Menning

Við spennum bogann svolítið hátt og látum illa

Gunnþóra Gunnarsdóttir skrifar
"Verkið er dálítil mósaík, kannski meira í ætt við ljóð en beinan söguþráð,“ segir Rúnar sem er bæði leikari í Endastöð-upphaf og leikstjóri.
"Verkið er dálítil mósaík, kannski meira í ætt við ljóð en beinan söguþráð,“ segir Rúnar sem er bæði leikari í Endastöð-upphaf og leikstjóri. Vísir/Snorri Gunnarsson
Í sýningunni er mikið að gerast og margt sem kemur á óvart. Þar er brugðið á leik og boðið til uppskeruhátíðar og veislu,“ segir Rúnar Guðbrandsson, leikari og leikstjóri, um sýninguna Endastöð-upphaf sem frumsýnd verður í Tjarnarbíói í kvöld, 16. mars, klukkan 20.30.

Rúnar segir um frumsköpun að ræða sem hafi verið í gerjun á þessu 25 ára afmælisári sviðslistahópsins Loka. Auk hans verði þau Árni Pétur Guðjónsson, Aðalbjörg Árnadóttir og Kjartan Darri Kristjánsson á sviðinu.

Verkið fjallar um upphafið, ástina og dauðann að sögn Rúnars. „En það er svolítið skrítið í laginu því ekki er um hefðbundið leikrit að ræða heldur vinnustofuferli. Í kvöld er fólki leyft að sjá hvernig verkefnið stendur núna,“ tekur hann fram.“



Rúnar segir þá æskuvinina hann og Árna Pétur Guðjónsson aðallega hafa látið boltann rúlla. „Leikur okkar hefur borist víða, við vorum meðal annars með uppákomur á Tenerife, bæði á víðavangi og á myndböndum,“ upplýsir hann.

„Litið er til fortíðar því að hluta til fjöllum við um okkar samskipti og samstarf gegnum tíðina en setjum hlutina í vítt samhengi, notum senur úr heimsbókmenntunum og blöndu af  tónlist og dansi. Heimurinn sem við sköpum er bæði himnaríki og helvíti,“ segir Rúnar og ítrekar að margs konar listform komi við sögu, hreyfilist, myndlist, orðlist, hljóðverk og leiklist.

„Sýningunni lýkur ekki, hún kemur til með að þróast áfram og lifa áfram í ýmsum myndum, jafnvel í myndlistargalleríum, kvikmyndahúsum og víðar. Þar er verið að kveðja ýmislegt og segja skilið við margt til þess að halda áfram,“ útskýrir hann.

Leiksýningin er samt ansi mögnuð, að sögn leikstjórans. „Við bregðum okkur í allra kvikinda líki, það eru sóttir textar víða að og sketsar úr leikverkum, til þess þó að segja ákveðna sögu,“ segir Rúnar og heldur áfram: „Frásögnin er lík ljóði því hún er opin til túlkunar. Þetta er mósaíkverk, mikið ferðalag og margs konar stemning. Við spennum bogann svolítið hátt og leyfum okkur að láta illa því alltaf er gaman í Ólátagarði.“

 

Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 16. mars 2017






Fleiri fréttir

Sjá meira


×