Langtímalausnir í stað plástra Haukur Marteinsson, Viðar Hákonarson og Ari Heiðmann Jósavinsson skrifa 14. desember 2023 08:01 Þann 5. desember síðastliðinn skilaði hópur ráðuneytisstjóra tillögum sínum að aðgerðum til stuðnings þeim bændum sem eiga í fjárhagserfiðleikum vegna núverandi efnahagsástands. Um er að ræða viðbótarstuðning til bænda upp á 1,6 milljarð króna. Í meðförum fjárlaganefndar er búið að hækka þessa upphæð um 500 milljónir. Á sama tíma og undirritaðir þakka fyrir þá viðurkenningu á ástandinu sem stjórnvöld hafa veitt matvælaframleiðendum með þessu framlagi, verður að segja nokkur orð um það. Þetta er í þriðja sinn á tveimur árumsem stjórnvöld bregðast við rekstrarvanda bænda með sérstöku framlagi úr ríkissjóði. Samt endum við alltaf aftur að ári liðnu á sama stað og ívið verri en árin áður. Bændur sækja tekjur í síauknum mæli utan bús, sem þýðir einfaldlega að bændur vinna í síauknum mæli tvær eða fleiri vinnur til að halda heimili og hafa efni á að framleiða matvæli fyrir þjóðina. Enn eina ferðina er fjallað um hve þörfin er mikil á heildarendurskoðun á stuðningskerfi landbúnaðarins án þess að neinn þori að nefna róttækar aðgerðir. Vissulega koma fram góðar leiðir til hagræðinga á borð við kyngreiningu sæðis í nautgriparækt, önnur lánakjör og úrræði til landbúnaðar ofl sem eru góðar og gildar en aldrei aðgerðirnar sem bændur sjálfir og Bændasamtök Íslands hafa hrópað á að geti gjörbylt stöðunni til framtíðar og gert landbúnaðinn að rekstrarhæfum iðnaði í stað bótaþega ríkisins. Leyfa undirritaðir að minna hér á þau þrjú atriði sem við teljum geta skilað mestu og hefur margoft verið bent á en ráðherrar og stjórnmálamenn ekki gefið mikinn gaum þrátt fyrir stórar yfirlýsingar í fjölmiðlum og útgefnum stefnum. 1. Tollvernd. Þegar tollvernd er rædd fer umræðan oft út í það hvað matarkarfan er dýr á Íslandi og aukin tollvernd myndi hafa í för með sér stórhækkað matvælaverð. Slíkt er augljóslega þvaður og erhlutfall heildarútgjalda íslenskra heimila sem fer í matarinnkaup mjög svipað og í nágrannalöndum okkar, nánar tiltekið erum við á milli Belgíu og Svíþjóðar með 12,9%. Forsendur tollasamnings Íslands við ESB frá 2015 eru löngu brostnar, nægir þar að nefna útgöngu Bretlands úr ESB sem var stærsti kaupandi íslenskra búfjárafurða innan ESB. Í samningnum voru tollar felldir niður eða lækkaðir á óunnum landbúnaðarvörum eins og frönskum kartöflum og útiræktuðu grænmeti, og hvar stöndum við nú svo þessi tvö dæmi séu tekin? Ekki fást lengur íslenskar franskar kartöflur á markaði og innlendir framleiðendur útiræktaðs grænmetiskomu ekki framleiðslu sinni út á markað í sumar og hætta. Við lögðum niður framleiðslu og störf hér á Íslandi og fluttum störfin til ESB. Gerir fólk sér almennt grein fyrir því að hlutdeild innlends nautakjöts á íslenskum markaði í dag hefur dregist saman úr um 80% í um 50% á tveimur árum? Við skorum á stjórnvöld að taka tollamálin til endurskoðunar. Hægt er að ráðast í endurskoðun tollasamningsins í heild sinni en einnig er hægt að fara hófsamari leiðir sem þó skila miklu. Þar má nefna hækkun allra magntolla sem ekki er búið að semja um tolllækkun á við ESB, á unnin matvæli líka. Kafla 2-24 í tollskránni eins og þeir leggja sig, að 3. kafla um sjávarafurðir undanskildum. Slíkt hefur verið gert áður með osta svo dæmi sé tekið. Að sjálfsögðu þarf að taka samtalið við ESB um hvað þarf að gefa á móti en er þá hægt að semja um ýmislegt eins og framlög í uppbyggingarsjóði svo dæmi sé tekið. Eru stjórnvöld nú þegar í viðræðum við ESB um viðskipti með sjávarafurðir og þar eru einmitt slík mótframlög til umræðu. 2. Heimild fyrir sameiningu kjötafurðastöðva. Um tíma var það afskaplega vinsælt hjá mörgum að hrópa hvað milliliðirnir í landbúnaði væru að taka mikið til sín og það þyrfti aldeilis að taka á þeim. Þarf þó ekki að fletta lengi í gegnum ársreikninga kjötafurðastöðva til að átta sig á gríðarlega erfiðu rekstrarumhverfi þeirra. Staðreyndin er sú að íslensk kjötframleiðsla hefur verið stunduð viðmun strangari skilyrði en gengur og gerist í nágrannalöndum okkar. Nú liggur fyrir frumvarp til laga sem gagnast bændum og sláturhúsum þeirra skammt, og í raun ekki neitt, en með vilja og skynsemi að vopni er hægt að gera það að frumvarpi sem virkilega hefur tilætluð áhrif. Þ.e.a.s. að kjötafurðastöðvar á landinu fái sambærilega undanþágu frá ákvæðum samkeppnislaga og mjólkuriðnaðurinn í 71. grein búvörulaga. Er ljóst að slík breyting á búvörulögum myndi fela í sér hagræðingu í kjötframleiðslu á Íslandi upp á að lágmarki1,5 milljarð á ársgrundvelli og hækka verð til framleiðenda og lækka verð til neytenda í sömu andránni. Það er óverjandi að ríkisstjórn Íslands viti af þessu óhagræði í matvælaframleiðslunni og grípi ekki til aðgerða sem kostar ríkissjóð ekki eina krónu. Búum við dags daglega við lifandi dæmi þess hve góð áhrif þessi undanþága hefur á neytendur og framleiðendur í formi Mjólkursamsölunnar sem býður upp áheimsklassa úrval mjólkurvara á samkeppnishæfu verði til neytenda. 3. Rafmagn til garðyrkjubænda Í grænmetisræktinni er einnig hægt að uppfylla stór loforð stjórnvalda með því að grípa til einfaldra aðgerða. Tvennt hafa garðyrkjubændur ítrekað bent á að þurfi að laga og kostar ríkissjóð klink í samanburði við hagræðinguna og eflingu greinarinnar sem lagfæring þeirra hefði í för með sér. Fyrst má nefna að leiðrétta það óréttlæti sem greinin býr við með tvískiptri gjaldskrá Rarik. Rarik er með einokunarstöðu á stórum hluta landsbyggðarinnar og er til að nefna garðyrkjustöð öðru megin lækjarins, sem skilgreinist í dreifbýli (íbúar undir 200) að borga 33% hærra verð fyrir dreifingu raforku til sín en garðyrkjustöðin sem stendur hinumegin lækjarins og stendur í þéttbýli (íbúar yfir 200). Þetta er óháð því hvaðan rafmagnið kemur en sveitarfélögin á landsbyggðinni standa fyrir langstærstum hluta orkuframleiðslu landsins á meðan þessi mismunun í gjaldskránni gerir það að verkum að rafmagnið er dýrast þar. Þetta er óréttlátt, hefur neikvæð áhrif á framleiðslu grænmetis og ávaxta á Íslandi, veikir samkeppnishæfni sveitarfélaga og hefur hamlandi áhrif á atvinnuuppbyggingu á landsbyggðinni. Þá er gjaldið að öllu leyti óháð stærð notanda en í ófáum tilvikum eru garðyrkjustöðvar í dreifbýli stærri notendur en nálægir þéttbýliskjarnar en greiða samt mun hærra verð fyrir rafmagnið. Hér vantar einfalda, gegnsæja og réttláta gjaldskrá sem tæki mið af stærð og notkun garðyrkjustöðva. Í hinu atriðinu má nefna niðurgreiðsluhlutfall ríkisins á raforku til garðyrkjubænda en ríkið niðurgreiðir flutningskostnað raforku um allt að 95%. En, þar sem um ákveðinn pott er að ræða getur það hlutfall sem bændur ná rokkað umtalsvert milli ára sem gerir reksturinn ófyrirsjáanlegan og ósamkeppnishæfari við innflutning. Aðalmálið hér er ekki að það vanti pening, heldur vissu og fyrirsjáanleika. Í stjórnarsáttmála ríkisstjórnarinnar segir: “Aukinni framleiðslu á grænmeti verður náð með föstu niðurgreiðsluhlutfalli á raforku til ylræktar…”. Við þetta hefur enn ekki verið staðið. Ef ríkisstjórnin myndi festa niðurgreiðsluhlutfallið í 95% þá myndi það líklega þýða viðbótarframlag uppá einungis um 20-25 m.kr. á þessu ári. Hér er því ekki um mikla viðbótarpeninga að ræða en fast niðurgreiðsluhlutfall myndi hins vegar veita mönnum mun meira öryggi til að byggja áætlanir sínar á sem og stuðla að vexti greinarinnar frekar en að letja til aukningar eins og kerfið er í raun í dag, þ.e. lægri upphæð á hverja framleidda einingu ef framleiðslumagnið eykst. Niðurlag Undirritaðir vilja árétta að framleiðsluvilji bænda er mikill en traustið til ráðamanna er að veikjast vegna fyrri starfa og áhugaleysis þeirra. Áhugaleysið og óvissan um framtíðina valda því að bændur halda frekar aftur af sér við framkvæmdir við að bæta sína vinnuaðstöðu. Fjáraukar ríkisins til matvælaframleiðslu landsins er að sjálfsögðu af hinu góða, en það verður að fara vel með peningana og má spyrja sig í fullri alvöru hvort besta leiðin sé nánast árlegar neyðaraðgerðir þar sem peningum er deilt út af mismiklu handahófi. Í staðinn bendum við á þessar leiðir, vel ígrundaðar og rökstuddar leiðir, sem kosta skattgreiðendur lítinn eða engan pening þegar upp er staðið því þessar aðgerðir fela í sér að styðja við innlenda atvinnustarfsemi, í landi með eitt hæsta verðlag í heimi, sem kemur til með að lækka vöruverð til neytenda og byggja undir samkeppnishæfni íslenskrar matvælaframleiðslu og fæðuöryggi til langs tíma. Höfundar eru allir stjórnarmenn í Búnaðarsambandi Suður-Þingeyinga. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Landbúnaður Undanþága kjötafurðastöðva frá samkeppnislögum Mest lesið Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar Skoðun Laxaharmleikur Jóhannes Sturlaugsson skrifar Skoðun Lýðræðið í skötulíki! Lilja Rafney Magnúsdóttir skrifar Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar Skoðun Til varnar jafnlaunavottun Magnea Marinósdóttir skrifar Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Barnaræninginn Pútín Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Um þjóð og ríki Gauti Kristmannsson skrifar Skoðun Málfrelsi og mörk þess á vettvangi lýðræðisins Helga Vala Helgadóttir skrifar Skoðun Sjókvíaeldi á Íslandi fjarstýrt með gervigreind frá Noregi Ingólfur Ásgeirsson skrifar Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Stjórnarandstaðan er vannýtt auðlind Jón Daníelsson skrifar Skoðun Ef Veðurstofan spáði vitlausu veðri í 40 ár, væri það bara í lagi? Björn Ólafsson skrifar Skoðun Hægri sósíalismi Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun 5 ára vegferð að skóla framtíðarinnar – eða ekki! Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar Skoðun Það sem ekki má segja um það sem enginn vill sjá Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Löggæslumál og aðstöðuleysi í Búðardal – ákall um viðbragð og aðgerðir Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Listin að verða fullkomlega ósammála sjálfri sér á mettíma Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Þingmenn auðvaldsins Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Arðgreiðslur í sjávarútvegi: Staðreyndir gegn fullyrðingum Elliði Vignisson skrifar Skoðun Verðugur bandamaður? Steinar Harðarson skrifar Skoðun Við þurfum nýja sýn á stjórnmál okkar - Mamdani-sýn Hlynur Már Vilhjálmsson skrifar Skoðun Sósíalistaflokkurinn heimilislaus - hvað næst? Trausti Breiðfjörð Magnússon skrifar Skoðun Rán um hábjartan dag Guðbergur Egill Eyjólfsson skrifar Skoðun Af hverju er verðbólga ennþá svona há? Ólafur Margeirsson skrifar Sjá meira
Þann 5. desember síðastliðinn skilaði hópur ráðuneytisstjóra tillögum sínum að aðgerðum til stuðnings þeim bændum sem eiga í fjárhagserfiðleikum vegna núverandi efnahagsástands. Um er að ræða viðbótarstuðning til bænda upp á 1,6 milljarð króna. Í meðförum fjárlaganefndar er búið að hækka þessa upphæð um 500 milljónir. Á sama tíma og undirritaðir þakka fyrir þá viðurkenningu á ástandinu sem stjórnvöld hafa veitt matvælaframleiðendum með þessu framlagi, verður að segja nokkur orð um það. Þetta er í þriðja sinn á tveimur árumsem stjórnvöld bregðast við rekstrarvanda bænda með sérstöku framlagi úr ríkissjóði. Samt endum við alltaf aftur að ári liðnu á sama stað og ívið verri en árin áður. Bændur sækja tekjur í síauknum mæli utan bús, sem þýðir einfaldlega að bændur vinna í síauknum mæli tvær eða fleiri vinnur til að halda heimili og hafa efni á að framleiða matvæli fyrir þjóðina. Enn eina ferðina er fjallað um hve þörfin er mikil á heildarendurskoðun á stuðningskerfi landbúnaðarins án þess að neinn þori að nefna róttækar aðgerðir. Vissulega koma fram góðar leiðir til hagræðinga á borð við kyngreiningu sæðis í nautgriparækt, önnur lánakjör og úrræði til landbúnaðar ofl sem eru góðar og gildar en aldrei aðgerðirnar sem bændur sjálfir og Bændasamtök Íslands hafa hrópað á að geti gjörbylt stöðunni til framtíðar og gert landbúnaðinn að rekstrarhæfum iðnaði í stað bótaþega ríkisins. Leyfa undirritaðir að minna hér á þau þrjú atriði sem við teljum geta skilað mestu og hefur margoft verið bent á en ráðherrar og stjórnmálamenn ekki gefið mikinn gaum þrátt fyrir stórar yfirlýsingar í fjölmiðlum og útgefnum stefnum. 1. Tollvernd. Þegar tollvernd er rædd fer umræðan oft út í það hvað matarkarfan er dýr á Íslandi og aukin tollvernd myndi hafa í för með sér stórhækkað matvælaverð. Slíkt er augljóslega þvaður og erhlutfall heildarútgjalda íslenskra heimila sem fer í matarinnkaup mjög svipað og í nágrannalöndum okkar, nánar tiltekið erum við á milli Belgíu og Svíþjóðar með 12,9%. Forsendur tollasamnings Íslands við ESB frá 2015 eru löngu brostnar, nægir þar að nefna útgöngu Bretlands úr ESB sem var stærsti kaupandi íslenskra búfjárafurða innan ESB. Í samningnum voru tollar felldir niður eða lækkaðir á óunnum landbúnaðarvörum eins og frönskum kartöflum og útiræktuðu grænmeti, og hvar stöndum við nú svo þessi tvö dæmi séu tekin? Ekki fást lengur íslenskar franskar kartöflur á markaði og innlendir framleiðendur útiræktaðs grænmetiskomu ekki framleiðslu sinni út á markað í sumar og hætta. Við lögðum niður framleiðslu og störf hér á Íslandi og fluttum störfin til ESB. Gerir fólk sér almennt grein fyrir því að hlutdeild innlends nautakjöts á íslenskum markaði í dag hefur dregist saman úr um 80% í um 50% á tveimur árum? Við skorum á stjórnvöld að taka tollamálin til endurskoðunar. Hægt er að ráðast í endurskoðun tollasamningsins í heild sinni en einnig er hægt að fara hófsamari leiðir sem þó skila miklu. Þar má nefna hækkun allra magntolla sem ekki er búið að semja um tolllækkun á við ESB, á unnin matvæli líka. Kafla 2-24 í tollskránni eins og þeir leggja sig, að 3. kafla um sjávarafurðir undanskildum. Slíkt hefur verið gert áður með osta svo dæmi sé tekið. Að sjálfsögðu þarf að taka samtalið við ESB um hvað þarf að gefa á móti en er þá hægt að semja um ýmislegt eins og framlög í uppbyggingarsjóði svo dæmi sé tekið. Eru stjórnvöld nú þegar í viðræðum við ESB um viðskipti með sjávarafurðir og þar eru einmitt slík mótframlög til umræðu. 2. Heimild fyrir sameiningu kjötafurðastöðva. Um tíma var það afskaplega vinsælt hjá mörgum að hrópa hvað milliliðirnir í landbúnaði væru að taka mikið til sín og það þyrfti aldeilis að taka á þeim. Þarf þó ekki að fletta lengi í gegnum ársreikninga kjötafurðastöðva til að átta sig á gríðarlega erfiðu rekstrarumhverfi þeirra. Staðreyndin er sú að íslensk kjötframleiðsla hefur verið stunduð viðmun strangari skilyrði en gengur og gerist í nágrannalöndum okkar. Nú liggur fyrir frumvarp til laga sem gagnast bændum og sláturhúsum þeirra skammt, og í raun ekki neitt, en með vilja og skynsemi að vopni er hægt að gera það að frumvarpi sem virkilega hefur tilætluð áhrif. Þ.e.a.s. að kjötafurðastöðvar á landinu fái sambærilega undanþágu frá ákvæðum samkeppnislaga og mjólkuriðnaðurinn í 71. grein búvörulaga. Er ljóst að slík breyting á búvörulögum myndi fela í sér hagræðingu í kjötframleiðslu á Íslandi upp á að lágmarki1,5 milljarð á ársgrundvelli og hækka verð til framleiðenda og lækka verð til neytenda í sömu andránni. Það er óverjandi að ríkisstjórn Íslands viti af þessu óhagræði í matvælaframleiðslunni og grípi ekki til aðgerða sem kostar ríkissjóð ekki eina krónu. Búum við dags daglega við lifandi dæmi þess hve góð áhrif þessi undanþága hefur á neytendur og framleiðendur í formi Mjólkursamsölunnar sem býður upp áheimsklassa úrval mjólkurvara á samkeppnishæfu verði til neytenda. 3. Rafmagn til garðyrkjubænda Í grænmetisræktinni er einnig hægt að uppfylla stór loforð stjórnvalda með því að grípa til einfaldra aðgerða. Tvennt hafa garðyrkjubændur ítrekað bent á að þurfi að laga og kostar ríkissjóð klink í samanburði við hagræðinguna og eflingu greinarinnar sem lagfæring þeirra hefði í för með sér. Fyrst má nefna að leiðrétta það óréttlæti sem greinin býr við með tvískiptri gjaldskrá Rarik. Rarik er með einokunarstöðu á stórum hluta landsbyggðarinnar og er til að nefna garðyrkjustöð öðru megin lækjarins, sem skilgreinist í dreifbýli (íbúar undir 200) að borga 33% hærra verð fyrir dreifingu raforku til sín en garðyrkjustöðin sem stendur hinumegin lækjarins og stendur í þéttbýli (íbúar yfir 200). Þetta er óháð því hvaðan rafmagnið kemur en sveitarfélögin á landsbyggðinni standa fyrir langstærstum hluta orkuframleiðslu landsins á meðan þessi mismunun í gjaldskránni gerir það að verkum að rafmagnið er dýrast þar. Þetta er óréttlátt, hefur neikvæð áhrif á framleiðslu grænmetis og ávaxta á Íslandi, veikir samkeppnishæfni sveitarfélaga og hefur hamlandi áhrif á atvinnuuppbyggingu á landsbyggðinni. Þá er gjaldið að öllu leyti óháð stærð notanda en í ófáum tilvikum eru garðyrkjustöðvar í dreifbýli stærri notendur en nálægir þéttbýliskjarnar en greiða samt mun hærra verð fyrir rafmagnið. Hér vantar einfalda, gegnsæja og réttláta gjaldskrá sem tæki mið af stærð og notkun garðyrkjustöðva. Í hinu atriðinu má nefna niðurgreiðsluhlutfall ríkisins á raforku til garðyrkjubænda en ríkið niðurgreiðir flutningskostnað raforku um allt að 95%. En, þar sem um ákveðinn pott er að ræða getur það hlutfall sem bændur ná rokkað umtalsvert milli ára sem gerir reksturinn ófyrirsjáanlegan og ósamkeppnishæfari við innflutning. Aðalmálið hér er ekki að það vanti pening, heldur vissu og fyrirsjáanleika. Í stjórnarsáttmála ríkisstjórnarinnar segir: “Aukinni framleiðslu á grænmeti verður náð með föstu niðurgreiðsluhlutfalli á raforku til ylræktar…”. Við þetta hefur enn ekki verið staðið. Ef ríkisstjórnin myndi festa niðurgreiðsluhlutfallið í 95% þá myndi það líklega þýða viðbótarframlag uppá einungis um 20-25 m.kr. á þessu ári. Hér er því ekki um mikla viðbótarpeninga að ræða en fast niðurgreiðsluhlutfall myndi hins vegar veita mönnum mun meira öryggi til að byggja áætlanir sínar á sem og stuðla að vexti greinarinnar frekar en að letja til aukningar eins og kerfið er í raun í dag, þ.e. lægri upphæð á hverja framleidda einingu ef framleiðslumagnið eykst. Niðurlag Undirritaðir vilja árétta að framleiðsluvilji bænda er mikill en traustið til ráðamanna er að veikjast vegna fyrri starfa og áhugaleysis þeirra. Áhugaleysið og óvissan um framtíðina valda því að bændur halda frekar aftur af sér við framkvæmdir við að bæta sína vinnuaðstöðu. Fjáraukar ríkisins til matvælaframleiðslu landsins er að sjálfsögðu af hinu góða, en það verður að fara vel með peningana og má spyrja sig í fullri alvöru hvort besta leiðin sé nánast árlegar neyðaraðgerðir þar sem peningum er deilt út af mismiklu handahófi. Í staðinn bendum við á þessar leiðir, vel ígrundaðar og rökstuddar leiðir, sem kosta skattgreiðendur lítinn eða engan pening þegar upp er staðið því þessar aðgerðir fela í sér að styðja við innlenda atvinnustarfsemi, í landi með eitt hæsta verðlag í heimi, sem kemur til með að lækka vöruverð til neytenda og byggja undir samkeppnishæfni íslenskrar matvælaframleiðslu og fæðuöryggi til langs tíma. Höfundar eru allir stjórnarmenn í Búnaðarsambandi Suður-Þingeyinga.
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun
Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun
Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson skrifar
Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson skrifar
Skoðun Íslendingar greiða sama hlutfall útgjalda í mat og Norðurlöndin Margrét Gísladóttir skrifar
Skoðun Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun „Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann skrifar
Skoðun Hvers vegna skipta hagsmunir verslanakeðja meira máli en öryggi barna í Ásahverfi Reykjanesbæ? Ólafur Ívar Jónsson skrifar
Skoðun Kjarnorkuákvæðið: Neyðarhemill en ekki léttvægt leikfang popúlista Kristinn Karl Brynjarsson skrifar
Skoðun Ójafnvægi í jöfnunarkerfinu Anna Sigríður Guðnadóttir,Halla Karen Kristjánsdóttir,Lovísa Jónsdóttir skrifar
Skoðun Krónan, Nettó, Hagkaup, Bónus - það er kominn tími á formlega sniðgöngu Helen Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Löggæslumál og aðstöðuleysi í Búðardal – ákall um viðbragð og aðgerðir Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
„Finnst ykkur skrýtið að ég mæti á Austurvöll – Pabba mínum var fórnað á altari niðurskurðar“ Davíð Bergmann Skoðun
Heimaþjónusta og velferðartækni: Lykillinn að sjálfbæru heilbrigðiskerfi Auður Guðmundsdóttir Skoðun