Þegar Ísland ákvað stækkun NATO Friðrik Jónsson skrifar 17. júní 2022 15:00 Í lok maí síðastliðinn voru 25 ár síðan að haldinn var utanríkisráðherrafundur Atlantshafsbandalagsins í Sintra, Portúgal, þar sem fram fór fyrsta umræða ráðherra bandalagsins um hvaða fyrrum austantjaldsríki myndu fá boð um aðild. Ef frá er talin sameining Þýskalands þá var í vændum fyrsta stækkun bandalagsins með aðild ríkja sem áður tilheyrðu Varsjárbandalaginu. Á leið til stækkunar bandalagsins Allt frá því að kalda stríðinu lauk, fyrst með falli Berlínarmúrsins 1989 og síðar með falli og upplausn Sovétríkjanna 1991, hafði umræða um mögulega aðild fyrrum austantjaldsríkja að NATO verið í deiglu. Veturinn 1996-1997 komst mikill skriður á þau mál og hvert ríkið á fætur öðru viðraði áhuga. Ísland tók þátt í umræðum um stækkun bandalagsins á vettvangi þess og setti auk þess fram sín sjónarmið á alþjóðavettvangi. Leiðtogar þingmannanefnda NATO funduðu í Reykjavík í byrjun apríl 1997 og hélt þáverandi utanríkisráðherra, Halldór Ásgrímsson, ræðu af því tilefni. Þar lagði hann m.a. áherslu á mikilvægi þess að bandalagið væri opið fyrir nýjum aðildarríkjum og að fyrirhuguð stækkun á leiðtogafundinum sem fyrirhugaður var í Madrid í júlí 1997 yrði ekki sú síðasta. Ræðan vakti nokkra athygli þingmannanna og fór svo að þingmaðurinn Gerald B.H. Solomon frá New York fylki í Bandaríkjunum óskaði heimildar til þess að færa hana til bókar í bandaríska þinginu. Eitt af því sem var ofarlega í huga íslenskra stjórnvalda þá þegar voru hagsmunir Eystrasaltsríkjanna, sem sóttu fast að eiga þess kost að fá aðild að bandalaginu. Ljóst var að þau teldust ekki tilbúin til að vera hluti fyrstu bylgju nýrra aðildarríkja, og því var sérstaklega mikilvægt að þessi fyrsta stækkun tækist einmitt vel þ.a. ekki yrði hik við framhaldið. Til Sintra Frakkland sótti mjög fast að Rúmenía yrði hluti af fyrstu stækkun en var í veikari stöðu hvað varðar áhrif innan bandalagsins þar sem Frakkland var ekki þátttakandi í herstjórnarkerfi þess. Auk þess var Rúmenía ekki komin eins langt í umbótum tengdum öryggis- og varnarmálum og önnur umsóknarríki. Í Sintra átti hins vegar að viðra á ráðherrastigi hvert svigrúmið væri til stækkunar, hverjar væru áherslur þáverandi aðildarríkja og hvernig væri líklegast að ná sammæli í þessari mikilvægu ákvarðanatöku fyrir bandalagið. Sérstakur hádegisverðarfundur hafði verið ákveðinn þar sem eingöngu átti að ræða stækkunina og hvaða ríkjum skyldi boðið fyrst. Sá fundur átti að vera óformlegur og í algerum trúnaði. Við sem vorum í íslensku sendinefndinni höfðum að vanda undirbúið fundina í Sintra mjög vel, þ.m.t. stoðefni fyrir ráðherra, minnisblöð og talpunkta. Talpunktarnir fyrir hádegisverðinn voru stuttir, laggóðir og vel afgerandi, enda höfðu þeir verið undibúnir rétt fyrir fund, nánast á síðustu stundu. Þar voru rök sett fram fyrir takmarkaðri stækkun til fyrst og fremst þriggja ríkja, Póllands, Tékklands og Ungverjalands – jafnvel Slóveníu, en ekki fleiri eða annarra ríkja. Gæta þyrfti að stækkunargetu bandalagsins og hafa fagleg sjónarmið í öndvegi. Eins og áður sagði, átti þessi fundur að fara fram í fullkomnum trúnaði, svo mjög, að varla var klukkutími liðinn frá lokum hans að megnið að því sem þar fór fram var komið á forsíðu heimasíðu New York Times! Þar var sagt frá því að skoðanir um stækkun hefðu verið mjög skiptar, en tveir ráðherrar hefðu verið alveg sammála um takmarkaða stækkun til einungis þriggja ríkja, annars vegar Madeleine Albright, utanríkisráðherra Bandaríkjanna, og hins vegar Halldór Ásgrímsson, utanríkisráðherra Íslands. Einörð afstaða Halldórs gerði það að verkum að Albright varð ekki einangruð í afstöðu sinni á fundinum. Halldór gerði líka það sem ráðherrar gera jú gjarnan, hann nýtti talpunktana að ákveðnu marki, en endanleg ákvörðun var hans. Hann sleppti þannig alveg að gefa til kynna mögulega málamiðlun hvað varðar Slóveníu þegar hann tók til máls. Niðurstaða og eftirleikur Einhverjum kann að þykja það léttvægt að utanríkisráðherra Íslands, minnsta aðildarríkisins, hafi þarna reynst sínum bandaríska kollega haukur í horni, en svo reyndist ekki vera. Einmitt vegna þess að tveir af sextán ráðherrum voru þá þegar þetta einarðir í afstöðu sinni varð eftirleikurinn auðveldari, þó tekist væri á fram á síðustu stundu á leiðtogafundinum í Madríd rúmum mánuði síðar, dagana 8. og 9. júlí, 1997. Hér reyndist líka vel að á milli þáverandi utanríkisráðherra, Halldórs Ásgrímssonar, og þáverandi forsætisráðherra, Davíðs Oddsonar, ríkti traust og sammæli í þessu máli. Báðir voru einnig einhuga um að tryggja framtíðarhagsmuni Eystrasaltsríkjanna í þessu samhengi. Frakkar reyndu fram á síðustu stundu að fá Rúmeníu í fyrsta hópinn, en þau ríki sem m.a. annars vildu gæta framtíðar hagsmuna Eystrasaltsríkjanna töldu það ekki ráðlegt. Niðurstaðan í Madríd varð á endanum þannig að ákveðið var að taka einungis þrjú ríki inn í bandalagið í þessari fyrstu lotu. Full aðild Póllands, Tékkalands og Ungverjalands kom til framkvæmda 12. mars 1999 og tóku þau þátt í sínum fyrsta leiðtogafundi sem fullgild aðildarríki bandalagsins á 50 ára afmælisfundi bandalagsins í Washington DC dagana 24. og 25. apríl 1999. Madeleine Albright gleymdi heldur ekki þessum fyrstu kynnum af Halldóri Ásgrímssyni. Í Sintra var hún búin að vera utanríkisráðherra Bandaríkjanna í einungis fjóra mánuði og þessi fundur henni því mjög mikilvægur. Þegar hún kom til Íslands í opinbera heimsókn í lok september árið 2000 rifjaði hún upp þessi fyrstu kynni, m.a. á blaðamannafundi í Reykjavík þar sem hún sagði m.a: We did discuss NATO enlargement. I think this is a subject that the Foreign Minister and I have discussed on any number of occasions. We agree, the U.S. agrees, that there needs to be an open door policy, that no one can have a veto over membership, that it is important for those countries including the Baltics to understand that NATO membership is a responsibility and not a gift and that following the membership action plan it is essential to work out a way to be a really good and responsible NATO member. So our views have been very similar. I remember one of our original meetings, when we were still talking about this expansion of NATO that just took place, the Foreign Minister and I were in complete agreement and I found him a very strong and important ally. So I think we have the same approach. (Feitletrun mín) Auk þessa má geta að á fundi Ólafs Ragnars Grímssonar, sem þá var forseti lýðveldisins, og Bill Clinton, sem þá var forseti Bandaríkjanna, þann 23. júlí 1997, eða um hálfum mánuði eftir Madrídarfundinn, fór ekki á milli mála hver afstaða leiðtoga Bandaríkjanna var til framgöngu Íslands hvað varðar stækkun bandalagsins. Eða eins og sagði í frétt Morgunblaðsins daginn eftir: „Það hefði komið skýrt fram á fundinum að Clinton forseti væri mjög þakklátur Íslendingum, ríkisstjórn, forsætisráðherra og utanríkisráðherra fyrir það mikla hlutverk sem Íslendingar hefðu gegnt í umræðunum innan Atlantshafsbandalagsins við að halda málstað Eystrasaltsríkjanna á lofti og tryggja að stækkun NATO yrði ekki með þeim hætti að hún virkaði útilokandi.“ Þessi fyrsta stækkun bandalagsins eftir að kalda stríðinu lauk gekk sem betur fer vel. Svo mjög, að fimm árum eftir leiðtogafundinn í Washington fór fram næsta stækkun og gengu þá sjö ríki inn í bandalagið þann 29. mars 2004 – Búlgaría, Eistland, Lettland, Litháen, Rúmenía, Slóvakía og Slóvenía. Á þessum tímapunkti var bandalagið orðið annað og meira en það var fimm árum áður, enda þá hafið hið um margt afdrifaríka stríð gegn hryðjuverkum, bandalagið búið að virkja 5. grein stofnsamnings þess í fyrsta sinn í sögunni í kjölfar hryðjuverkaárasanna 11. september 2001 á Bandaríkin og aðgerðir hafnar í Afganistan sem áttu eftir að standa í næstum tvo áratugi. Nú 25 árum síðar er ætlunin að leiðtogar bandalagsins hittist á ný í Madríd þann 28. júní næstkomandi, og þá mögulega og vonandi til þess að staðfesta að nýjustu umsóknarríkin, frændþjóðir okkar Finnland og Svíþjóð, verði boðin velkomin í bandalagið. Leynilegi hádegisverðarfundurinn í Sintra markaði hins vegar upphafið. Ekki verður af þáverandi utanríkisráðherra Íslands tekið að frammistaða hans fyrir Íslands hönd markaði afgerandi spor í sögu stækkunar bandalagsins eftir kalda stríðið. Endanleg ákvörðun var þó aðildarþjóðanna allra, enda byggja ákvarðanir Atlantshafsbandalagsins á reglunni um sammæli. Gaman er svo að geta þess að fyrir stuttu kíktum við saman í dýpstu iður skjalasafns utanríkisráðuneytsins, yfirskjalavörður þess Sigurður Þór Baldvinsson og ég, og eftir ekki langa leit fundum við téða talpunkta frá Sintra forðum. Höfundur er starfsmaður utanríkisráðuneytisins (í leyfi). Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein NATO Friðrik Jónsson Mest lesið Grindavík lifir Kristín María Birgisdóttir,Dagmar Valsdóttir Skoðun Sósíalistaflokkurinn kaus breytingar Karl Héðinn Kristjánsson Skoðun Vér erum úr sömu sveit Steinþór Logi Arnarsson Skoðun Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun Ég á þetta ég má þetta Arnar Atlason Skoðun „Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman Skoðun Heiðmörk: Gaddavír og girðingar Auður Kjartansdóttir Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir Skoðun Réttlát leiðrétting veiðigjalda Elín Íris Fanndal Skoðun Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Grindavík lifir Kristín María Birgisdóttir,Dagmar Valsdóttir skrifar Skoðun Sósíalistaflokkurinn kaus breytingar Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Vér erum úr sömu sveit Steinþór Logi Arnarsson skrifar Skoðun „Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Réttlát leiðrétting veiðigjalda Elín Íris Fanndal skrifar Skoðun Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir skrifar Skoðun Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson skrifar Skoðun Heiðmörk: Gaddavír og girðingar Auður Kjartansdóttir skrifar Skoðun Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun #blessmeta - önnur grein Guðrún Hrefna Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Hvers virði er lambakjöt? Hafliði Halldórsson skrifar Skoðun Lífið er eins og konfektkassi, þú veist aldrei hvernig mola þú færð Elín Íris Fanndal skrifar Skoðun Þjóðareign, trú og skattar Svanur Guðmundsson skrifar Skoðun Hamas og átökin við Ísrael – hvað er ekki sagt upphátt? Einar G Harðarson skrifar Skoðun Gjaldfrjálsar máltíðir fyrir leikskólabörn Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir skrifar Skoðun Næstu sólarhringar á Gaza skipta sköpum Hlynur Már Vilhjálmsson skrifar Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir skrifar Skoðun Huglæg réttlætiskennd og skattar á verðmætasköpun Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Loksins fær þyrlan heimili fyrir norðan Njáll Trausti Friðbertsson skrifar Skoðun Opið bréf til stjórnvalda Elín Ýr Arnar Hafdísardóttir skrifar Skoðun Við skuldum þeim að hlusta Ólafur Adolfsson skrifar Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson skrifar Skoðun Mikilvæg gagnrýni eða tilraun til valdayfirtöku í Sósíalistaflokknum? Ása Lind Finnbogadóttir skrifar Skoðun Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir skrifar Skoðun Alvarleg staða í umhverfi fréttamiðla Rósa Guðbjartsdóttir skrifar Skoðun Stéttarkerfi Halldóra Lillý Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Stöðvum Hamas. Einungis þannig getum við stöðvað hryllinginn á Gaza BIrgir Finnsson skrifar Skoðun Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Æfingin skapar meistarann! Sigurjón Már Fox Gunnarsson skrifar Skoðun 140 sinnum líklegra að verða fyrir eldingu Sigurður G. Guðjónsson skrifar Sjá meira
Í lok maí síðastliðinn voru 25 ár síðan að haldinn var utanríkisráðherrafundur Atlantshafsbandalagsins í Sintra, Portúgal, þar sem fram fór fyrsta umræða ráðherra bandalagsins um hvaða fyrrum austantjaldsríki myndu fá boð um aðild. Ef frá er talin sameining Þýskalands þá var í vændum fyrsta stækkun bandalagsins með aðild ríkja sem áður tilheyrðu Varsjárbandalaginu. Á leið til stækkunar bandalagsins Allt frá því að kalda stríðinu lauk, fyrst með falli Berlínarmúrsins 1989 og síðar með falli og upplausn Sovétríkjanna 1991, hafði umræða um mögulega aðild fyrrum austantjaldsríkja að NATO verið í deiglu. Veturinn 1996-1997 komst mikill skriður á þau mál og hvert ríkið á fætur öðru viðraði áhuga. Ísland tók þátt í umræðum um stækkun bandalagsins á vettvangi þess og setti auk þess fram sín sjónarmið á alþjóðavettvangi. Leiðtogar þingmannanefnda NATO funduðu í Reykjavík í byrjun apríl 1997 og hélt þáverandi utanríkisráðherra, Halldór Ásgrímsson, ræðu af því tilefni. Þar lagði hann m.a. áherslu á mikilvægi þess að bandalagið væri opið fyrir nýjum aðildarríkjum og að fyrirhuguð stækkun á leiðtogafundinum sem fyrirhugaður var í Madrid í júlí 1997 yrði ekki sú síðasta. Ræðan vakti nokkra athygli þingmannanna og fór svo að þingmaðurinn Gerald B.H. Solomon frá New York fylki í Bandaríkjunum óskaði heimildar til þess að færa hana til bókar í bandaríska þinginu. Eitt af því sem var ofarlega í huga íslenskra stjórnvalda þá þegar voru hagsmunir Eystrasaltsríkjanna, sem sóttu fast að eiga þess kost að fá aðild að bandalaginu. Ljóst var að þau teldust ekki tilbúin til að vera hluti fyrstu bylgju nýrra aðildarríkja, og því var sérstaklega mikilvægt að þessi fyrsta stækkun tækist einmitt vel þ.a. ekki yrði hik við framhaldið. Til Sintra Frakkland sótti mjög fast að Rúmenía yrði hluti af fyrstu stækkun en var í veikari stöðu hvað varðar áhrif innan bandalagsins þar sem Frakkland var ekki þátttakandi í herstjórnarkerfi þess. Auk þess var Rúmenía ekki komin eins langt í umbótum tengdum öryggis- og varnarmálum og önnur umsóknarríki. Í Sintra átti hins vegar að viðra á ráðherrastigi hvert svigrúmið væri til stækkunar, hverjar væru áherslur þáverandi aðildarríkja og hvernig væri líklegast að ná sammæli í þessari mikilvægu ákvarðanatöku fyrir bandalagið. Sérstakur hádegisverðarfundur hafði verið ákveðinn þar sem eingöngu átti að ræða stækkunina og hvaða ríkjum skyldi boðið fyrst. Sá fundur átti að vera óformlegur og í algerum trúnaði. Við sem vorum í íslensku sendinefndinni höfðum að vanda undirbúið fundina í Sintra mjög vel, þ.m.t. stoðefni fyrir ráðherra, minnisblöð og talpunkta. Talpunktarnir fyrir hádegisverðinn voru stuttir, laggóðir og vel afgerandi, enda höfðu þeir verið undibúnir rétt fyrir fund, nánast á síðustu stundu. Þar voru rök sett fram fyrir takmarkaðri stækkun til fyrst og fremst þriggja ríkja, Póllands, Tékklands og Ungverjalands – jafnvel Slóveníu, en ekki fleiri eða annarra ríkja. Gæta þyrfti að stækkunargetu bandalagsins og hafa fagleg sjónarmið í öndvegi. Eins og áður sagði, átti þessi fundur að fara fram í fullkomnum trúnaði, svo mjög, að varla var klukkutími liðinn frá lokum hans að megnið að því sem þar fór fram var komið á forsíðu heimasíðu New York Times! Þar var sagt frá því að skoðanir um stækkun hefðu verið mjög skiptar, en tveir ráðherrar hefðu verið alveg sammála um takmarkaða stækkun til einungis þriggja ríkja, annars vegar Madeleine Albright, utanríkisráðherra Bandaríkjanna, og hins vegar Halldór Ásgrímsson, utanríkisráðherra Íslands. Einörð afstaða Halldórs gerði það að verkum að Albright varð ekki einangruð í afstöðu sinni á fundinum. Halldór gerði líka það sem ráðherrar gera jú gjarnan, hann nýtti talpunktana að ákveðnu marki, en endanleg ákvörðun var hans. Hann sleppti þannig alveg að gefa til kynna mögulega málamiðlun hvað varðar Slóveníu þegar hann tók til máls. Niðurstaða og eftirleikur Einhverjum kann að þykja það léttvægt að utanríkisráðherra Íslands, minnsta aðildarríkisins, hafi þarna reynst sínum bandaríska kollega haukur í horni, en svo reyndist ekki vera. Einmitt vegna þess að tveir af sextán ráðherrum voru þá þegar þetta einarðir í afstöðu sinni varð eftirleikurinn auðveldari, þó tekist væri á fram á síðustu stundu á leiðtogafundinum í Madríd rúmum mánuði síðar, dagana 8. og 9. júlí, 1997. Hér reyndist líka vel að á milli þáverandi utanríkisráðherra, Halldórs Ásgrímssonar, og þáverandi forsætisráðherra, Davíðs Oddsonar, ríkti traust og sammæli í þessu máli. Báðir voru einnig einhuga um að tryggja framtíðarhagsmuni Eystrasaltsríkjanna í þessu samhengi. Frakkar reyndu fram á síðustu stundu að fá Rúmeníu í fyrsta hópinn, en þau ríki sem m.a. annars vildu gæta framtíðar hagsmuna Eystrasaltsríkjanna töldu það ekki ráðlegt. Niðurstaðan í Madríd varð á endanum þannig að ákveðið var að taka einungis þrjú ríki inn í bandalagið í þessari fyrstu lotu. Full aðild Póllands, Tékkalands og Ungverjalands kom til framkvæmda 12. mars 1999 og tóku þau þátt í sínum fyrsta leiðtogafundi sem fullgild aðildarríki bandalagsins á 50 ára afmælisfundi bandalagsins í Washington DC dagana 24. og 25. apríl 1999. Madeleine Albright gleymdi heldur ekki þessum fyrstu kynnum af Halldóri Ásgrímssyni. Í Sintra var hún búin að vera utanríkisráðherra Bandaríkjanna í einungis fjóra mánuði og þessi fundur henni því mjög mikilvægur. Þegar hún kom til Íslands í opinbera heimsókn í lok september árið 2000 rifjaði hún upp þessi fyrstu kynni, m.a. á blaðamannafundi í Reykjavík þar sem hún sagði m.a: We did discuss NATO enlargement. I think this is a subject that the Foreign Minister and I have discussed on any number of occasions. We agree, the U.S. agrees, that there needs to be an open door policy, that no one can have a veto over membership, that it is important for those countries including the Baltics to understand that NATO membership is a responsibility and not a gift and that following the membership action plan it is essential to work out a way to be a really good and responsible NATO member. So our views have been very similar. I remember one of our original meetings, when we were still talking about this expansion of NATO that just took place, the Foreign Minister and I were in complete agreement and I found him a very strong and important ally. So I think we have the same approach. (Feitletrun mín) Auk þessa má geta að á fundi Ólafs Ragnars Grímssonar, sem þá var forseti lýðveldisins, og Bill Clinton, sem þá var forseti Bandaríkjanna, þann 23. júlí 1997, eða um hálfum mánuði eftir Madrídarfundinn, fór ekki á milli mála hver afstaða leiðtoga Bandaríkjanna var til framgöngu Íslands hvað varðar stækkun bandalagsins. Eða eins og sagði í frétt Morgunblaðsins daginn eftir: „Það hefði komið skýrt fram á fundinum að Clinton forseti væri mjög þakklátur Íslendingum, ríkisstjórn, forsætisráðherra og utanríkisráðherra fyrir það mikla hlutverk sem Íslendingar hefðu gegnt í umræðunum innan Atlantshafsbandalagsins við að halda málstað Eystrasaltsríkjanna á lofti og tryggja að stækkun NATO yrði ekki með þeim hætti að hún virkaði útilokandi.“ Þessi fyrsta stækkun bandalagsins eftir að kalda stríðinu lauk gekk sem betur fer vel. Svo mjög, að fimm árum eftir leiðtogafundinn í Washington fór fram næsta stækkun og gengu þá sjö ríki inn í bandalagið þann 29. mars 2004 – Búlgaría, Eistland, Lettland, Litháen, Rúmenía, Slóvakía og Slóvenía. Á þessum tímapunkti var bandalagið orðið annað og meira en það var fimm árum áður, enda þá hafið hið um margt afdrifaríka stríð gegn hryðjuverkum, bandalagið búið að virkja 5. grein stofnsamnings þess í fyrsta sinn í sögunni í kjölfar hryðjuverkaárasanna 11. september 2001 á Bandaríkin og aðgerðir hafnar í Afganistan sem áttu eftir að standa í næstum tvo áratugi. Nú 25 árum síðar er ætlunin að leiðtogar bandalagsins hittist á ný í Madríd þann 28. júní næstkomandi, og þá mögulega og vonandi til þess að staðfesta að nýjustu umsóknarríkin, frændþjóðir okkar Finnland og Svíþjóð, verði boðin velkomin í bandalagið. Leynilegi hádegisverðarfundurinn í Sintra markaði hins vegar upphafið. Ekki verður af þáverandi utanríkisráðherra Íslands tekið að frammistaða hans fyrir Íslands hönd markaði afgerandi spor í sögu stækkunar bandalagsins eftir kalda stríðið. Endanleg ákvörðun var þó aðildarþjóðanna allra, enda byggja ákvarðanir Atlantshafsbandalagsins á reglunni um sammæli. Gaman er svo að geta þess að fyrir stuttu kíktum við saman í dýpstu iður skjalasafns utanríkisráðuneytsins, yfirskjalavörður þess Sigurður Þór Baldvinsson og ég, og eftir ekki langa leit fundum við téða talpunkta frá Sintra forðum. Höfundur er starfsmaður utanríkisráðuneytisins (í leyfi).
Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun
„Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman Skoðun
Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir Skoðun
Skoðun „Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman skrifar
Skoðun Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir skrifar
Skoðun Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson skrifar
Skoðun Tuttugu ár af röddum sem áður voru þaggaðar, og framtíðin er okkar Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar
Skoðun Lífið er eins og konfektkassi, þú veist aldrei hvernig mola þú færð Elín Íris Fanndal skrifar
Skoðun Hvernig gengur nýjum kennurum í grunnskólakennslu? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson,Aðalheiður Anna Erlingsdóttir,Andri Rafn Ottesen,Maríanna Jónsdóttir Maríudóttir,Valgerður S. Bjarnadóttir skrifar
Skoðun „Litla stúlkan og ruddarnir“ - Hugleiðing um stöðu Íslands á alþj.vettv. Flosi Þorgeirsson skrifar
Skoðun Mikilvæg gagnrýni eða tilraun til valdayfirtöku í Sósíalistaflokknum? Ása Lind Finnbogadóttir skrifar
Skoðun Matvælaverð hefur nær þrefaldast frá stofnun Viðskiptaráðs! Sigríður Ingibjörg Ingadóttir skrifar
Skoðun Dagur líffræðilegrar fjölbreytni 2025 Rannveig Magnúsdóttir,Ole Sandberg,Ragnhildur Guðmundsdóttir,Rebecca Thompson,Skúli Skúlason,Sæunn Júlía Sigurjónsdóttir skrifar
Er sanngjarnt að hækka virðisaukaskatt á mat og gistingu til að láta erlenda ferðamenn borga meira? Þórir Garðarsson Skoðun
„Ef hún hefði haft val, hefði konan mín þá kosið að láta heilabilunina hafa sinn gang?” Ingrid Kuhlman Skoðun
Að vera eða ekki vera – hvað er raunverulegur árangur? Ásta Kristín Sigurjónsdóttir,Inga Hlín Pálsdóttir Skoðun