Menning

Gleymir ekki bláa litnum

Gunnþóra Gunnarsdóttir skrifar
Mikilfengleg náttúran er Guðrúnu Benediktu bæði uppspretta og efniviður listaverka.
Mikilfengleg náttúran er Guðrúnu Benediktu bæði uppspretta og efniviður listaverka. Vísir/Stefán
Margbreytileiki skriðjöklanna birtist glöggt á myndlistarsýningu Guðrúnar Benediktu Elíasdóttur sem stendur yfir í Spönginni í Grafarvogi.

Litablönduna sem hún notar kallar hún „patine au vin“. „Ég bý til litina mína sjálf eins og Rembrandt gerði, úr víni, eggjum og mjólk,“ segir hún og rekur uppskriftina til bókar sem hún keypti í Suður-Frakklandi þar sem hún bjó um tíma. „Ég ákvað að prófa að vinna með þetta efni og hef ekki tímt að hætta því síðan, því það hentar mér fullkomlega.“





Blámi jökulsprungnanna birtist glöggt á þessari mynd.
Eftir Frakklandsdvölina flutti Guðrún til Lúxemborgar um tíma, þar segir hún aðferðina enn frekar hafa fest sig í sessi enda hvítvínið ódýrt þar. „Efniviðurinn varð auðvitað svolítið dýrari eftir að ég flutti heim, en ég nota bara dreggjarnar úr flöskunum,“ segir í hún í gríni.

Áður kveðst Guðrún hafa notað akrýl­liti en henni finnist þeir daufir eftir að hún fór að vinna með heimagerðu litina. „Sumt litarefnið er duft sem ég kaupi erlendis, því erfitt er að fá það hér heima, svo fer ég í fjallgöngur og finn fallega liti í grjótinu myl það niður og blanda út í. Svo nota ég líka ösku, allir svartir litir í verkunum mínum eru eldfjallaaska, það er mikið bindiefni í henni svo hún hentar vel. Ég náði mér í fulla fötu af ösku í Eyjafjallajökulsgosinu og hef notað hana síðan.“





Sólroðið ský eða eldur?
Það er því bæði ís og eldur sem koma við sögu myndanna sem til sýnis eru í Spönginni en jöklum kveðst Guðrún hafa kynnst með eftirminnilegum hætti í uppvextinum.

„Ég ólst upp á Hornafirði. Held að pabbi hafi átt fyrsta breytta jeppann á Íslandi og við vorum upp um fjöll og firnindi á honum. Þegar ég var 14 ára festist ég í jökulsprungu, ásamt mömmu. Þetta var á jóladag og fjölskyldan skrapp út að Fláajökli, enn eina ferðina. Pabbi og Lárus bróðir vildu fara í íshelli en ég nennti ekki með þeim og við mamma fórum aftur í átt að bílnum. Skammt frá jökuljaðrinum sá ég þennan ævintýralega bláa lit sem er inni í jökulsprungum og ég dró mömmu með mér yfir svell og inn í sprungu. Þegar við vorum komnar inn í hana miðja sprakk allt undir fótum okkar og við sukkum niður í ískalt vatn en vorum svo heppnar að vera báðar með skinnlúffur sem frusu fastar við ísvegginn og náðum að halda okkur uppi þannig. Pabbi fékk eitthvert hugboð, æddi ofan af jöklinum og heyrði þá köllin. Ég er bara þakklát fyrir líftóruna en gleymi ekki þessum bláa lit jökulsins sem heillaði mig til sín.“

Guðrún hefur víða haldið sýningar á síðustu árum, meðal annars í Frakklandi, Lúxemborg, Þýskalandi, Belgíu, Englandi, Noregi og Bandaríkjunum. Líka á Ísafirði, Akureyri, Höfn og í Reykjavík. Nú kennir hún myndlist við Menntaskólann við Sund. Þar segir hún mikinn metnað lagðan í listagreinar. „Það fær enginn að útskrifast nema hafa lokið einum áfanga í skapandi greinum og áhuginn er líka mikill,“ segir hún.

Sýning Guðrúnar Benediktu í Spönginni stendur til 15. febrúar.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×