Megrunin sem mótaði mig

Ég minnist þess að fyrir rúmlega tuttugu árum, þegar ég var í menntaskóla, fór ég á minn fyrsta, eina og vonandi síðasta megrunarkúr. Hann var mjög einfaldur og myndi sjálfsagt vera kallað eins konar „detox“ í dag. Kúrinn samanstóð af drykk sem innihélt soðið vatn, cayenne-pipar, sítrónusafa og hlynsíróp. Eins og uppskriftin gefur sterklega til kynna var þetta með því versta sem ég hef sett inn fyrir mínar varir en ákvað þó að bíta á jaxlinn því, jú, ég þurfti að komast í kjólinn fyrir næstu árshátíð sem nota bene styttist óðfluga í. Þetta var ein af þessum skyndilausnum sem átti að gera kraftaverk og minnka mittismálið svo um munaði. Fyrsta sopann tók ég þegar skólaklukkan hringdi inn fyrsta tímann, mig minnir sterklega að það hafi verið sögutími. Líkaminn herptist enn saman af viðbjóði við annan sopa og þann þriðja líka.

Nú voru góð ráð dýr, tíminn leið og hádegishléið nálgaðist óðfluga. Ég var orðin svöng og úrill, það eina sem að ég mátti innbyrða var þessi ógeðsdrykkur og það eins og mig lysti. Sjálfsstjórnin er ekki ein af mínu sterkustu hliðum enda mikill sælkeri og því fór sem fór eins og vísbendingar gáfu til kynna að þessari tilraun til megrunar lauk þá og þegar. Ég skoppaði beint út í bakarí þar sem ég fór hamförum og keypti mér eitt af öllu – þvílík hamingja að vera laus úr þessari prísund.

Ég hugsa stundum til baka með hryllingi þegar ég les um skyndilausnir, djúskúra, detox og aðra megrunarkúra sem lofa öllu fögru en skila litlu til langs tíma. Þá velti ég því fyrir mér hvort þetta sé þess virði.

Þegar öll spilin eru sett á borðið þá eru þetta í rauninni ekki flókin vísindi í flestum tilfellum, auðvitað eru undantekningar og aldrei til góðs að alhæfa. En maður hefði haldið að dæmið og útreikningurinn væri nokkuð einfaldur. Jafnvægi í mataræði og hreyfingu er ein af lausnunum auk jákvæðs hugarfars. Sjálfri hefur mér reynst best að borða sitt lítið af hverju með góðu hugarfari. Ég reyni eftir bestu getu að hlusta á líkamann og það sem hann kallar á, stundum kallar hann á skyndibitamat og þá leyfi ég mér að fara þá leið svo lengi sem það gerist ekki dagsdaglega.

Ég finn að mér líður betur eftir því sem ég borða næringarríkari og hollari mat með góðri blöndu af daglegri hreyfingu í einhverju formi. Mittismálið er þá ekki í forgangi heldur líðanin í eigin líkama og þá skiptir stærðin á fötunum sem þú gengur í ekki nokkru máli.