Brostu nú fyrir mig, elskan Kristín Ólafsdóttir skrifar 28. september 2016 07:00 Forsetaframbjóðendur tveggja stærstu flokka í Bandaríkjunum öttu nýlega kappi í skjóli ræðupúlts. Fjöldi fólks fylgdist með og fjöldi fólks þrykkti enn fremur skoðunum sínum á frammistöðu frambjóðendanna út á veraldarvefinn. Og fjöldi fólks fann sig knúinn til að gera athugasemdir við svipbrigðin á andliti Hillary Clinton. Clinton þykir ýmist brosa of lítið, vegna þess að þegar konur eru ekki auðmjúkar, móðurlegar og blíðar á svip með brosviprur um augun hljóta þær að vera sálarlaus vélmenni, eða of mikið, sem gefur væntanlega til kynna að ekki sé hægt að taka hana alvarlega. Hún er að gefa öllum strákunum undir fótinn. Kannski svolítið vitlaus. Lætur vaða yfir sig. Ég ímynda mér alltaf að þeir sem agnúast út í konur á þennan hátt séu sömu mennirnir og sitja gleiðir á kaffihúsum og smella fingrunum í átt að þjónustustúlkunni og orga „FRÖKEN! Færðu mér PEPSI! STRAX!“ og klípa í rassinn á henni þegar hún snýr sér við. Eða strákarnir á Prikinu sem vilja endilega kaupa handa manni bjór og maður segir „nei, takk“ en þeir kaupa hann samt og fara svo í fýlu þegar maður sest hjá vinkonum sínum en fer ekki beinustu leið heim að sofa hjá þeim. En þetta eru ekki bara þeir. Þetta eru alls konar menn. Blaðamenn, stjórnmálamenn, feður, bræður, synir. Flottir og klárir menn í samfélagi sem segir að konur skuldi þeim einhverja ákveðna hegðun. Og þetta gildir jafnt um stelpuna sem færir þér Pepsi og konuna sem sækist eftir valdamesta embætti á þessari guðsvoluðu jörð. Þær skulu brosa hæfilega. Ekki of lítið. Ekki of mikið. Hæfilega.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kristín Ólafsdóttir Mest lesið Er kominn tími á Útlendingafrí? Marion Poilvez Skoðun 1. maí er líka fyrir fatlað fólk! Geirdís Hanna Kristjánsdóttir Skoðun Börnin á Gasa Ebba Margrét Magnúsdóttir Skoðun Janus og jakkalakkarnir Óskar Guðmundsson Skoðun Immigrant Women: Essential Workers, Rising Voices on Labor Day Maru Alemán Skoðun Verkalýðshreyfingin á næsta leik í Evrópuumræðunni Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Hvað ert þú að gera? Eiður Welding Skoðun Samtalið um dauðann veldur okkur óöryggi Ingrid Kuhlman Skoðun Á milli steins og sleggju Heinemann Ólafur Stephensen Skoðun Allir eiga rétt á virku lífi — líka fatlað fólk Anna Margrét Bjarnadóttir Skoðun
Forsetaframbjóðendur tveggja stærstu flokka í Bandaríkjunum öttu nýlega kappi í skjóli ræðupúlts. Fjöldi fólks fylgdist með og fjöldi fólks þrykkti enn fremur skoðunum sínum á frammistöðu frambjóðendanna út á veraldarvefinn. Og fjöldi fólks fann sig knúinn til að gera athugasemdir við svipbrigðin á andliti Hillary Clinton. Clinton þykir ýmist brosa of lítið, vegna þess að þegar konur eru ekki auðmjúkar, móðurlegar og blíðar á svip með brosviprur um augun hljóta þær að vera sálarlaus vélmenni, eða of mikið, sem gefur væntanlega til kynna að ekki sé hægt að taka hana alvarlega. Hún er að gefa öllum strákunum undir fótinn. Kannski svolítið vitlaus. Lætur vaða yfir sig. Ég ímynda mér alltaf að þeir sem agnúast út í konur á þennan hátt séu sömu mennirnir og sitja gleiðir á kaffihúsum og smella fingrunum í átt að þjónustustúlkunni og orga „FRÖKEN! Færðu mér PEPSI! STRAX!“ og klípa í rassinn á henni þegar hún snýr sér við. Eða strákarnir á Prikinu sem vilja endilega kaupa handa manni bjór og maður segir „nei, takk“ en þeir kaupa hann samt og fara svo í fýlu þegar maður sest hjá vinkonum sínum en fer ekki beinustu leið heim að sofa hjá þeim. En þetta eru ekki bara þeir. Þetta eru alls konar menn. Blaðamenn, stjórnmálamenn, feður, bræður, synir. Flottir og klárir menn í samfélagi sem segir að konur skuldi þeim einhverja ákveðna hegðun. Og þetta gildir jafnt um stelpuna sem færir þér Pepsi og konuna sem sækist eftir valdamesta embætti á þessari guðsvoluðu jörð. Þær skulu brosa hæfilega. Ekki of lítið. Ekki of mikið. Hæfilega.Þessi grein birtist fyrst í Fréttablaðinu.