Bakþankar

Skyggni ágætt

Birta Björnsdóttir skrifar
Sumarið er komið. Ársfjórðungurinn þegar landsmenn liggja enn betur en í annan tíma yfir veðurspám og kortum oft á dag til að eygja sólarglætu einhvers staðar á landinu. Við þessar veðurathuganir verður mér alltaf hugsað til systur minnar.

Þegar veðurfréttirnar tónuðu í viðtækjunum: „Austurland að Glettingi. Norð-norð-vestan þrír. Skyggni ágætt,“ tók systir mín við sér. Hún stóð nefnilega í þeirri bjargföstu trú að með upptalningunni væri veðurfréttakonan að mæla með notkun skyggna. Það væri allavega ágætt að hafa þau við höndina.

Hér ber að hafa í huga að þetta var á níunda áratug síðustu aldar þegar neonlituð skyggni með frottefóðri þóttu um það bil það smartasta í víðri veröld. Hvort skyggnin voru þess tíma buff skal ósagt látið, eftirlætishöfuðfat allra barna sem foreldrar reyna að lauma í öskutunnuna í skjóli nætur.

Hvað sem því líður sat litla systir með neongræna skyggnið sitt við útvarpið og beið eftir að veðurfréttakonan kvæði upp sinn dóm. Á ég að setja upp skyggnið eða ekki?

Þá má einnig minnast barnsins sem á svipuðum tíma fór með móður sinni í helgarferð inn í Þórsmörk. Drengurinn hafði hreyfiþörf sem Duracell-kanínan gæti verið stolt af og átti það til að skoppa um víðan völl og bað móðir hans hann því vinsamlegast um að passa sig á gjótunum.

Alla helgina var drengurinn sem hengdur upp á þráð eftir ráðleggingar móður sinnar. Leit reglulega um öxl og gjóaði augunum yfir sanda og fjalllendi. Ekki var alveg jafn auðvelt að sofna í tjaldinu á kvöldin og hugmyndaflugið á yfirsnúningi. Á síðasta degi, kominn um borð í rútuna og á leið heim í öruggt skjól, gat drengurinn loks borið upp spurninguna sem brann á honum alla helgina: „Mamma, hvernig dýr eru eiginlega gjótur?“

Suman misskilning ætti helst aldrei að leiðrétta.






×