Að etja saman yngri og eldri borgurum Egill Þór Jónsson skrifar 18. apríl 2018 06:18 Síðastliðinn laugardag voru kosningaloforð Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík kynnt fyrir fullu húsi. Til stendur að efna þau strax á næsta kjörtímabili, líkt og fram kom í máli Eyþórs Arnalds, borgarstjóraefnis flokksins. Flest loforðanna eru sjálfsögð, t.d. að börn hafi leikskólapláss við 18 mánaða aldur, að koma í veg fyrir að svifryksmengun fari yfir heilsuverndarmörk, auka skilvirkni í stjórnkerfi og samgöngum, byggja íbúðir til að anna eftirspurn á markaði og fella niður fasteignaskatt á íbúa borgarinnar, 70 ára og eldri. Eins undarlega og það kann að hljóma, þá hefur ekki tekist vel til í neinum af þessum málaflokkum á undanförnum árum.Þarf eitt að útiloka annað? Það markmið Sjálfstæðisflokksins sem hefur fengið hvað mesta athygli er að lækka álögur á eldri borgara. Flestir hafa lýst yfir ánægju sinni með þetta loforð og eru sammála um að álögur á eldri borgara séu allt of háar, tekjumöguleikar þeirra séu takmarkaðir og að þeir hafi þegar skilað sínu til samfélagsins. Aðgerðin ætti að veita þeim sem kjósa helst að búa lengur heima hjá sér betri möguleika til þess og auka þar af leiðandi valfrelsi og sjálfstæði þeirra í lífinu. Allir ættu að vera sammála um að aukið val á efri árum sé hið besta mál. Helstu röksemdir sem hafa komið fram gegn hugmyndinni eru að eldra fólk í samfélaginu sé eignameira að meðaltali en ungt fólk. Eðli máls samkvæmt stækkar eignasafn með hækkandi aldri hjá flestum þó það sé alls ekki algilt. Aukið réttlæti gagnvart eldri borgurum á þó ekki að koma niður á öðrum hópum samfélagsins. Eitt á ekki að útiloka annað og það er réttlætismál í sjálfu sér að íbúar Reykjavíkur búi við sem allra minnstar álögur. Það er miður að stjórnmálaumræðan sé ekki viturlegri en svo, að tveimur hópum (eða fleiri) sé stillt upp á móti hver öðrum í annarlegum tilgangi, einhverjir myndu kalla slíkt lýðskrum. Hugðarefni og vandamál ungs fólks í borginni eru ekki síður mikilvægt viðfangsefni en að lækka álögur á eldri borgara. Sá vandi er annars eðlis en þeirra sem eldri eru, en þó er aðeins um aðra hlið á sama peningi að ræða. Ungt fólk og tekjulægri einstaklingar í borginni eiga erfitt með að eignast húsnæði á viðráðanlegu verði. Til þess að koma til móts við þarfir þessara hópa þarf að úthluta lóðum á ódýrari stöðum en í miðborg Reykjavíkur og bjóða í auknum mæli upp á litlar og meðalstórar íbúðir.Sameinuð stöndum vér Sjálfstæðisflokkurinn lofar því að 2000 nýjar íbúðir rísi á hverju ári að jafnaði næstu fjögur ár og slá þannig á framboðsvandann sem vinstri meirihlutinn hirti ekki um að leysa. Þar af leiðandi mun fasteignaverð lækka til lengri tíma litið. Með þessum hætti skapast skilyrði fyrir eldri borgara í stærri eignum til að fjárfesta í minni eignum á hagstæðu verði. Með þessu móti losnar um „keðjuna“ og fólk á miðjum aldri með barnahópa geta stækkað við sig. Þá skapast einnig rými fyrir ungt fólk til að fjárfesta í fyrstu eign. Þó skal bent á að of lítið framboð er af litlum og meðalstórum íbúðum og stórátak þarf í byggingu slíkra eigna, líkt og áður sagði. Frambjóðendur Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík stefna ekki að því að sundra íbúum borgarinnar og stilla þeim upp gegn hver öðrum líkt og forsvarsmenn meirihlutans virðast vilja, heldur vinna að heildstæðum lausnum fyrir alla hópa. Fyrir daufum eyrum meirihlutans hefur Sjálfstæðisflokkurinn ítrekað bent á húsnæðisvandann. Meirihlutinn virðist ekki hafa áhuga á því að bregðast við framboðsvandanum og jafnvel þótt einhverjir bendi á að sett hafi verið met í útgáfu byggingarleyfa, þá hefur fáum tekist að búa í byggingarleyfum. Eftir átta ára óstjórn í húsnæðismálum í borginni er kominn tími á tiltekt og ekkert rennir stoðum undir það að meirihlutinn haldi nú af þeirri braut sem hann hefur verið á undanfarin ár.Höfundur skipar 4. sæti á lista Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Egill Þór Jónsson Sveitarstjórnarkosningar Mest lesið Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson Skoðun Kirkjuklukkur hringja Bjarni Karlsson Skoðun Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir Skoðun Göngum í Haag hópinn Þórhildur Sunna Ævarsdóttir Skoðun Stríð skapar ekki frið Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon Skoðun Skoðun Skoðun Einmanaleiki: Skortir þig tengsl við þig eða aðra? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar Skoðun Svargrein: Ísland á víst að íhuga aðild að ESB Ágúst Ólafur Ágústsson skrifar Skoðun Fjölbreytni í endurhæfingu skiptir máli Hólmfríður Einarsdóttir skrifar Skoðun Sumarfríinu aflýst Sigurður Helgi Pálmason skrifar Skoðun Úr skotgröfum í netkerfin: Netárásir á innviði Vesturlanda Ýmir Vigfússon skrifar Skoðun Fordómar gagnvart hinsegin fólki – Reynslusaga Geir Gunnar Markússon skrifar Skoðun „Er allt í lagi?“ Olga Björt Þórðardóttir skrifar Skoðun Göngum í Haag hópinn Þórhildur Sunna Ævarsdóttir skrifar Skoðun Kirkjuklukkur hringja Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Gerir háskólanám þig að grunnskólakennara? Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Stríð skapar ekki frið Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Íslenska stóðhryssan og Evrópa Hallgerður Ljósynja Hauksdóttir skrifar Skoðun Hvammsvirkjun – Skyldur ráðherra og réttur samfélagsins Eggert Valur Guðmundsson skrifar Skoðun Norska leiðin er fasismi Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Um mýkt, menntun og von Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Höfum alla burði til þess Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Tímabær rannsókn dómsmálaráðuneytisins Sigmundur Davíð Gunnlaugsson skrifar Skoðun Umsókn krefst ákvörðunar – ekki ákalls Erna Bjarnadóttir skrifar Skoðun Hjálp, barnið mitt spilar Roblox! Kristín Magnúsdóttir skrifar Skoðun Líkindi með guðstrú og djöflatrú Gunnar Björgvinsson skrifar Skoðun Ævinlega þakkláti flóttamaðurinn Zeljka Kristín Klobucar skrifar Skoðun Vér vesalingar Ingólfur Sverrisson skrifar Skoðun Leikrit Landsvirkjunar Snæbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Svona eða hinsegin, hvert okkar verður næst? Unnar Geir Unnarsson skrifar Skoðun Reynisfjara og mannréttindasáttmáli Evrópu Róbert R. Spanó skrifar Skoðun Að hlúa að foreldrum: Forvörn sem skiptir máli Áróra Huld Bjarnadóttir skrifar Skoðun Ákall til íslenskra stjórnmálamanna Magnús Árni Skjöld Magnússon skrifar Skoðun Þurfum við virkilega „leyniþjónustu”? Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Byrjað á öfugum enda! Hjálmtýr Heiðdal skrifar Sjá meira
Síðastliðinn laugardag voru kosningaloforð Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík kynnt fyrir fullu húsi. Til stendur að efna þau strax á næsta kjörtímabili, líkt og fram kom í máli Eyþórs Arnalds, borgarstjóraefnis flokksins. Flest loforðanna eru sjálfsögð, t.d. að börn hafi leikskólapláss við 18 mánaða aldur, að koma í veg fyrir að svifryksmengun fari yfir heilsuverndarmörk, auka skilvirkni í stjórnkerfi og samgöngum, byggja íbúðir til að anna eftirspurn á markaði og fella niður fasteignaskatt á íbúa borgarinnar, 70 ára og eldri. Eins undarlega og það kann að hljóma, þá hefur ekki tekist vel til í neinum af þessum málaflokkum á undanförnum árum.Þarf eitt að útiloka annað? Það markmið Sjálfstæðisflokksins sem hefur fengið hvað mesta athygli er að lækka álögur á eldri borgara. Flestir hafa lýst yfir ánægju sinni með þetta loforð og eru sammála um að álögur á eldri borgara séu allt of háar, tekjumöguleikar þeirra séu takmarkaðir og að þeir hafi þegar skilað sínu til samfélagsins. Aðgerðin ætti að veita þeim sem kjósa helst að búa lengur heima hjá sér betri möguleika til þess og auka þar af leiðandi valfrelsi og sjálfstæði þeirra í lífinu. Allir ættu að vera sammála um að aukið val á efri árum sé hið besta mál. Helstu röksemdir sem hafa komið fram gegn hugmyndinni eru að eldra fólk í samfélaginu sé eignameira að meðaltali en ungt fólk. Eðli máls samkvæmt stækkar eignasafn með hækkandi aldri hjá flestum þó það sé alls ekki algilt. Aukið réttlæti gagnvart eldri borgurum á þó ekki að koma niður á öðrum hópum samfélagsins. Eitt á ekki að útiloka annað og það er réttlætismál í sjálfu sér að íbúar Reykjavíkur búi við sem allra minnstar álögur. Það er miður að stjórnmálaumræðan sé ekki viturlegri en svo, að tveimur hópum (eða fleiri) sé stillt upp á móti hver öðrum í annarlegum tilgangi, einhverjir myndu kalla slíkt lýðskrum. Hugðarefni og vandamál ungs fólks í borginni eru ekki síður mikilvægt viðfangsefni en að lækka álögur á eldri borgara. Sá vandi er annars eðlis en þeirra sem eldri eru, en þó er aðeins um aðra hlið á sama peningi að ræða. Ungt fólk og tekjulægri einstaklingar í borginni eiga erfitt með að eignast húsnæði á viðráðanlegu verði. Til þess að koma til móts við þarfir þessara hópa þarf að úthluta lóðum á ódýrari stöðum en í miðborg Reykjavíkur og bjóða í auknum mæli upp á litlar og meðalstórar íbúðir.Sameinuð stöndum vér Sjálfstæðisflokkurinn lofar því að 2000 nýjar íbúðir rísi á hverju ári að jafnaði næstu fjögur ár og slá þannig á framboðsvandann sem vinstri meirihlutinn hirti ekki um að leysa. Þar af leiðandi mun fasteignaverð lækka til lengri tíma litið. Með þessum hætti skapast skilyrði fyrir eldri borgara í stærri eignum til að fjárfesta í minni eignum á hagstæðu verði. Með þessu móti losnar um „keðjuna“ og fólk á miðjum aldri með barnahópa geta stækkað við sig. Þá skapast einnig rými fyrir ungt fólk til að fjárfesta í fyrstu eign. Þó skal bent á að of lítið framboð er af litlum og meðalstórum íbúðum og stórátak þarf í byggingu slíkra eigna, líkt og áður sagði. Frambjóðendur Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík stefna ekki að því að sundra íbúum borgarinnar og stilla þeim upp gegn hver öðrum líkt og forsvarsmenn meirihlutans virðast vilja, heldur vinna að heildstæðum lausnum fyrir alla hópa. Fyrir daufum eyrum meirihlutans hefur Sjálfstæðisflokkurinn ítrekað bent á húsnæðisvandann. Meirihlutinn virðist ekki hafa áhuga á því að bregðast við framboðsvandanum og jafnvel þótt einhverjir bendi á að sett hafi verið met í útgáfu byggingarleyfa, þá hefur fáum tekist að búa í byggingarleyfum. Eftir átta ára óstjórn í húsnæðismálum í borginni er kominn tími á tiltekt og ekkert rennir stoðum undir það að meirihlutinn haldi nú af þeirri braut sem hann hefur verið á undanfarin ár.Höfundur skipar 4. sæti á lista Sjálfstæðisflokksins í Reykjavík
Skoðun Við þurfum ekki að loka landinu – við þurfum að opna augun Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar