Bakþankar

Falið fatlað fólk

Erla Björg Gunnarsdóttir skrifar
Fyrst eftir að ég flutti til Danmerkur á sínum tíma tók ég eftir öllu því sem ég var ekki vön frá Íslandi. Konunum í búrkunum, hlýju golunni, hjólreiðamönnum í umferðinni. Og fatlaða fólkinu! Sem mætti mér á gangstéttinni, sat við hlið mér í strætó og afgreiddi mig í búðinni.

Það er mannlegt að taka eftir því sem maður er ekki vanur að sjá. Vera feiminn og forvitinn og skoða vel. Og já, börnin mín störðu. En það sem maður sér á hverjum degi hættir fljótlega að vera framandi og verður venjulegt. Hversdagslegt og sjálfsagt. Hluti af daglegu lífi.

En af hverju var fatlað fólk mér framandi? Það eru um fjögur þúsund fötluð börn og fullorðnir á Íslandi. Hversu marga hefur þú séð á ævinni? Hversu oft hefur þú talað við fatlaða manneskju? Hefurðu unnið með einhverjum? Farið á stefnumót? Átt vin? Það næsta sem ég komst fötluðu fólki þegar ég var krakki var að góla: Fatlafól, fatlafól, flakkandi um á tíu gíra spítthjólastól.

Það er því eðlilegt að spyrja: Hvar er allt íslenska fatlaða fólkið? Pistill sem hreyfihömluð kona skrifaði í síðustu viku svarar þeirri spurningu. Pistillinn fjallar um hve illa henni gekk að fá vinnu eftir háskólanám. Hún fékk þau skilaboð að hún gæti ekki verið á almennum vinnumarkaði því hún notar göngugrind. Hæfileikar, geta og menntun voru ekki til umræðu. Starfsumsókn hennar var stimpluð með stórum rauðum stöfum: Fötluð! Svo kom annar stimpill: Úrræði!

Fatlað fólk á Íslandi er ekki í felum. Íslenskt samfélag er að fela fatlað fólk. Á meðan fatlað fólk er aðgreint í samfélagi manna verður fjölbreytileikinn ekki hluti af daglegu lífi. Og við hin höldum áfram að glápa.

Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.


Tengdar fréttir






×