Bakþankar

Obi Wan Kardashian

María Bjarnadóttir skrifar
Ég tel að nú sé nógu langt liðið frá sýningu síðustu Star Wars myndar til þess að rjúfa þagnarmúrinn um innihald hennar.

Auðvitað er aðalsagan í grunninn um átök milli fjölmenningarsamfélagsins og einsleitni. Ólíkar tegundir vera sameinast í þágu fjölbreytni og friðar í uppreisnarhernum sem berst gegn öflugum heimsvaldaher þar sem allir eru steyptir í sama mót og lúta hugsunarlaust algjöru foringjavaldi, enda ekkert pláss fyrir gagnrýna hugsun.

Þarna er löngu tímabær háfemínísk ádeila Disney á stöðu mæðra á vestrænum vinnumarkaði og raunsönn lýsing á baráttu kvenna í stjórnunarstöðum við að samræma vinnu og einkalíf.

Vandinn sem úreltar staðal­ímyndir um karlmennsku skapa fyrir feður sem geta ekki talað um erfiða reynslu eða tilfinningar sínar, ástarsambönd sem slitnar upp úr vegna erfiðleika í fjölskyldulífinu og ungt fólk sem gengur til liðs við öfgasamtök.

Erfiðleikarnir sem fylgja því að tryggja frið í sólkerfinu með viðskiptabönnum og samningum við plánetur með vafasöm hag- og stjórnkerfi, því að það er skárra en valkosturinn sem er að lúta alræðisvaldi frekasta kallsins í sólkerfinu.

Hugrekkið sem þarf til þess að standa á móti hinu illa þegar það er öflugra, ríkara og valdameira. Í mjúkum faðmi hins illa og öfluga þarf enga pólitíska rétthugsun eða önnur leiðindi og þar er auðvelt að líða eins og sigurvegara. En það er skammgóður vermir – enda áttunda myndin á leiðinni.

Niðurstaðan? Star Wars er frábær raunveruleikamyndaþáttaröð sem lýsir ástum og átökum í öðru stjörnukerfi, langt, langt í burtu.

Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.






×