Hvers vegna Þóra? Inga Hrönn Stefánsdóttir skrifar 8. maí 2012 13:30 Það eru forsetakosningar í nánd sem hafa eflaust ekki farið framhjá neinum. Vorið er komið og margir mjög frambærilegir frambjóðendur hafa gefið kost á sér. En hvers vegna eru þeir að bjóða sig fram á móti sitjandi forseta sem hefur átt farsælt starf? Getur verið að þjóðin vilji breytingar? Getur verið að þegar sitjandi forseti er kominn á eftirlaunaaldur sé kominn tími á breytingar? Getur líka verið að sú yfirlýsing forseta, að e.t.v. muni hann vilja losna undan embættinu eftir tvö ár, sé ástæða þess að ekki sé svo eftirsóknarvert að kjósa hann? Eða viljum við nýjar kosningar aftur þá og ætlum svo að kvarta yfir því hvað það sé dýrt að halda kosningar? Þessar spurningar leita á mig og urðu kveikja þess að ég sting niður penna. Ég kaus Ólaf Ragnar á sínum tíma og kann honum bestu þakkir fyrir störf sín í mína þágu. En í sumar vil ég sjá breytingar og ætla að kjósa Þóru Arnórsdóttur. Hvers vegna? Jú það er kominn tími á breytingar og ekki bara breytinganna vegna. Ég vil sjá forseta sem er tilbúinn í slaginn til lengri tíma. Ekki bara í 2 ár eða hámark næstu 4 ár. Ég vil sjá forseta sem er ópólítískur svo embættið fari ekki að snúast um flokkapólítik og við séum í eilífri sundrung. Ég vil sjá forseta sem nær til ólíkra aldurshópa og getur sameinað þessa þjóð sem á í vandræðum eftir „hrunið". „Hvernig ætlar Þóra að sameina þjóðina" spyr fólk gjarnan. Ég treysti henni til að stappa stálinu í fólk, fá okkur til þess að horfa fram á við, breyta bölmóð í baráttu, svo við áttum okkur á því að það er hægt að halda áfram ef við vinnum öll að þessu markmiði í sameiningu. Hugarfarinu þarf að breyta. Þóra gerir það ekki fyrir okkur en hún getur hvatt okkur til þess. Sannur fyrirliði er alltaf einn af hlekkjunum í keðjunni en hann er samt sá sem fer fyrir sínu liði, heilsar upp á hitt liðið og býður það velkomið til leiks. Þóra hefur tekið á móti fólki í þáttum Kastljóssins um langa hríð, hún er sú sem er send á vettvang til að ræða við erlenda gesti úr öllum þjóðfélagshópum. Þóra hefur gert það með miklum sóma og því treysti ég henni til að koma fram fyrir hönd þjóðar okkar og gera það vel. Talað er um „veislustjóraembættið" á Bessastöðum. Ég veit ekki betur en að það sé hörkuvinna að vera veislustjóri, geta komið vel fram, verið vel inni í innlendum sem erlendum þjóðfélagsmálum. Við sem þjóð viljum alltaf líta sem best út í augum útlendinga. Við ættum þá að vera ánægð með glæsilegan frambjóðanda sem er tilbúinn að taka það að sér. Ég efast ekki um að Þóra myndi vinna það vel af hendi. Einnig er talað um barneignir Þóru, þ.e. hvað í ósköpunum hún sé að hugsa að ætla sér í kosningabaráttu með ungabarn í fanginu. Sérstaklega hef ég heyrt þessa umræðu frá yngri konum. Ég veit ekki betur en að þau séu tvö foreldrarnir sem bjuggu til barnið og koma tvö til með að sinna því. Konur hafa alltaf unnið mikið á Íslandi og ekki þurft að velja á milli þess að vera heimavinnandi eða skapa sér starfsframa, þær hafa gert hvoru tveggja því á Íslandi hafa þær val. Er ekki einmitt bara fínt að fá konu úr okkar röðum sem þekkir brauðstritið, uppeldið, hraðann í þjóðfélaginu og veit upp á hár hvað þessi venjulegi Íslendingur er að glíma við bæði fyrir og eftir hrun og bleiuskipti? Ef Þóra treystir sér persónulega í slaginn hvers vegna truflar það þá aðrar konur? Ég hugsa að hún fái frekar meiri tíma með barninu ef eitthvað, komist hún á Bessastaði - ekki síst með eiginmann sem hefur alið upp 5 börn þá hlýt ég að treysta því að hann kunni að hita pela! Ungur aldur Þóru er einnig umræðuefni. Gæti hún mögulega verið of ung? Of ung til hvers spyr ég. Er hún of ung til að tala fjölda tungumála sem hún kann reiprennandi nú þegar? Er hún of ung til að kynna land og þjóð sem hún hefur nú þegar gert sem leiðsögumaður?. Er hún of ung til að taka á móti þjóðhöfðingjum annarra landa eða of ung til að taka ákvarðanir og standa og falla með þeim? Væri betra ef hún væri 43ja eða 52ja? Ef aldur er það sem flækist fyrir fólki þá bendi ég á að það er líka hægt að verða of gamall í embætti. Við megum ekki vera hrædd við breytingar því það eina sem kemur okkur út úr erfiðleikunum eru einmitt breytingar. Látum ekki hræðsluáróður villa okkur sýn, að þjóðin geti ekki verið án forseta sem þarf alltaf að passa okkur fyrir okkur sjálfum. Hættum að vera föst á sama stað og treystum okkur til að taka réttar ákvarðanir. Við þurfum einmitt nýjan forseta sem við trúum að geti breytt hugarfari þjóðar; forseta sem öll þjóðin getur fylkt sér að baki. Þess vegna fær Þóra Arnórsdóttir mitt atkvæði. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Forsetakosningar 2012 Mest lesið Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Kirkjuklukkur hringja Bjarni Karlsson Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason Skoðun Göngum í Haag hópinn Þórhildur Sunna Ævarsdóttir Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon Skoðun Stríð skapar ekki frið Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Skoðun Skoðun Þegar fjölbreytileikinn verður ógn: Afneitun, andstaða og ótti við hið mannlega Haukur Logi Jóhannsson skrifar Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar Skoðun Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Fjölbreytni í endurhæfingu skiptir máli Hólmfríður Einarsdóttir skrifar Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason skrifar Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon skrifar Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon skrifar Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir skrifar Skoðun Göngum í Haag hópinn Þórhildur Sunna Ævarsdóttir skrifar Skoðun Kirkjuklukkur hringja Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Stríð skapar ekki frið Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Íslenska stóðhryssan og Evrópa Hallgerður Ljósynja Hauksdóttir skrifar Skoðun Hvammsvirkjun – Skyldur ráðherra og réttur samfélagsins Eggert Valur Guðmundsson skrifar Skoðun Norska leiðin er fasismi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Um mýkt, menntun og von Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Höfum alla burði til þess Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Tímabær rannsókn dómsmálaráðuneytisins Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Umsókn krefst ákvörðunar – ekki ákalls Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Hjálp, barnið mitt spilar Roblox! Kristín Magnúsdóttir skrifar Skoðun Líkindi með guðstrú og djöflatrú Gunnar Björgvinsson skrifar Skoðun Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar skrifar Skoðun Vér vesalingar Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Leikrit Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Svona eða hinsegin, hvert okkar verður næst? Unnar Geir Unnarsson skrifar Skoðun Reynisfjara og mannréttindasáttmáli Evrópu Róbert R. Spanó skrifar Skoðun Að hlúa að foreldrum: Forvörn sem skiptir máli Áróra Huld Bjarnadóttir skrifar Skoðun Ákall til íslenskra stjórnmálamanna Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Þurfum við virkilega „leyniþjónustu”? Helen Ólafsdóttir skrifar Sjá meira
Það eru forsetakosningar í nánd sem hafa eflaust ekki farið framhjá neinum. Vorið er komið og margir mjög frambærilegir frambjóðendur hafa gefið kost á sér. En hvers vegna eru þeir að bjóða sig fram á móti sitjandi forseta sem hefur átt farsælt starf? Getur verið að þjóðin vilji breytingar? Getur verið að þegar sitjandi forseti er kominn á eftirlaunaaldur sé kominn tími á breytingar? Getur líka verið að sú yfirlýsing forseta, að e.t.v. muni hann vilja losna undan embættinu eftir tvö ár, sé ástæða þess að ekki sé svo eftirsóknarvert að kjósa hann? Eða viljum við nýjar kosningar aftur þá og ætlum svo að kvarta yfir því hvað það sé dýrt að halda kosningar? Þessar spurningar leita á mig og urðu kveikja þess að ég sting niður penna. Ég kaus Ólaf Ragnar á sínum tíma og kann honum bestu þakkir fyrir störf sín í mína þágu. En í sumar vil ég sjá breytingar og ætla að kjósa Þóru Arnórsdóttur. Hvers vegna? Jú það er kominn tími á breytingar og ekki bara breytinganna vegna. Ég vil sjá forseta sem er tilbúinn í slaginn til lengri tíma. Ekki bara í 2 ár eða hámark næstu 4 ár. Ég vil sjá forseta sem er ópólítískur svo embættið fari ekki að snúast um flokkapólítik og við séum í eilífri sundrung. Ég vil sjá forseta sem nær til ólíkra aldurshópa og getur sameinað þessa þjóð sem á í vandræðum eftir „hrunið". „Hvernig ætlar Þóra að sameina þjóðina" spyr fólk gjarnan. Ég treysti henni til að stappa stálinu í fólk, fá okkur til þess að horfa fram á við, breyta bölmóð í baráttu, svo við áttum okkur á því að það er hægt að halda áfram ef við vinnum öll að þessu markmiði í sameiningu. Hugarfarinu þarf að breyta. Þóra gerir það ekki fyrir okkur en hún getur hvatt okkur til þess. Sannur fyrirliði er alltaf einn af hlekkjunum í keðjunni en hann er samt sá sem fer fyrir sínu liði, heilsar upp á hitt liðið og býður það velkomið til leiks. Þóra hefur tekið á móti fólki í þáttum Kastljóssins um langa hríð, hún er sú sem er send á vettvang til að ræða við erlenda gesti úr öllum þjóðfélagshópum. Þóra hefur gert það með miklum sóma og því treysti ég henni til að koma fram fyrir hönd þjóðar okkar og gera það vel. Talað er um „veislustjóraembættið" á Bessastöðum. Ég veit ekki betur en að það sé hörkuvinna að vera veislustjóri, geta komið vel fram, verið vel inni í innlendum sem erlendum þjóðfélagsmálum. Við sem þjóð viljum alltaf líta sem best út í augum útlendinga. Við ættum þá að vera ánægð með glæsilegan frambjóðanda sem er tilbúinn að taka það að sér. Ég efast ekki um að Þóra myndi vinna það vel af hendi. Einnig er talað um barneignir Þóru, þ.e. hvað í ósköpunum hún sé að hugsa að ætla sér í kosningabaráttu með ungabarn í fanginu. Sérstaklega hef ég heyrt þessa umræðu frá yngri konum. Ég veit ekki betur en að þau séu tvö foreldrarnir sem bjuggu til barnið og koma tvö til með að sinna því. Konur hafa alltaf unnið mikið á Íslandi og ekki þurft að velja á milli þess að vera heimavinnandi eða skapa sér starfsframa, þær hafa gert hvoru tveggja því á Íslandi hafa þær val. Er ekki einmitt bara fínt að fá konu úr okkar röðum sem þekkir brauðstritið, uppeldið, hraðann í þjóðfélaginu og veit upp á hár hvað þessi venjulegi Íslendingur er að glíma við bæði fyrir og eftir hrun og bleiuskipti? Ef Þóra treystir sér persónulega í slaginn hvers vegna truflar það þá aðrar konur? Ég hugsa að hún fái frekar meiri tíma með barninu ef eitthvað, komist hún á Bessastaði - ekki síst með eiginmann sem hefur alið upp 5 börn þá hlýt ég að treysta því að hann kunni að hita pela! Ungur aldur Þóru er einnig umræðuefni. Gæti hún mögulega verið of ung? Of ung til hvers spyr ég. Er hún of ung til að tala fjölda tungumála sem hún kann reiprennandi nú þegar? Er hún of ung til að kynna land og þjóð sem hún hefur nú þegar gert sem leiðsögumaður?. Er hún of ung til að taka á móti þjóðhöfðingjum annarra landa eða of ung til að taka ákvarðanir og standa og falla með þeim? Væri betra ef hún væri 43ja eða 52ja? Ef aldur er það sem flækist fyrir fólki þá bendi ég á að það er líka hægt að verða of gamall í embætti. Við megum ekki vera hrædd við breytingar því það eina sem kemur okkur út úr erfiðleikunum eru einmitt breytingar. Látum ekki hræðsluáróður villa okkur sýn, að þjóðin geti ekki verið án forseta sem þarf alltaf að passa okkur fyrir okkur sjálfum. Hættum að vera föst á sama stað og treystum okkur til að taka réttar ákvarðanir. Við þurfum einmitt nýjan forseta sem við trúum að geti breytt hugarfari þjóðar; forseta sem öll þjóðin getur fylkt sér að baki. Þess vegna fær Þóra Arnórsdóttir mitt atkvæði.
Skoðun Þegar fjölbreytileikinn verður ógn: Afneitun, andstaða og ótti við hið mannlega Haukur Logi Jóhannsson skrifar
Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar