Bakþankar

Sagan endurtekur sig

Óttar Guðmundsson skrifar
Nýlega létu prestar í Laugarnessókn reyna á gömul ákvæði um kirkjugrið. Tveir hælisleitendur, sem búið var að vísa úr landi, leituðu skjóls í kirkjunni ásamt stuðningsmönnum sínum og treystu því að armur laganna næði ekki lengra en að fordyri kirkjunnar. Mikill fjöldi fjölmiðlamanna mætti á svæðið til að fylgjast með.

Eftir Örlygsstaðabardaga árið 1238 flúðu fylgismenn Sturlunga inn í kirkjuna að Miklabæ. Þeir treystu á kirkjugrið og héldu að Gissur Þorvaldsson og Kolbeinn ungi myndu þyrma lífi þeirra. En allt kom fyrir ekki. Kirkjugestir voru leiddir út og hálshöggnir. Nokkrir þeirra voru náfrændur Kolbeins en hann lét það ekki hafa áhrif á sig. Þegar Þorvaldur Vatnsfirðingur sótti að Hrafni Sveinbjarnarsyni, leitaði Hrafn athvarfs hjá kirkjunnar manni sem söng tíðasöng í einni stofunni. Þrátt fyrir þetta var Hrafn leiddur út og höggvinn.

Kirkjuferðin í Laugarneskirkju fékk svipuð málalok. Lögreglan sleit mennina tvo úr faðmi prestanna og leiddi á vit örlaga sinna. Þeir eiga nú á hættu að vera sendir aftur til Íraks þar sem menn eru enn hálshöggnir að hætti Sturlunga.

Frá upphafi var öllum ljóst að þessi tilraun bæri engan árangur. Kirkjugrið eru einungis falskt öryggi við þessar aðstæður, eins og frændur mínir, Markús, Þórður og Kolbeinn Sighvatssynir (Sturlusonar) fengu að sannreyna eftir Örlygsstaði. Vonandi vakti kirkjunnar fólk þó ekki falskar vonir í brjóstum þessara umkomulausu hælisleitenda og lofaði þeim griðum og fjölmiðlavernd í Laugarnesprestakalli.

Ómannúðlegri meðferð á hælisleitendum verður að linna. Það er engum til góðs að hverfa aftur til Sturlungaaldar, hvort heldur menn lofa kirkjugriðum eða rjúfa þau.

Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.






×