Afbyggir hugmyndir um fullkomnun í gegnum listina

Hildur, sem búsett er í Berlín, hefur sýnt víða bæði hérlendis og erlendis. Í listsköpun sinni gefur Hildur einlæga sýn inn í reynsluheim kvenna þar sem hún afbyggir hugmyndir um fullkomnun og rannsakar persónuleg tengsl sem fólk skapar sín á milli, líkamlega og tilfinningalega. Þetta er níunda einkasýningin sem Hildur heldur og sýnir þar skúlptúr, olíuverk og vatnslitaverk.

Pressa neyslusamfélagsins á sjálfsmyndina

Verk Hildar fjalla á berskjaldaðan hátt um persónuleg málefni sem eru laus við tabú og hampa ófullkomnun. Á þann hátt útmáir hún landamæri þess sem almennt er talið persónulegt og þess sem er samfélagslega viðurkennt.

Á einkasýningu sinni setur Hildur fram vandræðalega og einhliða ástarsögu. Með því að leita persónulegrar samþykktar á öllum röngu stöðunum með einnar nætur kynnum, skelfilegum stefnumótum og vonlausri rómantík þá opnast gáttir fyrir sársaukafulla vegi sjálfsfyrirlitningar, kvíða og þarfar fyrir utanaðkomandi samþykki. 

Í titli sýningarinnar Marga hildi háð, sem skilja má sem svo að hún hafi háð marga bardaga, er fornafn listamannsins, Hildar, og merking nafnsins notað en Hildur þýðir bardagi á íslenskri tungu. Í nútímasamfélagi eru þessir bardagar myndlíkingar og vísa í samhenginu til innri óróa listamannsins, Hildar.

„Á sýningunni eru sjálfsævisöguleg verk þar sem ég velti fyrir mér fyrir sér áhrifum áfalla, vonlausra stefnumóta og pressu neyslusamfélagsins á sjálfsmyndina,“

 segir Hildur.

Sammannlegt varnarleysi

Sjálfsævisöguleg verk hennar samanstanda af málverkum og skúlptúrum. Þau eru viðkvæm og óhefluð og endurspegla gjarnan skömm og eftirsjá. Þrátt fyrir að óttast höfnun umfram allt, þá kastar Hildur sér hvað eftir annað út í þráhyggjufulla leit að ást og afhjúpar þannig sammannlegt varnarleysi okkar:

„Ég endurræsi Instagramið mitt til að sjá hvort þú hafir horft á söguna mína þann daginn. Mér finnst einhvern veginn eins og þú sért nálægt mér þegar þú gerir það. Ef þú gerir það ekki, þá finnst mér eins og þú hafir einhvern veginn yfirgefið mig.“

Línan á milli hins opinbera heims og þess persónulega

Hildur birtir gjarnan sjálfa sig í verkum sínum, þar sem hún kannar líkama sinn og fer í ferðalag inn á við. Hún kannar líkamann sem fundarstað á milli hins ytri efnisheims og innra sjálfs manneskjunnar. Staður sem við mætum öðrum manneskjum og eigum við þær samskipti. Hún fjallar um þau samskipti sem við eigum við okkur sjálf, samskipti við annað fólk og með hvaða hætti þau samskipti hafa áhrif á okkur og aðra. Hún kannar mörk einstaklingsins með því að velta upp spurningu um línuna á milli hins opinbera heims og þess persónulega.

Samþykkið kemur að innan

Frásögnin í sýningunni Marga hildi háð nær út fyrir sögu af sorgmæddri stúlku í ástarsorg, þar sem hún snertir á þemum er sveiflast frá fjarstæðukenndum sögum af stefnumótamenningu samtímans, til frásagna af vanvirkum samböndum og geðheilbrigði.

Þetta er einlæg og sjálfs kaldhæðin, persónuleg frásögn af því að finnast maður vera á röngum stað, að vera aldrei nóg en finna samt kjarkinn til að halda áfram leitinni, sem hluti af kynslóð fólks er stundar rað-stefnumót, fólks sem allt gerir sér vel grein fyrir því að næstu kynni eru aðeins einu skjá-fletti í burtu.

Þrátt fyrir að glíma við vanmáttarkennd, sem margir upplifa, þá verður Hildur meistari í að deila of miklu með öðrum og hunsar væntingar varðandi líkamlegt útlit og félagslega viðurkennda hegðun. Á yfirborðinu gæti virst sem leit að samþykkt frá öðrum sé helsta markmiðið, þegar sannast er að hún getur aðeins fundið þá samþykkt innra með sjálfri sér.