Ég ók á barnið þitt Hlédís Sveinsdóttir skrifar 20. ágúst 2016 10:00 Ég ók á barnið þitt. Óvart. Viljandi tók ég hagsmuni mína fram yfir hagsmuni barnsins. Viljandi reyndi ég að kenna barninu og aðstandendum um slysið. Ég var gálaus. Mikið að gera og mikið álag. Gleymdi mér. Sá barnið með boltann of seint. Það skall í stuðaranum. Þungt högg. Mér bregður illilega. Panika. Fer út úr bílnum og tek undir höfuð barnsins. Það umlar. Hjúkk. Það er á lífi. Ég stumra yfir því og það kemur ótrúlega fljótt til meðvitundar. Kannski sleppur þetta. Ég er ekki búin að hringja í Neyðarlínuna. Kæmi sér líka illa, ég er atvinnubílstjóri. Innst inni veit ég að ég var að keyra of hratt innanbæjar og skipta um útvarpsstöð. Fylgdist ekki nógu vel með. Barnið er allt að koma til og ég sjálf að jafna mig. Smám saman verður barnið fært um tal og gang aftur. Ég leyfi því að fara með boltann út á fótboltavöll. Ég held áfram minni ferð. Gott að þetta slapp fyrir horn. Án eftirkasta, fyrir neinn. Nema það gerði það ekki. Níu klukkustundum eftir höggið dettur barnið niður og fær krampa. Orsök er blæðing inn á heila. Blæðing sem hefði mátt stoppa ef ökumaður hefði hringt í Neyðarlínu um leið á slysið átti sér stað. Blæðing sem nú hefur valdið varanlegum skaða á heilavef. Staðan er alvarlegri. Ég ók ekki bara á barn heldur brást ég ekki rétt við. Ég hefði átt að koma því undir læknishendur umsvifalaust. Ekki að taka áhættu á kostnað þess. Nú eru góð ráð dýr. Vinnuveitandi minn og ég erum beðin um skýrslu. Við segjum að barnið hafi dottið með höfuðið á gangstéttarbrúnina. Illa. Engum um að kenna, nema þá kannski barninu sjálfu. Síðar kemur í ljós að til er upptaka úr eftirlitsmyndavél í götunni sem sýnir atburðarásina eins og hún raunverulega var. Þá eru brot mín orðin alvarlegri. Þetta er saga dóttur minnar, stílfærð. Hún varð ekki fyrir bíl. Hún varð fyrir slysi í fæðingu. Óvart var ekki fylgst nógu vel með hvernig henni liði meðan á gangsettri fæðingu stóð. Hún hlaut þess vegna áverka á heila. Viljandi var hún ekki flutt strax á vökudeild þar sem hefði verið hægt að kæla hana niður, sem hefur reynst vel til að koma í veg fyrir frumudauða í heila. Heilbrigðisstarfsmaður tók þar sína hagsmuni og hagsmuni vinnuveitanda fram yfir hagsmuni barnsins. Viljandi var skrifuð skýrsla um atvikið þar sem naflastreng hennar var kennt um súrefnisskortinn. Viljandi var fjöldamörgum og veigamiklum atriðum bætt inn á barnablað, sem öll miðuðu að því að fegra atvikið. Síðar kemur í ljós að til eru myndbandsbrot frá fæðingu sem sýna svart á hvítu að ekkert var að naflastreng og ekki var klippt á hann þegar einungis höfuð var fætt, eins og stóð í atvikaskráningu sem yfirlæknir kvennadeildar Heilbrigðisstofnunar Vesturlands (HVE) skrifaði og sendi Landlækni vegna rannsóknar á slysinu. Einnig sést á myndbandi og á síriti að ekkert af þeim upplýsingum sem bætt var inn á barnablaðið sem sent var Landlækni á við rök að styðjast. Ef Landlæknisembættið hefði ekki haft myndbandsupptökur frá fæðingunni, sem ég lét því í té, hefði það ekki geta úrskurðað um vanrækslu og gáleysi eftir fæðingu. Hefði Landlæknisembættið átt að byggja mat sitt eingöngu á þeim óþægilega röngu gögnum sem bárust frá yfirlækni kvennadeildar HVE, þeim sama og bar höfuðábyrgð á fæðingunni sjálfri, hefði ekki verið hægt að meta hvers kyns slysið var. Þá hefði dóttir mín ekki haft neinn rétt til skaðabóta. Sú staðreynd er grafalvarleg fyrir samfélagið. Alvarlegast er að aldrei hefur þessi yfirlæknir kvennadeildar HVE verið látinn svara fyrir það hvers vegna hann segi í atvikaskráningu, sem er aðalgagn við rannsókn slysa inni á heilbrigðisstofnun, að viðbrögð við atviki hafi verið að klippa á naflastreng. Ef það eru „viðbrögð við atviki“ hlýtur naflastrengurinn að hafa orsakað atvikið/slysið. Það á sér enga stoð í raunveruleikanum. Þetta mál snýst ekki um hefnd eða hæfileika minn til að gleyma eða fyrirgefa. Þetta snýst heldur ekki um persónulegan hag minn og dóttur minnar. Þetta snýst um fordæmi og hvernig við sem samfélag viljum að kerfið virki. Taki ég bíllykla af ölvuðum einstaklingi er ég ekki óvinur hans. Ég er með honum í liði. Að sama skapi er ég er með heilbrigðiskerfinu í liði. Við verðum að geta treyst því að komið sé fram af heiðarleika komi eitthvað upp á innan veggja þess. Af hverju bregst þessi læknir og yfirmaður HVE svona við? Erum við, samfélagið, með óraunhæfar væntingar til lækna og heilbrigðisstarfsfólks? Mega þau ekki gera mistök eins og við hin? Þar sem er mennska, þar verða mistök. Kannski þurfum við öll að átta okkur á því og gefa þessari stétt meira rými til mennsku. Gegn loforði að það verði komið heiðarlega fram þegar mistök eiga sér stað. Ég hef nú krafist þess hjá Ríkissaksóknara, í þriðja sinn, að þetta mál verði rannsakað að fullu. Það virðist öllum vera ljóst hvers kyns var, en meðan enginn játar á sig skjalafalsið og rangfærslurnar gulnar þetta mál í möppum og er vísað frá. Ég er í miðri á. Þó það sé örlítið lengra á milli bakkanna en ég hélt mun ég halda áfram. Ég hef dýrmætan málstað að verja. Til að þetta mál verði fordæmisgefandi, og hægt sé að draga af því lærdóm, þurfa yfirmenn HVE að taka heiðarlega á því innan sinna raða og taka ábyrgð á rangfærslum í þessum skjölum. Ég skora hér með á forstjóra HVE að sýna slíkt fordæmi. Virðingarfyllst, Hlédís Sveinsdóttir Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hlédís Sveinsdóttir Mest lesið Mengum meira Heiðar Guðjónsson Skoðun Sigmundi Davíð svarað Björn Bjarnason Skoðun Halldór 05.07.2024 Halldór Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir Skoðun Hvað verður um Kára? Helga Sigrún Harðardóttir Skoðun Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun Líf og dauði leikur á hnífsegg Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir Skoðun Af hverju leka gluggar fyrr en áður? Böðvar Bjarnason Skoðun Að óttast blokkir Ásta Logadóttir Skoðun Þegar fórnarlamb verður böðull Sigurður Skúlason Skoðun Skoðun Skoðun Sigmundi Davíð svarað Björn Bjarnason skrifar Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir skrifar Skoðun Líf og dauði leikur á hnífsegg Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Mengum meira Heiðar Guðjónsson skrifar Skoðun Hvað verður um Kára? Helga Sigrún Harðardóttir skrifar Skoðun Að eiga tertuna og borða hana líka – svar til formanns Hildur Sverrisdóttir skrifar Skoðun Hik er sama og tap Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Af hverju leka gluggar fyrr en áður? Böðvar Bjarnason skrifar Skoðun Hluta þjóðarinnar hent út í kuldann – hinn baðar sig í sólinni Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Að óttast blokkir Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Engin gúrka hjá Blaðamannafélaginu Sigríður Dögg Auðunsdóttir,Freyja Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Stórnotendur eru kjölfestan í íslenska raforkukerfinu Guðríður Eldey Arnardóttir skrifar Skoðun Ert þú í góðu netsambandi? Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Evrópa og myrkrið framundan Hilmar Þór Hilmarsson skrifar Skoðun Heilræði fyrir Nýhaldið Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Glútenlaust gull á grillið Anna Gunndís Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Kaupin á eyrinni Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Lokunaruppboð í Kauphöllinni Baldur Thorlacius skrifar Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Ferðatryggingar og val á kreditkorti Svandís Edda Hólm Jónudóttir skrifar Skoðun Af hverju að byggja Coda Terminal? Ólafur Elínarson,Sandra Ósk Snæbjörnsdóttir skrifar Skoðun Hljóð úr horni Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun ESB fyrir almenning Oddný G. Harðardóttir skrifar Skoðun Strámaðurinn mikli Kristján Hreinsson skrifar Skoðun Árið er 2024 Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Samkeppni í nýju ljósi Páll Hermannsson skrifar Skoðun Það er verið að grafa dýpri fátæktargjá Rúnar Sigurjónsson skrifar Skoðun „Hæ ástin, þarf að millifæra, getur þú samþykkt beiðnina?“ Heiðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Algeng þvæla um Evrópusambandið Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Stundum hefur Gunnar Smári rétt fyrir sér Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Sjá meira
Ég ók á barnið þitt. Óvart. Viljandi tók ég hagsmuni mína fram yfir hagsmuni barnsins. Viljandi reyndi ég að kenna barninu og aðstandendum um slysið. Ég var gálaus. Mikið að gera og mikið álag. Gleymdi mér. Sá barnið með boltann of seint. Það skall í stuðaranum. Þungt högg. Mér bregður illilega. Panika. Fer út úr bílnum og tek undir höfuð barnsins. Það umlar. Hjúkk. Það er á lífi. Ég stumra yfir því og það kemur ótrúlega fljótt til meðvitundar. Kannski sleppur þetta. Ég er ekki búin að hringja í Neyðarlínuna. Kæmi sér líka illa, ég er atvinnubílstjóri. Innst inni veit ég að ég var að keyra of hratt innanbæjar og skipta um útvarpsstöð. Fylgdist ekki nógu vel með. Barnið er allt að koma til og ég sjálf að jafna mig. Smám saman verður barnið fært um tal og gang aftur. Ég leyfi því að fara með boltann út á fótboltavöll. Ég held áfram minni ferð. Gott að þetta slapp fyrir horn. Án eftirkasta, fyrir neinn. Nema það gerði það ekki. Níu klukkustundum eftir höggið dettur barnið niður og fær krampa. Orsök er blæðing inn á heila. Blæðing sem hefði mátt stoppa ef ökumaður hefði hringt í Neyðarlínu um leið á slysið átti sér stað. Blæðing sem nú hefur valdið varanlegum skaða á heilavef. Staðan er alvarlegri. Ég ók ekki bara á barn heldur brást ég ekki rétt við. Ég hefði átt að koma því undir læknishendur umsvifalaust. Ekki að taka áhættu á kostnað þess. Nú eru góð ráð dýr. Vinnuveitandi minn og ég erum beðin um skýrslu. Við segjum að barnið hafi dottið með höfuðið á gangstéttarbrúnina. Illa. Engum um að kenna, nema þá kannski barninu sjálfu. Síðar kemur í ljós að til er upptaka úr eftirlitsmyndavél í götunni sem sýnir atburðarásina eins og hún raunverulega var. Þá eru brot mín orðin alvarlegri. Þetta er saga dóttur minnar, stílfærð. Hún varð ekki fyrir bíl. Hún varð fyrir slysi í fæðingu. Óvart var ekki fylgst nógu vel með hvernig henni liði meðan á gangsettri fæðingu stóð. Hún hlaut þess vegna áverka á heila. Viljandi var hún ekki flutt strax á vökudeild þar sem hefði verið hægt að kæla hana niður, sem hefur reynst vel til að koma í veg fyrir frumudauða í heila. Heilbrigðisstarfsmaður tók þar sína hagsmuni og hagsmuni vinnuveitanda fram yfir hagsmuni barnsins. Viljandi var skrifuð skýrsla um atvikið þar sem naflastreng hennar var kennt um súrefnisskortinn. Viljandi var fjöldamörgum og veigamiklum atriðum bætt inn á barnablað, sem öll miðuðu að því að fegra atvikið. Síðar kemur í ljós að til eru myndbandsbrot frá fæðingu sem sýna svart á hvítu að ekkert var að naflastreng og ekki var klippt á hann þegar einungis höfuð var fætt, eins og stóð í atvikaskráningu sem yfirlæknir kvennadeildar Heilbrigðisstofnunar Vesturlands (HVE) skrifaði og sendi Landlækni vegna rannsóknar á slysinu. Einnig sést á myndbandi og á síriti að ekkert af þeim upplýsingum sem bætt var inn á barnablaðið sem sent var Landlækni á við rök að styðjast. Ef Landlæknisembættið hefði ekki haft myndbandsupptökur frá fæðingunni, sem ég lét því í té, hefði það ekki geta úrskurðað um vanrækslu og gáleysi eftir fæðingu. Hefði Landlæknisembættið átt að byggja mat sitt eingöngu á þeim óþægilega röngu gögnum sem bárust frá yfirlækni kvennadeildar HVE, þeim sama og bar höfuðábyrgð á fæðingunni sjálfri, hefði ekki verið hægt að meta hvers kyns slysið var. Þá hefði dóttir mín ekki haft neinn rétt til skaðabóta. Sú staðreynd er grafalvarleg fyrir samfélagið. Alvarlegast er að aldrei hefur þessi yfirlæknir kvennadeildar HVE verið látinn svara fyrir það hvers vegna hann segi í atvikaskráningu, sem er aðalgagn við rannsókn slysa inni á heilbrigðisstofnun, að viðbrögð við atviki hafi verið að klippa á naflastreng. Ef það eru „viðbrögð við atviki“ hlýtur naflastrengurinn að hafa orsakað atvikið/slysið. Það á sér enga stoð í raunveruleikanum. Þetta mál snýst ekki um hefnd eða hæfileika minn til að gleyma eða fyrirgefa. Þetta snýst heldur ekki um persónulegan hag minn og dóttur minnar. Þetta snýst um fordæmi og hvernig við sem samfélag viljum að kerfið virki. Taki ég bíllykla af ölvuðum einstaklingi er ég ekki óvinur hans. Ég er með honum í liði. Að sama skapi er ég er með heilbrigðiskerfinu í liði. Við verðum að geta treyst því að komið sé fram af heiðarleika komi eitthvað upp á innan veggja þess. Af hverju bregst þessi læknir og yfirmaður HVE svona við? Erum við, samfélagið, með óraunhæfar væntingar til lækna og heilbrigðisstarfsfólks? Mega þau ekki gera mistök eins og við hin? Þar sem er mennska, þar verða mistök. Kannski þurfum við öll að átta okkur á því og gefa þessari stétt meira rými til mennsku. Gegn loforði að það verði komið heiðarlega fram þegar mistök eiga sér stað. Ég hef nú krafist þess hjá Ríkissaksóknara, í þriðja sinn, að þetta mál verði rannsakað að fullu. Það virðist öllum vera ljóst hvers kyns var, en meðan enginn játar á sig skjalafalsið og rangfærslurnar gulnar þetta mál í möppum og er vísað frá. Ég er í miðri á. Þó það sé örlítið lengra á milli bakkanna en ég hélt mun ég halda áfram. Ég hef dýrmætan málstað að verja. Til að þetta mál verði fordæmisgefandi, og hægt sé að draga af því lærdóm, þurfa yfirmenn HVE að taka heiðarlega á því innan sinna raða og taka ábyrgð á rangfærslum í þessum skjölum. Ég skora hér með á forstjóra HVE að sýna slíkt fordæmi. Virðingarfyllst, Hlédís Sveinsdóttir
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun
Skoðun Coda Terminal hefur ekki áhrif á neysluvatnsból höfuðborgarsvæðisins Sigrún Tómasdóttir skrifar
Skoðun Viðreisn mun leggja fram tillögu um íbúakosningu um Coda Terminal verkefnið í Hafnarfirði Jón Ingi Hákonarson skrifar
Fögnum á degi líffræðilegrar fjölbreytni Rannveig Magnúsdóttir,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Skúli Skúlason,Ole Sandberg,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir Skoðun