Déjà vu Jóhann Óli Eiðsson skrifar 21. ágúst 2017 06:00 Það kallast víst déjà vu, þegar séð, þegar manni finnst eins og hann hafi séð eitthvað eða upplifað áður en samtímis eins og upplifunin sé ný. Upp á síðkastið hafa slík atvik orðið sífellt tíðari í lífi mínu. „En pabbi, ég er ekki að detta,“ sagði fjögurra ára sonur minn við mig á dögunum þegar ég bað hann vinsamlegast um að hætta að príla í stóru reynitré sem prýðir garð langömmu hans. Hann gæti dottið. Er ég var yngri varði ég stundum heilu dögunum í þessu sama tré og yfirleitt endaði það þannig að amma, afi eða foreldrar mínir æptu á mig að koma niður á jörðina á stundinni. Sjálfur skildi ég aldrei þessa móðursýki í þeim. Ég var ekki að gera neitt hættulegt. Það var dauð grein þarna efst í trénu og hana þurfti nauðsynlega að fjarlægja. Það að stífla bæjarlækinn var einnig nauðsynlegt og ekki máttu skurðirnir vera óhreinir. Reiðhjólahjálmur var óþarfur því ég datt hvort sem er aldrei. Og af hverju máttu ekki allir dagar vera nammidagar og ís í eftirrétt? Þegar ég yrði stór ætlaði ég sko alltaf að borða skyndibita og þegar ég yrði pabbi fengju börnin mín alltaf að vera í tölvunni og gera það sem þau vildu. Það hefur allt saman brugðist. Déjà vu með skiptum litum kýs ég að kalla það. „Nei, ég þarf að bursta þínar tennur.“ „Það er ekki tölva í boði.“ Ég segi orðin en eyrun heyra rödd foreldranna. Andlit afkvæmisins endurspeglar sama skilningsleysi á óréttlæti heimsins og ég sjálfur þoldi ekki forðum. Djöfuls. Mamma og pabbi höfðu kannski rétt fyrir sér. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jóhann Óli Eiðsson Mest lesið Halldór 4. 10. 2025 Halldór Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson Skoðun
Það kallast víst déjà vu, þegar séð, þegar manni finnst eins og hann hafi séð eitthvað eða upplifað áður en samtímis eins og upplifunin sé ný. Upp á síðkastið hafa slík atvik orðið sífellt tíðari í lífi mínu. „En pabbi, ég er ekki að detta,“ sagði fjögurra ára sonur minn við mig á dögunum þegar ég bað hann vinsamlegast um að hætta að príla í stóru reynitré sem prýðir garð langömmu hans. Hann gæti dottið. Er ég var yngri varði ég stundum heilu dögunum í þessu sama tré og yfirleitt endaði það þannig að amma, afi eða foreldrar mínir æptu á mig að koma niður á jörðina á stundinni. Sjálfur skildi ég aldrei þessa móðursýki í þeim. Ég var ekki að gera neitt hættulegt. Það var dauð grein þarna efst í trénu og hana þurfti nauðsynlega að fjarlægja. Það að stífla bæjarlækinn var einnig nauðsynlegt og ekki máttu skurðirnir vera óhreinir. Reiðhjólahjálmur var óþarfur því ég datt hvort sem er aldrei. Og af hverju máttu ekki allir dagar vera nammidagar og ís í eftirrétt? Þegar ég yrði stór ætlaði ég sko alltaf að borða skyndibita og þegar ég yrði pabbi fengju börnin mín alltaf að vera í tölvunni og gera það sem þau vildu. Það hefur allt saman brugðist. Déjà vu með skiptum litum kýs ég að kalla það. „Nei, ég þarf að bursta þínar tennur.“ „Það er ekki tölva í boði.“ Ég segi orðin en eyrun heyra rödd foreldranna. Andlit afkvæmisins endurspeglar sama skilningsleysi á óréttlæti heimsins og ég sjálfur þoldi ekki forðum. Djöfuls. Mamma og pabbi höfðu kannski rétt fyrir sér.