Menning

Listamennirnir börðust á myndfletinum

Jakob Bjarnar skrifar
Bjarni og Jón Óskar. Ferlið þróaðist út í það að listamennirnir fóru að verja myndfleti hvor fyrir öðrum.
Bjarni og Jón Óskar. Ferlið þróaðist út í það að listamennirnir fóru að verja myndfleti hvor fyrir öðrum.
„Við, eða ég, er voðalega montinn af því að ein svalasta sveit bæjarins, Godchilla, ætli að spila á opnuninni,“ segir Jón Óskar myndlistarmaður. „Þeir eru svo miklir töffarar að þetta er ekki skrifað með „z“ heldur „ch“ – chilla, þetta eru svo miklir gaurar.“

Á laugardaginn munu einmitt tveir af svölustu myndlistarmönnum þjóðarinnar, Jón Óskar og Bjarni Sigurbjörnsson opna sérstæða myndlistarsýningu: „September 2013“ í Anarkíu Hamraborg 3.

Þetta er mikið rokk og ról?

„Jájá, það er það.“

Má segja að þetta sé að einhverju leyti útrás fyrir frústreraðar tilfinningar ykkar tveggja, að hafa aldrei verið í hljómsveit sjálfir?

„Já, það er ekkert ólíklegt,“ segir Jón Óskar og hlær. „En, við hlustum mikið á tónlist. Við erum nú ekki mjög samferða í tónlistinni, hann er á kafi í Wagner, einhverju dramatísku og rómantísku og þessum yngri þungarokksveitum. Hann er frumstæður maður meðan ég er meira fágaður og gáfaður. Beauty and the beast.“

Þar sem þú ert þá væntanlega the beauty?

„Já, ég geri ráð fyrir því.“

Opnun Anarkía listasalur laugardag kl 16:00

Posted by Finnbogi Helgason on 9. mars 2016
En, að verkinu. September 2013?

„Já, þetta er verk sem við gerðum fyrir Ketilhúsið á Akureyri. Og betrektum það alveg með plötum sem við unnum á, hvor yfir annan, og svo langaði okkur að sýna hérna fyrir sunnan. Þetta verk er í raun sérsmíðað fyrir Ketilhúsið, en nú troðum við því inní Anarkíu sem er allt annað rými. Við þurfum að brjóta það mjög mikið upp. Sem er skemmtilegt, setja bætur í það og svona.“

Jón Óskar segir það ekki með öllu einstakt einstakt að listamenn blandi verkum sínum saman með þessum hætti, það hafa ýmsir gert og hann nefnir til sögunnar Dieter Roth sem vann mikið með öðrum listamönnum, Helgi Þorgils hefur unnið verk með Eggerti Péturssyni og áður fyrr með Kristni Harðarsyni, svo einhver dæmi séu nefnd. „Þetta er þekkt. Það sem er kannski svolítið öðruvísi hjá okkur Bjarna er að við tökum ekkert endilega tillit til þess hvað hinn er að gera. Þetta eru meira árekstrar, við erum svo ólíkir við Bjarni.“

Og Jón Óskar lýsir þessu sem árekstrum eða skærum. „Þetta er mjög skemmtilegt fyrir okkur, Bjarni gerir hluti sem ég myndi aldrei gera og öfugt. Oft í ferlinu komum við hvor öðrum á óvart. Og á vissan hátt er þetta eins og að vinna með vinstri hendinni; við tökum frammí fyrir hvor öðrum, skemmum fyrir hvor öðrum, ég fer yfir eitthvað hjá honum sem ég tel til bóta en honum finnst mjög gott og öfugt. Mér fannst þetta fyndið ferli, svo var það komið út í það að maður var farinn að verja viss svæði: Þú mátt ekki snerta þetta hérna! Eitthvað sem okkur þótti mjög mikilvægt.“

Þegar verkið var unnið upphaflega höfðu þeir Jón Óskar og Bjarni vinnuaðstöðu í refabúi og þá kom safnstjórinn Hannes Sigurðsson stundum í heimsókn. Hann varð kátur þegar verkið var hent upp og fór þá allur að iða til. „Við sáum að hann langaði til að kássast uppá þetta. Og við spurðum hvort hann vildi ekki gera það? Og hann spurði, má ég það? En lét ekki bjóða sér þetta tvisvar, rauk að verkinu og málaði: We love Hannes.“

Þetta verk er þannig nokkuð gjörningslegt.






Fleiri fréttir

Sjá meira


×