Með lokuð augu Hildur Björnsdóttir skrifar 26. ágúst 2016 07:00 Nú er tæpt ár liðið frá því lífvana líkami hins þriggja ára Aylan Kurdi, maraði í hálfu kafi á sólarströnd. Mynd sem skildi engan eftir ósnortinn og vakti hvert mannsbarn til vitundar um veruleika sýrlenskra flóttabarna. Íslendingar vildu hjálpa – kröfðust þess að hjálpa – og vakti sú viljuga hjálparhönd verðskuldaða athygli víða um heim. En nú er tæpt ár liðið. Önnur mál hafa komist í deigluna og hjálparhöndin var aldrei að fullu veitt. Lífið hélt áfram. Augunum var lokað. „Living is easy with eyes closed,“ sungu Bítlarnir. Réttilega. Því stríðinu lauk aldrei. Hörmungunum lauk aldrei. Enn drukknuðu börn á flóttanum. Enn létust börn í loftárásum sem ekki höfðu tækifæri til að flýja. Og við lokuðum augunum. Agnúuðumst yfir eigin lúxusvandamálum. Fordekruð misstum við svefn yfir smámunum. Umræðan hertekin af málum sem engu skipta. Ekki í stóra samhenginu. En svo fengum við áminningu. Alblóðugt andlit hins kornunga Omran. Hann lifði af loftárásir í Aleppo – en fjöldi annarra barna átti enga von. Þeirra eina von um frið var dvöl handan móðunnar. Við megum ekki loka augunum. Ekki meðan stríðið heldur áfram. Ekki meðan börnin falla enn. Við höfum brugðist og við höldum áfram að bregðast. Við viljum hjálpa en erum máttlaus gagnvart stjórnvöldum sem gera ekki nóg. Við erum auðug þjóð af öllum helstu lífsgæðum – en hvers virði eru auðævin ef við getum ekki hjálpað? Lokum ekki augunum. Við getum gert meira. Við verðum að gera meira. Miklu meira.Þessi grein birtist upphaflega í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Björnsdóttir Mest lesið Orðhengilsháttur og lygar Elín Erna Steinarsdóttir Skoðun „Oft er flagð undir fögru skinni“ Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Hvers vegna hatar SFS smábáta? Svarið tengist veiðigjöldum Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun Ráðherra gengur fram án laga Svanur Guðmundsson Skoðun Til hamingju Íslendingar með nýja Óperu Andri Björn Róbertsson Skoðun Fjögurra daga vinnuvika – nýr veruleiki? Sigvaldi Einarsson Skoðun Stærðfræðikennari sem kann ekki að reikna? (Og getur ekki lært það!) Brynjólfur Þorvarðsson Skoðun Málþófið um veiðigjöldin vekur miskunnsama Samverja Sigurjón Þórðarson Skoðun Grafarvogur framtíðar verður til Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun
Nú er tæpt ár liðið frá því lífvana líkami hins þriggja ára Aylan Kurdi, maraði í hálfu kafi á sólarströnd. Mynd sem skildi engan eftir ósnortinn og vakti hvert mannsbarn til vitundar um veruleika sýrlenskra flóttabarna. Íslendingar vildu hjálpa – kröfðust þess að hjálpa – og vakti sú viljuga hjálparhönd verðskuldaða athygli víða um heim. En nú er tæpt ár liðið. Önnur mál hafa komist í deigluna og hjálparhöndin var aldrei að fullu veitt. Lífið hélt áfram. Augunum var lokað. „Living is easy with eyes closed,“ sungu Bítlarnir. Réttilega. Því stríðinu lauk aldrei. Hörmungunum lauk aldrei. Enn drukknuðu börn á flóttanum. Enn létust börn í loftárásum sem ekki höfðu tækifæri til að flýja. Og við lokuðum augunum. Agnúuðumst yfir eigin lúxusvandamálum. Fordekruð misstum við svefn yfir smámunum. Umræðan hertekin af málum sem engu skipta. Ekki í stóra samhenginu. En svo fengum við áminningu. Alblóðugt andlit hins kornunga Omran. Hann lifði af loftárásir í Aleppo – en fjöldi annarra barna átti enga von. Þeirra eina von um frið var dvöl handan móðunnar. Við megum ekki loka augunum. Ekki meðan stríðið heldur áfram. Ekki meðan börnin falla enn. Við höfum brugðist og við höldum áfram að bregðast. Við viljum hjálpa en erum máttlaus gagnvart stjórnvöldum sem gera ekki nóg. Við erum auðug þjóð af öllum helstu lífsgæðum – en hvers virði eru auðævin ef við getum ekki hjálpað? Lokum ekki augunum. Við getum gert meira. Við verðum að gera meira. Miklu meira.Þessi grein birtist upphaflega í Fréttablaðinu.
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun
Vonarsvæði fyrir framtíðina – ábyrgð stjórnvalda kallar á verndun Huld Hafliðadóttir,Heimir Harðarson Skoðun