri vinstri. Foreldrar okkar hafa mismiklar áhyggjur af okkur. Ein móðirin hefur stöðugar áhyggjur af því að við verðum étnar af krókódílum (hún veit ekki að það er líklegra að það verði hákarl), við höfum fengið tvö símtöl frá öðrum foreldrum og ein móðirin er spennt yfir öllum kræsingunum sem við höfum sporðrennt á ferð okkar. Pabbi er aftur á móti sultuslakur. Ég hef ekki heyrt í honum síðan við lögðum af stað fyrir utan einn tölvupóst, þar sem hann gat ómögulega fundið einhver múffuform og spurði hvort ég væri nokkuð með þau í láni. Ég held það sé ekki áhugaleysi, ég held það sé bara hans leið til að segja að hann treystir mér. Í kvöld fögnum við í fánalitunum, á hvítum sandi við bláan sjó – fimm sólbrenndar stúlkur. Hæ, hó og jibbí-jei.
Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun
Séreignarsparnaður nauðsynlegur valkostur til að létta greiðslubyrði Kolbrún Halldórsdóttir Skoðun
Væri ekki í lagi að gefa Sjálfstæðisflokknum, Framsóknarflokknum og Vinstri-grænum frí? Kjartan Eggertsson Skoðun
Séreignarsparnaður nauðsynlegur valkostur til að létta greiðslubyrði Kolbrún Halldórsdóttir Skoðun