Arðbær afurð Kristín Þorsteinsdóttir skrifar 27. ágúst 2016 07:00 Miðar á leiksýningar eru víðast hvar í útlöndum tvöfalt og þrefalt dýrari en hér. Þó skortir ekki metnaðinn í íslensku leikhúsi. Fólk kann að meta þetta og fyllir leikhúsin. Bókaútgáfa er með miklum blóma. Sama gildir um tónlist. Kvikmyndir eru stóriðja, sem ber hróður okkar víða. Myndlistarlífið í Reykjavík minnir á stórborg. Fín gallerí bjóða verk eftir framúrskarandi listamenn á broti þess verðs, sem býðst í nálægum löndum. Einstaka listamenn hafa náð alþjóðlegri viðurkenningu og margfaldast í verði. Aðrir eiga eftir að gera það. Alltaf eru í gangi sýningar sem gefa tilefni til bjartsýni á framhaldið. Listir þurfa opinberan stuðning. Besti styrkurinn felst í að glæða áhuga almennings – kenna okkur öllum að njóta lista. Þetta eru tvær hliðar á sama peningi. Listalífið er verðmæti okkar allra. Það er ekki takmörkuð auðlind. Um það gilda lögmál sprotans. Ef nýgræðingurinn er vanræktur koðnar allt niður. Eftirspurn verður í samræmi við það. Sprotafyrirtæki verða að sinna rannsóknum og þróun. Sumt skilar sér í krónum, annað ekki. Það er eðli skapandi vinnu. „Ég er ekki eins og Ameríkaninn segir: Self made man. Ég er algjörlega eingetin afurð listamannalauna. Ég fékk tvisvar sinnum listamannalaun sem gerðu mér kleift að sökkva mér ofan í listina,“ sagði Ragnar Kjartansson, myndlistarmaður í sjónvarpsviðtali fyrir fáum árum. Við þurfum ekki frekar vitnanna við. Ragnar er líklega sá Íslendingur sem fær mesta áheyrn í heiminum um þessar mundir. Hann sýnir verk sín í fínustu söfnum og galleríum. Virtustu fjölmiðlar heims keppast við að taka við hann viðtöl. Verk hans er að finna í áhugaverðustu einkasöfnum samtímalistar. Flest opinber samtímalistasöfn eru með nafn hans á innkaupalistum ef þau eiga ekki verk eftir hann þegar. Hann fylgir í kjölfar Halldórs Laxness og Bjarkar, stóru nafnanna í listasögu landsins. Samspil lista og annarrar atvinnustarfsemi blasir við hvarvetna. Prentarar, hönnuðir og bóksalar nærast á rithöfundum. Myndlistarmaðurinn Ólafur Elíasson er með tugi langskólagenginna fagmanna í vinnu. Björk nýtur liðsinnis hámenntaðra tónlistarmanna, sem fylgja henni í hljóðver og á tónleikum. Ragnar Kjartansson á sér hóp samverkamanna úr mörgum listgreinum. Listafólkið sjálft er bara toppurinn á ísjakanum. Listir eru blómleg atvinnustarfsemi – þótt það sé ekki markmiðið í sjálfu sér. Endalaust má deila um hvernig listir skuli styrktar. En engum blöðum er um það að fletta, að þær skila öllu til baka með góðri ávöxtun. Ef ekki í peningum þá lífsfyllingu. Fjárhagslega áhættan felst frekar í að skammta of naumt heldur en hinu, að veita of ríkulega styrki. Vandinn er að koma sér saman um leiðirnar. Kröftugt listalíf er vitnisburður um, að við gerum eitthvað rétt á Íslandi. Það er hvatning til frekari dáða. Við getum gert enn betur.Þessi grein birtist upphaflega í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Þorsteinsdóttir Mest lesið Bob Marley og íslenskar kosningar Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Ég var barnið sem vildi ekki taka í höndina á kennaranum sínum Fida Abu Libdeh Skoðun Örvæntingarfullur maður sker út grasker Þórður Snær Júlíusson Skoðun Sjálfstæðisflokkur hækkar kostnað heimilanna Kristrún Frostadóttir Skoðun Gerum þetta að kosningamáli Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Ölmusuhagkerfið Unnur Rán Reynisdóttir Skoðun Eru vaxtarmörkin vandinn? Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun Stóri grænþvotturinn Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Búum til „vandamál“ – leysum það með samræmdum prófum Árelía Eydís Guðmundsdóttir Skoðun
Miðar á leiksýningar eru víðast hvar í útlöndum tvöfalt og þrefalt dýrari en hér. Þó skortir ekki metnaðinn í íslensku leikhúsi. Fólk kann að meta þetta og fyllir leikhúsin. Bókaútgáfa er með miklum blóma. Sama gildir um tónlist. Kvikmyndir eru stóriðja, sem ber hróður okkar víða. Myndlistarlífið í Reykjavík minnir á stórborg. Fín gallerí bjóða verk eftir framúrskarandi listamenn á broti þess verðs, sem býðst í nálægum löndum. Einstaka listamenn hafa náð alþjóðlegri viðurkenningu og margfaldast í verði. Aðrir eiga eftir að gera það. Alltaf eru í gangi sýningar sem gefa tilefni til bjartsýni á framhaldið. Listir þurfa opinberan stuðning. Besti styrkurinn felst í að glæða áhuga almennings – kenna okkur öllum að njóta lista. Þetta eru tvær hliðar á sama peningi. Listalífið er verðmæti okkar allra. Það er ekki takmörkuð auðlind. Um það gilda lögmál sprotans. Ef nýgræðingurinn er vanræktur koðnar allt niður. Eftirspurn verður í samræmi við það. Sprotafyrirtæki verða að sinna rannsóknum og þróun. Sumt skilar sér í krónum, annað ekki. Það er eðli skapandi vinnu. „Ég er ekki eins og Ameríkaninn segir: Self made man. Ég er algjörlega eingetin afurð listamannalauna. Ég fékk tvisvar sinnum listamannalaun sem gerðu mér kleift að sökkva mér ofan í listina,“ sagði Ragnar Kjartansson, myndlistarmaður í sjónvarpsviðtali fyrir fáum árum. Við þurfum ekki frekar vitnanna við. Ragnar er líklega sá Íslendingur sem fær mesta áheyrn í heiminum um þessar mundir. Hann sýnir verk sín í fínustu söfnum og galleríum. Virtustu fjölmiðlar heims keppast við að taka við hann viðtöl. Verk hans er að finna í áhugaverðustu einkasöfnum samtímalistar. Flest opinber samtímalistasöfn eru með nafn hans á innkaupalistum ef þau eiga ekki verk eftir hann þegar. Hann fylgir í kjölfar Halldórs Laxness og Bjarkar, stóru nafnanna í listasögu landsins. Samspil lista og annarrar atvinnustarfsemi blasir við hvarvetna. Prentarar, hönnuðir og bóksalar nærast á rithöfundum. Myndlistarmaðurinn Ólafur Elíasson er með tugi langskólagenginna fagmanna í vinnu. Björk nýtur liðsinnis hámenntaðra tónlistarmanna, sem fylgja henni í hljóðver og á tónleikum. Ragnar Kjartansson á sér hóp samverkamanna úr mörgum listgreinum. Listafólkið sjálft er bara toppurinn á ísjakanum. Listir eru blómleg atvinnustarfsemi – þótt það sé ekki markmiðið í sjálfu sér. Endalaust má deila um hvernig listir skuli styrktar. En engum blöðum er um það að fletta, að þær skila öllu til baka með góðri ávöxtun. Ef ekki í peningum þá lífsfyllingu. Fjárhagslega áhættan felst frekar í að skammta of naumt heldur en hinu, að veita of ríkulega styrki. Vandinn er að koma sér saman um leiðirnar. Kröftugt listalíf er vitnisburður um, að við gerum eitthvað rétt á Íslandi. Það er hvatning til frekari dáða. Við getum gert enn betur.Þessi grein birtist upphaflega í Fréttablaðinu.
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun
Hver ætlar að taka fimmtu vaktina? Ákall til stjórnmálaflokka María Fjóla Harðardóttir,Halla Thoroddsen Skoðun