Fiskveiðiauðlindin Brynjar Níelsson skrifar 28. maí 2020 11:00 Eignayfirfærsla hluthafa í Samherja á hlut sínum í félaginu til afkomenda hefur valdið miklu uppnámi í íslensku samfélagi. Nú eru það ekki nýmæli að börn erfi foreldra sína, hvorki þegar um hlutabréf er að ræða né aðrar eignir. Velti því fyrir mér hvort uppnámið hefði orðið jafnmikið hefðu hluthafarnir bara gefið upp öndina. Reiðin og heiftin virðist vera vegna þess að Samherji hefur aflaheimildir í íslenskri lögsögu. Iðulega þegar heiftin og reiðin ræður för grauta menn saman ólíkum hlutum, ekki síst stjórnmálamenn á vinstri vængnum. Því er rétt að rifja upp söguna en hún getur stundum hjálpað okkur að fá eitthvert vit í umræðuna. Sagan í grófum dráttum Þegar kvótakerfinu var komið á höfðu verið frjálsar veiðar á Íslandsmiðum í takmarkaðri auðlind. Veiðar voru óhagkvæmar og offjárfesting var í greininni. Opinberir aðilar voru áberandi í útgerð, einkum bæjarútgerðir, sem kostuðu útsvarsgreiðendur háar fjárhæðir. Útgerðir voru meira og minna á hausnum þótt afli væri mikill. Kallaði það á endalausar gengisfellingar og millifærslusjóði með tilheyrandi kjararýrnun fyrir almenning, sem var óhjákvæmilegt því engin önnur atvinnugrein aflaði okkur gjaldeyris. Við vorum svo lánsöm að farið var úr sóknarmarkskerfi í aflamarkskerfi á árinu 1983, sem í daglegu tali nefnist kvótakerfi. Við þau umskipti voru góð ráð dýr og deilt um hverjum ætti að úthluta aflaheimildum og hvernig. Farin var sú leið að miða við veiðireynslu síðustu ára hjá hverri útgerð. Var það gert að ráði færustu stjórnlagafræðinga, sem töldu að þeir sem höfðu sótt sjóinn ættu stjórnarskrárvarin réttindi til veiða, alveg eins og aðrir sem höfðu nýtt auðlindir sem ekki voru háðar beinum eignarrétti annarra. Þess vegna var talið að einhvers konar uppboðsleið til hæstbjóðanda gengi ekki upp auk þess ekki talið rétt af afhenda örfáum ríkum allan rétt til að nýta auðlindina sem hæstbjóðanda. Síðan gerist það á árinu 1990 að heimilað er framsal aflaheimilda til að auka hagkvæmni greinarinnar og óþarfi er að rekja hversu mikil lukka það var fyrir greinina og þjóðina alla. Sjávarútvegur varð sjálfbær atvinnugrein, sem hefur alið af sér mörg stór og öflug nýsköpunarfyrirtæki. Það sem menn sáu ekki fyrir við kvótakerfið og sérstaklega framsalið, hversu verðmætar aflaheimildirnar urðu. Þeir sem höfðu verið skuldugir upp fyrir haus og barist í bökkum áratugum saman áttu skyndilega eitthvað afgangs og jafnvel talsvert af fé. Það fór illa í marga landsmenn, skiljanlega, jafnvel þótt opinberir aðilar hafi fengið úthlutað mest af kvótanum þegar aflamarkskerfinu var komið á. Aflamarkskerfið hefur verið við lýði síðan þótt margs konar breytingar hafi átt sér stað til að koma til móts við félagsleg-og byggðasjónarmið. Samherji Ólíkt mörgum öðrum útgerðum hafði Samherji litlar sem engar veiðiheimildir í upphafi. Eftir 1990 þegar markaður var kominn með veiðiheimildir tóku Samherjamenn mikla áhættu og keyptu veiðiheimildir jafnt og þétt. Ástæðan væntanlega sú að þeir hafi talið sig geta rekið útgerð betur en margir aðrir. Virðist sú verða raunin og óx fyrirtækið hröðum skrefum. Fyrirtækið keypti einnig útgerðir í öðrum löndum sem og veiðiheimildir og einnig víkkað út starfsemi sína. Hefur verið svo í nokkurn tíma að hagnaður samsteypunnar hefur verið meiri af annarri starfsemi en veiðum á Íslandsmiðum. Ástæða er til að gleðjast yfir velgengni félagsins, ekki bara fyrir hönd hluthafanna, heldur einnig fyrir hönd þjóðarinnar. Hagsmunir þjóðarinnar Nú er það ekki svo að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi sé meitlað í stein. Það hefur hins vegar reynst vel og sjávarútvegurinn sjálfbær, öfugt við aðrar fiskveiðiþjóðir. Í því felst mestur hagur þjóðarinnar. Margir halda að hagsmunir þjóðarinnar felist í því að skattleggja útveginn meira með hærri veiðigjöldum að því að þjóðin fái ekki nægan arð af auðlindinni. Nú er það samt svo að arðgreiðslur úr greininni er minni en í öðrum atvinnugreinum. Það myndi að sjálfsögðu drepa mörg útgerðarfyrirtæki og hafa veruleg neikvæð áhrif á byggðirnar, auk þess að veikja samkeppnishæfni greinarinnar. Það væri eins og að pissa í skóinn sinn. Brynjar á Alþingi milli Viðreisnarmannanna Jóns Steinþórs Valdimarssonar og Þorsteins Víglundssonar. Þorsteinn hefur nú látið af þingmennsku.visir/vilhelm Enn fráleitari er sú skoðun að innkalla allar veiðiheimildir og selja síðan hæstbjóðanda. Mjög merkilegt þegar stjórnmálamenn, sem búa til kerfi þar sem veiðiheimildir ganga kaupum og sölu, halda að það sé rétt og eðlilegt að afturkalla þær bótalaust í einum grænum af útgerðum sem hafa skuldsett sig upp á milljarða til að kaupa kvóta, og ætla svo að selja það hæstbjóðanda. Ætla menn að kalla það gjafakvóta áfram? Hvað ætla menn að gera ef svo vildi til að þessi hæstbjóðandi myndi nú hagnast eftir uppboðið svo ég tali nú ekki um að afkomendur hans erfi þann hagnað? Það er eins og menn séu ekki með öllum mjalla. Gamlir stjórnmálamenn og yngri Ég hef ég alltaf haft gaman af gömlum og reynslumiklum stjórnmálamönnum. Legg við hlustir þegar þeir tjá sig og reyni að innbyrða fróðleikinn. Las grein eftir einn slíkan í einum af þessum skoðanamiðlum sem kalla sig fjölmiðla. Þar gagnrýnir hann fyrirkomulag fiskveiðikerfisins og segir að arðinum á þjóðareigninni hafi verið stolið um hábjartan dag í pólitísku skjóli stjórnvalda. Vísar hann til þess að eignarhluti í Samherja færðist eigna barna eigendanna. En þessi aldni og skemmtilegi maður var forystumaður í íslenskri pólitík á níunda áratug síðustu aldar og í ríkisstjórn þegar framsalinu á aflaheimildum var komið á. Skrítið að sami maðurinn tali um þjófnað á auðlindinni um hábjartan dag og varpi ábyrgðinni á aðra. Stjórnmálamenn í dag eru enn meira úti á þekju en þeir eldri. Einn kom með fyrirspurn til forsætisráðherra í vikunni og spurði hvort von væri á frumvarpi um útgerðarfyrirtæki í haust og var tilefnið eignayfirfærsla á hlut í Samherja til afkomenda. Um hvað skyldi þingmaðurinn vera að spyrja? Vill hann breyta erfðalögum eða er þetta bara venjulegt gaspur og lýðsleikjuháttur? Af hverju kemur þetta fólk ekki með frumvarp um breytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu eða tillögu um nýtt kerfi? Hvað skal gera? Tilfinningar fylgja allri umræðu um nýtingar á auðlindum landsins. Það fer öfugt ofan í marga að einhver hagnist á nýtingu auðlinda og er litið á það sem þjófnað. Það er líka glæpur í hugum margra þegar fyrirtæki verða gjaldþrota, sem hefur verið hlutskipti margra útgerða í gegnum tíðina. Það er vandlifað í íslenskum veruleika. Sjálfur dáist ég af mönnum sem taka áhættu með allt sitt fé með því að kaupa aflaheimildir á markaði samkvæmt leikreglum sem löggjafinn hefur sett. Þeir gerðu það vegna þess að þeir trúðu að þeir gætu byggt upp öflugt Útgerðarfélag Útgerð er áhættusamur rekstur enda ekki á vísan að róa með aflabrögð eða stöðu fiskstofna. Núverandi fiskveiðikerfi er ekki heilagt. Á því hafa verið gerðar minniháttar breytingar í gegnum tíðina og deilt hefur verið um hvort þær séu allar til batnaðar. Ég er opinn fyrir breytingum ef ég sannfærist um að hagsmunir þjóðarinnar sé betur borgið með þeim. Hærri skattur á greinina, sem sumir halda að sé leigugjald, er ekki í þágu hagsmuna þjóðarinnar. Slíkur skattur myndi drepa litlar og meðalstórar útgerðir. Þessi innköllun á aflaheimildum og uppboð á þeim til hæstbjóðanda er ótæk. Í fyrsta lagi er ekki hægt að innkalla þær nema á löngum tíma. Í annan stað, eins og sumir myndu segja, myndi það drepa margar útgerðir, sérstaklega litlu og meðalstóru útgerðirnar. Í þriðja lagi myndi það raska mjög byggðum landsins. Fyrir þá sem aldrei geta lært af reynslunni gætum við tekið upp aftur frjálsar veiðar í sóknarmarkskerfi. Það vilja þeir helst sem hafa selt aflaheimildir sínar og eytt andvirðinu í brask. Svo getum við auðvitað ákveðið að þjóðnýta útgerðirnar og ríki og sveitarfélög fari aftur í útgerð. Þá fer allur arðurinn sannanlega til þjóðarinnar. En þjóðin verður þá að vera tilbúin að greiða tapið, eins og hún gerði áratugum saman þegar ég var ungur maður. Höfundur er alþingismaður. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Alþingi Sjávarútvegur Samherjaskjölin Brynjar Níelsson Mest lesið Mengum meira Heiðar Guðjónsson Skoðun Halldór 05.07.2024 Halldór Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir Skoðun Hvað verður um Kára? Helga Sigrún Harðardóttir Skoðun Sigmundi Davíð svarað Björn Bjarnason Skoðun Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Líf og dauði leikur á hnífsegg Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Af hverju leka gluggar fyrr en áður? Böðvar Bjarnason Skoðun Að óttast blokkir Ásta Logadóttir Skoðun Þegar fórnarlamb verður böðull Sigurður Skúlason Skoðun Skoðun Skoðun Sigmundi Davíð svarað Björn Bjarnason skrifar Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir skrifar Skoðun Líf og dauði leikur á hnífsegg Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Mengum meira Heiðar Guðjónsson skrifar Skoðun Hvað verður um Kára? Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Að eiga tertuna og borða hana líka – svar til formanns Hildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Hik er sama og tap Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Af hverju leka gluggar fyrr en áður? Böðvar Bjarnason skrifar Skoðun Hluta þjóðarinnar hent út í kuldann – hinn baðar sig í sólinni Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Að óttast blokkir Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Engin gúrka hjá Blaðamannafélaginu Sigríður Dögg Auðunsdóttir,Freyja Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Stórnotendur eru kjölfestan í íslenska raforkukerfinu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Ert þú í góðu netsambandi? Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Evrópa og myrkrið framundan Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Heilræði fyrir Nýhaldið Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Glútenlaust gull á grillið Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kaupin á eyrinni Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Lokunaruppboð í Kauphöllinni Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Ferðatryggingar og val á kreditkorti Svandís Edda Hólm Jónudóttir skrifar Skoðun Af hverju að byggja Coda Terminal? Ólafur Elínarson,Sandra Ósk Snæbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hljóð úr horni Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun ESB fyrir almenning Oddný G. Harðardóttir skrifar Skoðun Strámaðurinn mikli Kristján Hreinsson skrifar Skoðun Árið er 2024 Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Samkeppni í nýju ljósi Páll Hermannsson skrifar Skoðun Það er verið að grafa dýpri fátæktargjá Rúnar Sigurjónsson skrifar Skoðun „Hæ ástin, þarf að millifæra, getur þú samþykkt beiðnina?“ Heiðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Algeng þvæla um Evrópusambandið Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Stundum hefur Gunnar Smári rétt fyrir sér Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Sjá meira
Eignayfirfærsla hluthafa í Samherja á hlut sínum í félaginu til afkomenda hefur valdið miklu uppnámi í íslensku samfélagi. Nú eru það ekki nýmæli að börn erfi foreldra sína, hvorki þegar um hlutabréf er að ræða né aðrar eignir. Velti því fyrir mér hvort uppnámið hefði orðið jafnmikið hefðu hluthafarnir bara gefið upp öndina. Reiðin og heiftin virðist vera vegna þess að Samherji hefur aflaheimildir í íslenskri lögsögu. Iðulega þegar heiftin og reiðin ræður för grauta menn saman ólíkum hlutum, ekki síst stjórnmálamenn á vinstri vængnum. Því er rétt að rifja upp söguna en hún getur stundum hjálpað okkur að fá eitthvert vit í umræðuna. Sagan í grófum dráttum Þegar kvótakerfinu var komið á höfðu verið frjálsar veiðar á Íslandsmiðum í takmarkaðri auðlind. Veiðar voru óhagkvæmar og offjárfesting var í greininni. Opinberir aðilar voru áberandi í útgerð, einkum bæjarútgerðir, sem kostuðu útsvarsgreiðendur háar fjárhæðir. Útgerðir voru meira og minna á hausnum þótt afli væri mikill. Kallaði það á endalausar gengisfellingar og millifærslusjóði með tilheyrandi kjararýrnun fyrir almenning, sem var óhjákvæmilegt því engin önnur atvinnugrein aflaði okkur gjaldeyris. Við vorum svo lánsöm að farið var úr sóknarmarkskerfi í aflamarkskerfi á árinu 1983, sem í daglegu tali nefnist kvótakerfi. Við þau umskipti voru góð ráð dýr og deilt um hverjum ætti að úthluta aflaheimildum og hvernig. Farin var sú leið að miða við veiðireynslu síðustu ára hjá hverri útgerð. Var það gert að ráði færustu stjórnlagafræðinga, sem töldu að þeir sem höfðu sótt sjóinn ættu stjórnarskrárvarin réttindi til veiða, alveg eins og aðrir sem höfðu nýtt auðlindir sem ekki voru háðar beinum eignarrétti annarra. Þess vegna var talið að einhvers konar uppboðsleið til hæstbjóðanda gengi ekki upp auk þess ekki talið rétt af afhenda örfáum ríkum allan rétt til að nýta auðlindina sem hæstbjóðanda. Síðan gerist það á árinu 1990 að heimilað er framsal aflaheimilda til að auka hagkvæmni greinarinnar og óþarfi er að rekja hversu mikil lukka það var fyrir greinina og þjóðina alla. Sjávarútvegur varð sjálfbær atvinnugrein, sem hefur alið af sér mörg stór og öflug nýsköpunarfyrirtæki. Það sem menn sáu ekki fyrir við kvótakerfið og sérstaklega framsalið, hversu verðmætar aflaheimildirnar urðu. Þeir sem höfðu verið skuldugir upp fyrir haus og barist í bökkum áratugum saman áttu skyndilega eitthvað afgangs og jafnvel talsvert af fé. Það fór illa í marga landsmenn, skiljanlega, jafnvel þótt opinberir aðilar hafi fengið úthlutað mest af kvótanum þegar aflamarkskerfinu var komið á. Aflamarkskerfið hefur verið við lýði síðan þótt margs konar breytingar hafi átt sér stað til að koma til móts við félagsleg-og byggðasjónarmið. Samherji Ólíkt mörgum öðrum útgerðum hafði Samherji litlar sem engar veiðiheimildir í upphafi. Eftir 1990 þegar markaður var kominn með veiðiheimildir tóku Samherjamenn mikla áhættu og keyptu veiðiheimildir jafnt og þétt. Ástæðan væntanlega sú að þeir hafi talið sig geta rekið útgerð betur en margir aðrir. Virðist sú verða raunin og óx fyrirtækið hröðum skrefum. Fyrirtækið keypti einnig útgerðir í öðrum löndum sem og veiðiheimildir og einnig víkkað út starfsemi sína. Hefur verið svo í nokkurn tíma að hagnaður samsteypunnar hefur verið meiri af annarri starfsemi en veiðum á Íslandsmiðum. Ástæða er til að gleðjast yfir velgengni félagsins, ekki bara fyrir hönd hluthafanna, heldur einnig fyrir hönd þjóðarinnar. Hagsmunir þjóðarinnar Nú er það ekki svo að núverandi fiskveiðistjórnunarkerfi sé meitlað í stein. Það hefur hins vegar reynst vel og sjávarútvegurinn sjálfbær, öfugt við aðrar fiskveiðiþjóðir. Í því felst mestur hagur þjóðarinnar. Margir halda að hagsmunir þjóðarinnar felist í því að skattleggja útveginn meira með hærri veiðigjöldum að því að þjóðin fái ekki nægan arð af auðlindinni. Nú er það samt svo að arðgreiðslur úr greininni er minni en í öðrum atvinnugreinum. Það myndi að sjálfsögðu drepa mörg útgerðarfyrirtæki og hafa veruleg neikvæð áhrif á byggðirnar, auk þess að veikja samkeppnishæfni greinarinnar. Það væri eins og að pissa í skóinn sinn. Brynjar á Alþingi milli Viðreisnarmannanna Jóns Steinþórs Valdimarssonar og Þorsteins Víglundssonar. Þorsteinn hefur nú látið af þingmennsku.visir/vilhelm Enn fráleitari er sú skoðun að innkalla allar veiðiheimildir og selja síðan hæstbjóðanda. Mjög merkilegt þegar stjórnmálamenn, sem búa til kerfi þar sem veiðiheimildir ganga kaupum og sölu, halda að það sé rétt og eðlilegt að afturkalla þær bótalaust í einum grænum af útgerðum sem hafa skuldsett sig upp á milljarða til að kaupa kvóta, og ætla svo að selja það hæstbjóðanda. Ætla menn að kalla það gjafakvóta áfram? Hvað ætla menn að gera ef svo vildi til að þessi hæstbjóðandi myndi nú hagnast eftir uppboðið svo ég tali nú ekki um að afkomendur hans erfi þann hagnað? Það er eins og menn séu ekki með öllum mjalla. Gamlir stjórnmálamenn og yngri Ég hef ég alltaf haft gaman af gömlum og reynslumiklum stjórnmálamönnum. Legg við hlustir þegar þeir tjá sig og reyni að innbyrða fróðleikinn. Las grein eftir einn slíkan í einum af þessum skoðanamiðlum sem kalla sig fjölmiðla. Þar gagnrýnir hann fyrirkomulag fiskveiðikerfisins og segir að arðinum á þjóðareigninni hafi verið stolið um hábjartan dag í pólitísku skjóli stjórnvalda. Vísar hann til þess að eignarhluti í Samherja færðist eigna barna eigendanna. En þessi aldni og skemmtilegi maður var forystumaður í íslenskri pólitík á níunda áratug síðustu aldar og í ríkisstjórn þegar framsalinu á aflaheimildum var komið á. Skrítið að sami maðurinn tali um þjófnað á auðlindinni um hábjartan dag og varpi ábyrgðinni á aðra. Stjórnmálamenn í dag eru enn meira úti á þekju en þeir eldri. Einn kom með fyrirspurn til forsætisráðherra í vikunni og spurði hvort von væri á frumvarpi um útgerðarfyrirtæki í haust og var tilefnið eignayfirfærsla á hlut í Samherja til afkomenda. Um hvað skyldi þingmaðurinn vera að spyrja? Vill hann breyta erfðalögum eða er þetta bara venjulegt gaspur og lýðsleikjuháttur? Af hverju kemur þetta fólk ekki með frumvarp um breytingar á fiskveiðistjórnunarkerfinu eða tillögu um nýtt kerfi? Hvað skal gera? Tilfinningar fylgja allri umræðu um nýtingar á auðlindum landsins. Það fer öfugt ofan í marga að einhver hagnist á nýtingu auðlinda og er litið á það sem þjófnað. Það er líka glæpur í hugum margra þegar fyrirtæki verða gjaldþrota, sem hefur verið hlutskipti margra útgerða í gegnum tíðina. Það er vandlifað í íslenskum veruleika. Sjálfur dáist ég af mönnum sem taka áhættu með allt sitt fé með því að kaupa aflaheimildir á markaði samkvæmt leikreglum sem löggjafinn hefur sett. Þeir gerðu það vegna þess að þeir trúðu að þeir gætu byggt upp öflugt Útgerðarfélag Útgerð er áhættusamur rekstur enda ekki á vísan að róa með aflabrögð eða stöðu fiskstofna. Núverandi fiskveiðikerfi er ekki heilagt. Á því hafa verið gerðar minniháttar breytingar í gegnum tíðina og deilt hefur verið um hvort þær séu allar til batnaðar. Ég er opinn fyrir breytingum ef ég sannfærist um að hagsmunir þjóðarinnar sé betur borgið með þeim. Hærri skattur á greinina, sem sumir halda að sé leigugjald, er ekki í þágu hagsmuna þjóðarinnar. Slíkur skattur myndi drepa litlar og meðalstórar útgerðir. Þessi innköllun á aflaheimildum og uppboð á þeim til hæstbjóðanda er ótæk. Í fyrsta lagi er ekki hægt að innkalla þær nema á löngum tíma. Í annan stað, eins og sumir myndu segja, myndi það drepa margar útgerðir, sérstaklega litlu og meðalstóru útgerðirnar. Í þriðja lagi myndi það raska mjög byggðum landsins. Fyrir þá sem aldrei geta lært af reynslunni gætum við tekið upp aftur frjálsar veiðar í sóknarmarkskerfi. Það vilja þeir helst sem hafa selt aflaheimildir sínar og eytt andvirðinu í brask. Svo getum við auðvitað ákveðið að þjóðnýta útgerðirnar og ríki og sveitarfélög fari aftur í útgerð. Þá fer allur arðurinn sannanlega til þjóðarinnar. En þjóðin verður þá að vera tilbúin að greiða tapið, eins og hún gerði áratugum saman þegar ég var ungur maður. Höfundur er alþingismaður.
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir skrifar
Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun