Endaði í hjóla­stól en fann styrkinn í kraftlyftingum

Byrjaði með hjartsláttartruflunum

Áður en Númi endaði í hjólastól var hann líkamlega hraustur og vel á sig kominn. Hann starfaði sem sjómaður og lifði ósköp hefðbundnu lífi með sambýliskonu sinni í Reykjavík.

En síðan breyttist allt – nánar tiltekið um sumarið árið 2019. Í nokkra mánuði á undan hafði Númi fundið fyrir hjartsláttartruflunum. Læknir sem hann leitaði til taldi að um kvíðakast væri að ræða; skrifaði upp á kvíðalyf og ráðlagði Núma að skipta um vinnu- sem hann gerði og fékk þá pláss á frystitogara.

„Síðan gerðist þetta, um kvöldið þann 13.júlí þetta sumar. Ég var að fá mér bjór og grilla heima þegar byrjaði að finna fyrir miklum höfuðverk, sem síðan ágerðist um morguninn, og þá endaði ég á bráðamóttökunni.“

Eftir langa bið kom í ljós að Númi hafði fengið heila­blæðingu sem leiddi niður í mænu­göng. Hann fór á Grensás í átta mánuði. Þremur að­gerðum síðar endaði hann síðan í hjóla­stól, í febrúar 2021.

Upplifði sig strax velkominn

Af skiljanlegum ástæðum voru það mikil viðbrigði fyrir fullhraustan sjómann á besta aldri að vera skyndilega kippt úr úr lífinu með þessum hætti.

„Það er ekki fyrr en eftir á, þegar maður er kominn með smá fjarlægð á hlutina að maður lítur til baka og furðar sig á því hvernig maður fór að þessu, að lifa þetta af,“ segir Númi en fyrir utan áfallið að missa heilsuna og glíma við stanslausa verki þurfti hann að standa í gífurlegu basli við að leita réttinda sinna.

Ég hef tekið eftir því að eitt af því sem skortir þegar kemur að þeim sem enda í hjólastól á efri árum, það er þessi stuðningur við andlegu hliðina. Andlega hliðin hrynur algjörlega þegar þú lendir í þessum aðstæðum, og það er ekkert sem grípur mann. 

Í mínu tilfelli var það þannig að ég einangraðist gífurlega á sínum tíma; veikindin leiddu meðal annars til sambandsslita, enda tekur það eðilega mjög mikið á samband þegar annar aðilinn er í stanslausum sársauka allan sólarhringinn.“

Þegar Númi hafði náð þeim áfanga að komast í ágætis húsnæði gafst honum loksins tími til að byrja að byggja sig upp að nýju. Og þá kom líkamsræktin inn í myndina. Það var fyrir þremur árum.

„Bróðir minn, sem hefur verið mín stoð og stytta í gegnum tíðina, var að æfa í Jakabóli hjá honum Magnúsi Ver. Það var fyrir tilstilli hans og annarra að ég byrjaði að æfa og þeir hjálpuðu mér að taka í lóðin. Ég sá að það var allskonar menn að æfa þarna í Jakabóli og maður upplifði sig velkominn. En ég bjó líka að því að hafa verið í líkamlega erfiðri vinnu áður, sem sjómaður, þannig að ég var með ágætis grunn.“

Ræktin reyndist Núma gífurlegt bjargráð, og hjálpaði að færa fókusinn frá stöðugu verkjaástandi sem hafði verið að hrjá hann eftir heilablæðinguna.

„Eftir því sem styrkurinn varð meiri og sjálfstraustið jókst þá fæddist hjá mér þessi hugmynd um að byrja að keppa. Ég fór að horfa á keppnir með öðrum augum en áður og byrjaði að geta séð fyrir mér að ég ætti nú alveg ágætis séns í hina kraftakallanna þarna. Ég setti mér síðan það markmið alveg í byrjun að fá titil.“

Fyrsti sigur Núma var á lyftingamóti fatlaðara hjá ÍFR. Þar var hann eini keppandinn í sínum þyngdarflokki og fór heim með titilinn Íslandsmeistaðri fatlaðra í bekkpressu. Hann náði þeim titli síðan aftur í apríl á þessu ári.

„En ég hefði aldrei afrekað þetta ef ekki hefði verið fyrir stuðninginn frá Magnúsi Ver í Jakabóli, og öllu því frábæra fólki sem er í kringum hann, sem eru góðir vinir mínir líka. Þetta er lítið og öflugt samfélag sem stendur við bakið á manni.“

Stefnir hátt

Fyrr á þessu ári tók Númi þá ákvörðun að byrja feril sem keppandi í aflraunum fatlaðra – og setti sér það markmið að taka þátt í kepninni Sterkasti fatlaði maður heims.

Í maí síðastliðnum fékk hann síðan óvænt boð um að koma til Texas og keppa í Strongman keppninni þar. Þangað stefnir hann, en keppnin mun fara fram í nóvember næstkomandi.

Í dag er Númi líka orðinn aðstoðarþjálfari hjá Íþróttafélagi fatlaðra.

„Ef það eru einhverjir þarna úti sem vilja koma og prófa að æfa, alveg sama hvernig ástandi þeir eru í, að ekki hika við að hafa samband við okkur. Það eru allir velkomnir.“

Þáttaka í keppnum erlendis er ekki ókeypis. Þess vegna þarf Númi að safna. Í maí síðastliðnum birti hann færslu á facebook þar sem hann greindi frá markmiðum sínum.

„Ég er það heppinn að eiga góða vini sem hjálpa mér við þjálfun og annað slíkt en það er allt annað þegar þjálfun fyrir keppnir og að reyna fyrir sér í útlöndum,“ ritar Númi meðal annars í færslunni.

Hann skartar núna tveimur titlum og það er aldrei að vita nema að hann muni einn daginn verða Sterkasti fatlaði maður heims.

„Ég vil nú vera hógvær en það væri svo sannarlega ekkert leiðinlegt að geta státað þeim titli. En ætli maður bíði ekki og sjái hvort keppnin um Sterkasta fatlaða manns Íslands verði endurvakin? Það er kanski ágætt að fókusera á Ísland í bili!“