Hópefli á aðventunni Erla Björg Gunnarsdóttir skrifar 2. desember 2014 08:00 Í fyrsta skipti í afar langan tíma fylgdist ég með fréttum á sunnudaginn án þess að verða meinhæðin, fyllast gremju eða missa trú á mannkyninu. Í ofsaveðri skoðaði ég fréttamiðlana reglulega til að vera viðbúin og fylgja skipunum um límbandsnotkun eða að fela mig í einhverju horni langt frá gluggum. Ég vildi líka, eins og allir hinir sem sátu með puttann á refresh-takkanum, athuga hvort það væri ekki örugglega í lagi með alla, með sjómennina okkar og pitsusendlana. Pylsusalinn var hress. Fólk sem lenti í því að fá garðhúsgögn inn um glugga eða bárujárn á bílinn lagði áherslu á hjálpsemi náungans, var þakklátt í hjarta yfir að ekki fór verr og bölvaði ekki einu sinni haugunum sem nenntu ekki að taka garðstólana inn eða húsfélaginu sem hefur trassað það í tíu ár að endurnýja þakið. Þetta voru ekki beint jákvæðar fréttir en létu mér samt líða vel. Ég er alveg til í að vera með í þessari heild. Útúrjólataugaðir foreldrar slepptu því að fara í Kringluna eða gera jólahreingerninguna og kveiktu á kerti í rafmagnsleysi og spiluðu við börnin sem mögulega upplifðu í fyrsta skipti á ævi sinni mátt náttúruaflanna. Meira að segja eftir að logn komst á halda töfrarnir áfram og virkir í athugasemdum hjálpast nú að við að finna tré sem getur fyllt skarð Óslóartrésins í stað þess að kalla hver annan fávita. Krúttlegt. Sambúð okkar með náttúruöflunum býður aldrei upp á „haltu kjafti“ slag. Og þegar þessi sambúð minnir á sig virðist það næra auðmýkt þjóðarsálarinnar. Og mikið klæðir auðmýktin okkur vel. Sérstaklega á aðventunni. Svo má ekki gleyma hetjunum sem gera sambúðina bærilega, björgunarsveitarfólki sem leggur líf sitt í hættu í sjálfboðavinnu til að redda öllu því sem við hin töldum að myndi bara reddast að sjálfu sér þrátt fyrir viðvaranir og leiðbeiningar í heila viku áður en óveðrið skall á. Svona erum við nú og það má alveg þykja vænt um það. Bara muna eftir þessum breyskleikum öllum þegar við kaupum okkur flugelda um áramótin. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Erla Björg Gunnarsdóttir Mest lesið Verri framkoma en hjá Trump Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Ísrael – brostnir draumar og lygar Ingibjörg Þóra Haraldsdóttir Skoðun GPT‑5 kemur í ágúst – áskoranir og tækifæri fyrir Ísland Sigvaldi Einarsson Skoðun Við tölum um vöxt — en gleymum því sem vex Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun Ætla þau að halda áfram að grafa sína eigin gröf? Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Þú ert búin að eyðileggja líf mitt!!! Sandra Ósk Jóhannsdóttir Skoðun Landið talar Davíð Arnar Oddgeirsson Skoðun Þegar hið smáa verður risastórt Sigurjón Þórðarson Skoðun Halldór 26.07.2025 Halldór
Í fyrsta skipti í afar langan tíma fylgdist ég með fréttum á sunnudaginn án þess að verða meinhæðin, fyllast gremju eða missa trú á mannkyninu. Í ofsaveðri skoðaði ég fréttamiðlana reglulega til að vera viðbúin og fylgja skipunum um límbandsnotkun eða að fela mig í einhverju horni langt frá gluggum. Ég vildi líka, eins og allir hinir sem sátu með puttann á refresh-takkanum, athuga hvort það væri ekki örugglega í lagi með alla, með sjómennina okkar og pitsusendlana. Pylsusalinn var hress. Fólk sem lenti í því að fá garðhúsgögn inn um glugga eða bárujárn á bílinn lagði áherslu á hjálpsemi náungans, var þakklátt í hjarta yfir að ekki fór verr og bölvaði ekki einu sinni haugunum sem nenntu ekki að taka garðstólana inn eða húsfélaginu sem hefur trassað það í tíu ár að endurnýja þakið. Þetta voru ekki beint jákvæðar fréttir en létu mér samt líða vel. Ég er alveg til í að vera með í þessari heild. Útúrjólataugaðir foreldrar slepptu því að fara í Kringluna eða gera jólahreingerninguna og kveiktu á kerti í rafmagnsleysi og spiluðu við börnin sem mögulega upplifðu í fyrsta skipti á ævi sinni mátt náttúruaflanna. Meira að segja eftir að logn komst á halda töfrarnir áfram og virkir í athugasemdum hjálpast nú að við að finna tré sem getur fyllt skarð Óslóartrésins í stað þess að kalla hver annan fávita. Krúttlegt. Sambúð okkar með náttúruöflunum býður aldrei upp á „haltu kjafti“ slag. Og þegar þessi sambúð minnir á sig virðist það næra auðmýkt þjóðarsálarinnar. Og mikið klæðir auðmýktin okkur vel. Sérstaklega á aðventunni. Svo má ekki gleyma hetjunum sem gera sambúðina bærilega, björgunarsveitarfólki sem leggur líf sitt í hættu í sjálfboðavinnu til að redda öllu því sem við hin töldum að myndi bara reddast að sjálfu sér þrátt fyrir viðvaranir og leiðbeiningar í heila viku áður en óveðrið skall á. Svona erum við nú og það má alveg þykja vænt um það. Bara muna eftir þessum breyskleikum öllum þegar við kaupum okkur flugelda um áramótin.
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun
Truman-ríkið: Tilraunir raunheimsins að komast í gegnum gervihvelfinguna Svala Magnea Ásdísardóttir Skoðun