Nöktu föt keisarans og skæri demanturinn Birna Guðný Björnsdóttir skrifar 12. október 2022 09:01 Verkalýðshreyfingin er að berjast á mörgum vígstöðum þessa dagana og eins og áður þá sendi ég á þau orkuknús og óska þeim alls hið besta. Þau mega alveg fá að vita að það er fólk í samfélaginu sem stendur með þeim svo ef þú lesandi góður ert sammála mér, ekki hika við að senda á þau fallegar kveðjur og orkuknús. Jafnvel bara svona út í loftið ef þú hefur ekki tök á öðru, því baráttujaxlar þurfa líka stundum á því að halda að fá til sín góða strauma. En að allt öðru. Það hefur ekki mikið verið fjallað um eina helstu vígstöð baráttunnar og aðrir þættir hafa fengið að vera meira í sviðsljósinu. Mig langar til að beina kastljósinu að mikilvægi ríkisstjórnarinnar í kjaraviðræðunum. Á Ársfundi atvinnulífisins hjá SA, nú um daginn, þá hélt hæstvirtur forsætisráðherra Katrín Jakobsdóttir ræðu. Þar ræddi hún um atriði sem hafa komið upp í aðdraganda kjaraviðræðna, þ.e. reiði meðal almennings um himinháar launagreiðslur stjórnenda og myndarlegar arðgreiðslur til eigenda. Hún taldi það mikilvægt að þeir sem eru í þeirri stöðu að geta tekið ákvarðanir myndu leggja sitt að mörkum til að stuðla að samfélagssátt. Þetta voru falleg orð og ég hreyfst með, því ég er sammála því að við verðum að reyna almennt að finna sátt í samfélaginu. Það sló þó niður þeim ótta hjá mér að ástæða fyrir því að hún væri að nefna þetta, yfir sal fullum af stjórnendum fyrirtækja, væri sú að ríkisstjórnin ætlar sér ekki að grípa til neinna ráðstafana eða takmarkana til að ná samfélagssátt um þessi tvo veigamiklu þætti. Var hún þarna að kasta ábyrgðinni alfarið yfir á stjórnendur fyrirtækja eða ætlar hún að bera sjálf einhverja ábyrgð? Katrín er kona sem hefur völd til að breyta. Hún hefur völd til að leggja fram lagafrumvarp sem setur takmarkanir á launagreiðslur og hún getur sett fram lagafrumvarp til að hækka skatt á arðgreiðslur. Og þó að þau frumvörp yrði væntanlega ekki samþykkt af aðal samstarfsflokknum Sjálfstæðisflokknum, þá eru líkur á að flest allir aðrir flokkar myndu taka undir slíkar breytingar. Mig langar til að trúa því að Katrín hafi siðferðisþrek til að standa með sínum skoðunum og sé tilbúin til að rugga bátnum til að ná fram samfélagssátt um jafnari dreifingu tekna innan samfélagsins. En ég er ekki viss. Hvað með þig lesandi góður, ert þú viss? Hversu mikilvæg skyldi ríkisstjórnin annars vera í komandi kjaraviðræðum? Vill hún yfir höfuð vera þáttur í viðræðunum? Bjarni Ben hefur lýst því yfir, í viðtali við Fréttablaðið, að það sé mikill misskilningur að samningsaðilar eigi kröfu á ríkið í samningaviðræðum. Hann vill meina að það sé hlutverk atvinnurekenda og launþega að ná samkomulagi sín á milli um kaup og kjör. Hann segir að það sé alls ekki sjálfgefið að ríkið geri grundvallarbreytingar á opinberum kerfum vegna kjarasamningsviðræðna á almennum markaði. Bjarni Ben hefur sem sagt sett línurnar. Þetta hljómar smá eins og ríkisstjórnin vilji ekki hliðra til sinni dagskrá svo að aðilar geti gengið sáttir frá borði. Ef hún vill ekki vera hluti af samningsviðræðunum má þá segja að það sé ákveðið sinnuleysi í því? Á ríksstjórnin ekki að sýna þann sóma að vilja skapa hér virkt og farsælt samfélag í sátt við bæði atvinnufyrirtæki og launþega? Yfirlýst stefna Bjarna Ben er í takt við framgang mála eftir síðustu kjaraviðræður. Þar gekk ríkisstjórnin frá borði, lofaði öllu fögru með lífskjarasamningi og stóð svo ekki við stóran hluta loforða sinna. Þetta er haft eftir Ragnari hjá VR, í pallborðssamtali Vísis og Stöðvar 2. Ragnar lýsti því yfir í samtalinu að ríkisstjórnin gæti vegna þessa ekki talist vera trúverðugur og traustur aðili til að setjast við borðið og tala í lausnum. Minn skilningur (og samúð) er reyndar frekar mikill fyrir fólki sem er sífellt að lofa einhverju en getur svo ekki staðið við það. Ég er því miður sjálf sífellt að lofa alls konar hlutum sem ég ætla mér að standa við en svo kunna aðstæður að breytast, fjallið á borðinu mínu nær einhverra hluta vegna að stækka en ekki minnka og erfitt reynist að efna loforðin. En ég hef siðferðiskennd sem skammast og tuðar í mér undir þeim kringumstæðum og ég reyni mitt besta til að bæta mitt ráð. Ríkistjórnin virðist því miður ekki vera tilbúin að ræða það sem fór úrskeiðis, né ræða það hvernig má bæta úr aðstæðum. Maður hefur bara ekkert heyrt í henni eftir þessar alvarlegu ásakanir hjá Ragnari. Það er eitthvað sem mér finnst vera verulegur og alvarlegur siðferðisbrestur af hendi ríkisstjórnarinnar. Mér finnst ríkisstjórnin sýna lítinn samstarfsvilja. Og ég spyr mig hvað skal gera þegar mótaðilinn sýnir lítinn sem engan samstarfsvilja? Hvað ef mótaðilinn er búinn að setja sér það samningsmarkmið að vera sá latasti í herberginu? Eru þá engar lausnir í sjónmáli? Ber þér þá að taka alla ábyrgðina á þínar eigin herðar til að leysa úr vandanum? Getur þú þvingað mótaðilann til að sýna samstarfsvilja ef ekki er hægt að virkja sómakennd hans? Eða hefur þú það frelsi að labba í burtu frá aðstæðunum og finna sjálfur lausnir á vandanum sem þurfa ekki samþykki mótaðilans? Þegar menn lenda í síendurteknu siðleysi í samskiptum þá er a.m.k tvennt sem þeir geta gert. Hægt er að taka þátt í leðjuslagnum með fullum þunga, berandi uppi öll þau vopn sem hægt er að finna. Og í tilfelli þessarar ríkisstjórnar þá má finna vopn gegn þeim. Til að mynda þá eru fyrirtæki sem tengjst nánum ættingjum hæstvirts fjármálaráðherra fjölmörg. Hvað gerist ef verkalýðshreyfingin setur þau fyrirtæki á svartan lista hjá lífeyrissjóðunum? Hvað gerist ef lífeyrissjóðum er bannað að lána eða fjárfesta í þeim fyrirtækjum? Hægt væri einnig hægt að banna lífeyrissjóðum að fjárfesta í ríkisverkefnum, þó það myndi eflaust vekja þó nokkra úlfúð. Fjárfesting í ríkisverkefnum sýnist mér vera einn stór blautur draumur hjá stjórnum lífeyrissjóðanna. Já, en það væri kannski smá fyndið að sjá hvort að ríkisstjórnin kæmi hlaupandi að samningsborðinu ef peningavaldinu yrði beitt gegn þeim. Ef markmiðið er þess virði þá er leðjuslagur stundum nauðsynlegur. Og samningsmarkmið verkalýðshreyfingar í komandi kjaraviðræðum, sem tengjast ekki beint launakjörum, eru mikilvæg. En hvort að leðjuslagur sé fallegasta leiðin til að leita lausna, það er ég ekki viss um. Leðjuslagur tekur á líkama og sál og þegar margir blandast inn í málið þá er það kannski ekki rétta lausnin. Þegar fallegasta daman á ballinu er búin að láta mann skýrt vita að hún hafi ekki áhuga þá er kannski nauðsynlegt að stoppa, anda djúpt, líta í kringum sig og sjá hvort að það leynist ekki bara demantur í mannþyrpingunni sem hefði bara gaman af smá flörti. Og á meðan við einhleypu kellingarnar þurfum að vafra um í myrkrinu með stækkunarglerið leitandi að okkar demanti þá er demantur verkalýðshreyfingarinnar svo skær að það er ekki hægt annað en að taka eftir honum. Það er kannski kominn tími til að við áttum okkur á því að þó það væri gott að fá ríkisstjórnina að samningsborðinu þá er það ekki nauðsynlegt. Ríkisstjórnin er ekki nauðsynlegur þáttur í lausninni. Ríkisstjórnin er kannski ekki svo mikilvæg. Verkalýðshreyfingin getur náð nánast öllum samningsmarkmiðum sem tengjast ekki launakjörum í gegnum lífeyrissjóðina. Í þessu litla lífkerfi sem við búum í þá eru allir háðir lífeyrissjóðunum. Lífeyrissjóðirnir eru stóri skæri demanturinn. Lífeyrissjóðirnir eru risinn sem enginn er að tala um og mér finnst að draga verði risann að samningaborðinu. Hvernig er hægt að gera það? Stjórn Lífeyrissjóðs verzlunarmanna er skipuð 50% af SA og Félagi atvinnurekenda og 50% af VR. Atvinnurekendur ráða því til helminga yfir sjóðnum til móts við VR. Að þessu leiti þá þurfa atvinnurekendur ekki endilega að vera óvinur verkalýðshreyfingarinnar. Verkalýðshreyfingin og atvinnurekendur geta báðir notið góðs af því að draga lífeyrissjóði að borðinu. En ef það er ekki hægt að sannfæra atvinnurekendur um ágæti þess þá er hægt að finna aðrar leiðir. Ef við viljum breyta fyrirkomulagi um stjórn sjóðanna þá verður að gera breytingar á samþykktum sjóðsins. Þeir sem kjósa um breytingar eru því miður skipaðir til helminga af fulltrúum atvinnulífins til móts við fulltrúa VR. Ef það er ekki hægt að höfða til sómakenndar hjá einum af 25 fulltrúum atvinnulífsins, þá er spurning hvort að lausnin sé ekki að stofna bara nýjan lífeyrssjóð. Já ég sagði það. Það er nefnilega alveg til í dæminu að stofna nýjan lífeyrissjóð, sem gæti verið skipaður af stjórn sem væri 100% tilnefnd af verkalýðshreyfingunni. Hvernig væri það? Hvern myndi það hræða? Að búa til nýjan lífeyrissjóð sem flest öll verkalýðsfélög myndu styðja. Það yrði nýr sjóður sem myndi fylgja stefnu verkalýðsfélaganna. Nýr sjóður sem myndi fá til sín 23 milljarða mánaðarlega og í leiðinni yrðu allir þessir lífeyrissjóðir sem hafa engan skilning á hugtakinu samfélagsleg ábyrgð, „cuttaðir“ út. Þeir geta haldið áfram að leika sér við peninginn sem þegar hefur verið greiddur til þeirra en þeir þyrftu svo að byrja að selja sitt fljótt til að geta greitt út til lífeyrisþega. Ég er bjartsýn manneskja og ég held að við öll ættum að leyfa okkur að vera það. Bjartsýni til breytinga er einhverra hluta vegna alltaf talað niður, kannski því fólk er oft svo hrætt við öðruvísi hugarfar og öðruvísi lausnir. En við megum ekki gleyma því að breytingar geta leitt til góðs. Ég hef fulla trú á því að góðar breytingar séu mögulegar. Ef meetoo byltingin gat kennt karlmönnum að þreyfa ekki á rassi og brjóstum ókunnugra kvenna á skemmtistöðum, þá finnst mér bara ekkert ómögulegt hér í heimi. Ef við viljum breytingar á misskiptingu auðs þá getum við farið fram á þær breytingar og það sem meira er þá getum við náð þeim fram. Hugsum út fyrir boxið, finnum lausnir öllum almenningi til heilla og höfum trú á því að við getum náð fram góðum og farsælum breytingum. Lesendur góðir. Megið þið njóta ástar og umhyggju í sál ykkar sem og frá sálum annarra. Takk fyrir mig. Hér að neðan má finna fyrri greinar mínar, þar sem koma fram vangaveltur um viðfangsefni komandi kjarasamningsviðræða. Ó Ragnar, ó beibí, ó beibí Sykurpúða snillingurinn hann Ragnar Vekjum risann, tökum upp spjótin Hjartabankinn - banki allra launþega Leigusali í kröppum dansi við músina Elísabet, vínið og veikindin Fundurinn hjá SAF og álagið Höfundur greinar er launþegi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kjaramál Vinnumarkaður Birna Guðný Björnsdóttir Mest lesið Í skjóli hvíta bjargvættarins Yousef Ingi Tamimi Skoðun Þegar fólkið okkar langar að deyja Sigurborg Sveinsdóttir,Svava Arnardóttir Skoðun 7 símtöl í röð - en ekkert fer í gegn Gró Einarsdóttir Skoðun Vörusvik Rafmenntar í nafni Kvikmyndaskóla Íslands og afleiðingar þeirra Böðvar Bjarki Pétursson,Friðrik Þór Friðriksson Skoðun Ríkisstjórn lobbýistanna Jón Ferdínand Estherarson Skoðun Áttaviti í öldrunarþjónustu Gunnlaugur Már Briem Skoðun Reynslunni ríkari eftir fjárhagsleg áföll síðustu ára Njáll Trausti Friðbertsson Skoðun Í senn minning og ákvörðun um framtíð Elliði Vignisson Skoðun Why protest works Adam Daniel Fishwick Skoðun Hvert stefnir ráðherra? Aðalsteinn Árni Baldursson Skoðun Skoðun Skoðun Vörusvik Rafmenntar í nafni Kvikmyndaskóla Íslands og afleiðingar þeirra Böðvar Bjarki Pétursson,Friðrik Þór Friðriksson skrifar Skoðun Fleiri átök = verri útkoma í lestri? Birgir Hrafn Birgisson skrifar Skoðun Biðin sem (enn) veikir og tekur Guðlaugur Eyjólfsson skrifar Skoðun Stafrænt netöryggisbelti Hrannar Ásgrímsson skrifar Skoðun Hvert stefnir ráðherra? Aðalsteinn Árni Baldursson skrifar Skoðun Free tuition Colin Fisher skrifar Skoðun Þegar fólkið okkar langar að deyja Sigurborg Sveinsdóttir,Svava Arnardóttir skrifar Skoðun Why protest works Adam Daniel Fishwick skrifar Skoðun Í senn minning og ákvörðun um framtíð Elliði Vignisson skrifar Skoðun Reynslunni ríkari eftir fjárhagsleg áföll síðustu ára Njáll Trausti Friðbertsson skrifar Skoðun Ríkisstjórn lobbýistanna Jón Ferdínand Estherarson skrifar Skoðun 7 símtöl í röð - en ekkert fer í gegn Gró Einarsdóttir skrifar Skoðun Áttaviti í öldrunarþjónustu Gunnlaugur Már Briem skrifar Skoðun Í skjóli hvíta bjargvættarins Yousef Ingi Tamimi skrifar Skoðun Að gjamma á stóra grábjörninn getur haft afleiðingar! Davíð Bergmann skrifar Skoðun Lokun Leo Seafood - Afleiðing tvöföldunar veiðigjalda Sigurgeir B. Kristgeirsson skrifar Skoðun Við getum öll stutt við lesskilning barna - Gleðilegan dag læsis Auður Soffía Björgvinsdóttir skrifar Skoðun Allir geta hjálpað einhverjum Árni Sigurðsson skrifar Skoðun Við erum ekki valdalausar. Við erum óbrjótandi Noorina Khalikyar skrifar Skoðun Vægið eftir sem áður dropi í hafið Hjörtur J Guðmundsson skrifar Skoðun Getur þjóð orðið of rík? – Ádeila frá Noregi sem getur átt við um Ísland Júlíus Valsson skrifar Skoðun Fólk í sárum veldur tárum Árni Sigurðsson skrifar Skoðun Sveitarstjórn Grímsnes- og Grafningshrepps reynir að skrá fólk út úr samfélaginu Guðrún M. Njálsdóttir,Ragna Ívarsdóttir,Þröstur Sverrisson skrifar Skoðun Akademískt frelsi og grátur í draumum Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Skóli án aðgreiningar - tékklisti fyrir stjórnvöld til að gera betur Unnur Helga Óttarsdóttir,Anna Lára Steindal skrifar Skoðun Fjöldi kynja – treystir þú þér í samtalið með velferð barna að leiðarljósi? Böðvar Ingi Guðbjartsson skrifar Skoðun Ókeypis minnisblað fyrir Alþingi: Jafnrétti er ekki skoðun- en umræðan er það Sigríður Ásta Hauksdóttir skrifar Skoðun Segðu skilið við sektarkenndina Finnur Th. Eiríksson skrifar Skoðun Að útrýma menningu og þjóð Dagrún Ósk Jónsdóttir,Esther Ösp Valdimarsdóttir,Snædís Sunna Thorlacius skrifar Skoðun Lög um vinnu og virknimiðstöðvar Atli Már Haraldsson skrifar Sjá meira
Verkalýðshreyfingin er að berjast á mörgum vígstöðum þessa dagana og eins og áður þá sendi ég á þau orkuknús og óska þeim alls hið besta. Þau mega alveg fá að vita að það er fólk í samfélaginu sem stendur með þeim svo ef þú lesandi góður ert sammála mér, ekki hika við að senda á þau fallegar kveðjur og orkuknús. Jafnvel bara svona út í loftið ef þú hefur ekki tök á öðru, því baráttujaxlar þurfa líka stundum á því að halda að fá til sín góða strauma. En að allt öðru. Það hefur ekki mikið verið fjallað um eina helstu vígstöð baráttunnar og aðrir þættir hafa fengið að vera meira í sviðsljósinu. Mig langar til að beina kastljósinu að mikilvægi ríkisstjórnarinnar í kjaraviðræðunum. Á Ársfundi atvinnulífisins hjá SA, nú um daginn, þá hélt hæstvirtur forsætisráðherra Katrín Jakobsdóttir ræðu. Þar ræddi hún um atriði sem hafa komið upp í aðdraganda kjaraviðræðna, þ.e. reiði meðal almennings um himinháar launagreiðslur stjórnenda og myndarlegar arðgreiðslur til eigenda. Hún taldi það mikilvægt að þeir sem eru í þeirri stöðu að geta tekið ákvarðanir myndu leggja sitt að mörkum til að stuðla að samfélagssátt. Þetta voru falleg orð og ég hreyfst með, því ég er sammála því að við verðum að reyna almennt að finna sátt í samfélaginu. Það sló þó niður þeim ótta hjá mér að ástæða fyrir því að hún væri að nefna þetta, yfir sal fullum af stjórnendum fyrirtækja, væri sú að ríkisstjórnin ætlar sér ekki að grípa til neinna ráðstafana eða takmarkana til að ná samfélagssátt um þessi tvo veigamiklu þætti. Var hún þarna að kasta ábyrgðinni alfarið yfir á stjórnendur fyrirtækja eða ætlar hún að bera sjálf einhverja ábyrgð? Katrín er kona sem hefur völd til að breyta. Hún hefur völd til að leggja fram lagafrumvarp sem setur takmarkanir á launagreiðslur og hún getur sett fram lagafrumvarp til að hækka skatt á arðgreiðslur. Og þó að þau frumvörp yrði væntanlega ekki samþykkt af aðal samstarfsflokknum Sjálfstæðisflokknum, þá eru líkur á að flest allir aðrir flokkar myndu taka undir slíkar breytingar. Mig langar til að trúa því að Katrín hafi siðferðisþrek til að standa með sínum skoðunum og sé tilbúin til að rugga bátnum til að ná fram samfélagssátt um jafnari dreifingu tekna innan samfélagsins. En ég er ekki viss. Hvað með þig lesandi góður, ert þú viss? Hversu mikilvæg skyldi ríkisstjórnin annars vera í komandi kjaraviðræðum? Vill hún yfir höfuð vera þáttur í viðræðunum? Bjarni Ben hefur lýst því yfir, í viðtali við Fréttablaðið, að það sé mikill misskilningur að samningsaðilar eigi kröfu á ríkið í samningaviðræðum. Hann vill meina að það sé hlutverk atvinnurekenda og launþega að ná samkomulagi sín á milli um kaup og kjör. Hann segir að það sé alls ekki sjálfgefið að ríkið geri grundvallarbreytingar á opinberum kerfum vegna kjarasamningsviðræðna á almennum markaði. Bjarni Ben hefur sem sagt sett línurnar. Þetta hljómar smá eins og ríkisstjórnin vilji ekki hliðra til sinni dagskrá svo að aðilar geti gengið sáttir frá borði. Ef hún vill ekki vera hluti af samningsviðræðunum má þá segja að það sé ákveðið sinnuleysi í því? Á ríksstjórnin ekki að sýna þann sóma að vilja skapa hér virkt og farsælt samfélag í sátt við bæði atvinnufyrirtæki og launþega? Yfirlýst stefna Bjarna Ben er í takt við framgang mála eftir síðustu kjaraviðræður. Þar gekk ríkisstjórnin frá borði, lofaði öllu fögru með lífskjarasamningi og stóð svo ekki við stóran hluta loforða sinna. Þetta er haft eftir Ragnari hjá VR, í pallborðssamtali Vísis og Stöðvar 2. Ragnar lýsti því yfir í samtalinu að ríkisstjórnin gæti vegna þessa ekki talist vera trúverðugur og traustur aðili til að setjast við borðið og tala í lausnum. Minn skilningur (og samúð) er reyndar frekar mikill fyrir fólki sem er sífellt að lofa einhverju en getur svo ekki staðið við það. Ég er því miður sjálf sífellt að lofa alls konar hlutum sem ég ætla mér að standa við en svo kunna aðstæður að breytast, fjallið á borðinu mínu nær einhverra hluta vegna að stækka en ekki minnka og erfitt reynist að efna loforðin. En ég hef siðferðiskennd sem skammast og tuðar í mér undir þeim kringumstæðum og ég reyni mitt besta til að bæta mitt ráð. Ríkistjórnin virðist því miður ekki vera tilbúin að ræða það sem fór úrskeiðis, né ræða það hvernig má bæta úr aðstæðum. Maður hefur bara ekkert heyrt í henni eftir þessar alvarlegu ásakanir hjá Ragnari. Það er eitthvað sem mér finnst vera verulegur og alvarlegur siðferðisbrestur af hendi ríkisstjórnarinnar. Mér finnst ríkisstjórnin sýna lítinn samstarfsvilja. Og ég spyr mig hvað skal gera þegar mótaðilinn sýnir lítinn sem engan samstarfsvilja? Hvað ef mótaðilinn er búinn að setja sér það samningsmarkmið að vera sá latasti í herberginu? Eru þá engar lausnir í sjónmáli? Ber þér þá að taka alla ábyrgðina á þínar eigin herðar til að leysa úr vandanum? Getur þú þvingað mótaðilann til að sýna samstarfsvilja ef ekki er hægt að virkja sómakennd hans? Eða hefur þú það frelsi að labba í burtu frá aðstæðunum og finna sjálfur lausnir á vandanum sem þurfa ekki samþykki mótaðilans? Þegar menn lenda í síendurteknu siðleysi í samskiptum þá er a.m.k tvennt sem þeir geta gert. Hægt er að taka þátt í leðjuslagnum með fullum þunga, berandi uppi öll þau vopn sem hægt er að finna. Og í tilfelli þessarar ríkisstjórnar þá má finna vopn gegn þeim. Til að mynda þá eru fyrirtæki sem tengjst nánum ættingjum hæstvirts fjármálaráðherra fjölmörg. Hvað gerist ef verkalýðshreyfingin setur þau fyrirtæki á svartan lista hjá lífeyrissjóðunum? Hvað gerist ef lífeyrissjóðum er bannað að lána eða fjárfesta í þeim fyrirtækjum? Hægt væri einnig hægt að banna lífeyrissjóðum að fjárfesta í ríkisverkefnum, þó það myndi eflaust vekja þó nokkra úlfúð. Fjárfesting í ríkisverkefnum sýnist mér vera einn stór blautur draumur hjá stjórnum lífeyrissjóðanna. Já, en það væri kannski smá fyndið að sjá hvort að ríkisstjórnin kæmi hlaupandi að samningsborðinu ef peningavaldinu yrði beitt gegn þeim. Ef markmiðið er þess virði þá er leðjuslagur stundum nauðsynlegur. Og samningsmarkmið verkalýðshreyfingar í komandi kjaraviðræðum, sem tengjast ekki beint launakjörum, eru mikilvæg. En hvort að leðjuslagur sé fallegasta leiðin til að leita lausna, það er ég ekki viss um. Leðjuslagur tekur á líkama og sál og þegar margir blandast inn í málið þá er það kannski ekki rétta lausnin. Þegar fallegasta daman á ballinu er búin að láta mann skýrt vita að hún hafi ekki áhuga þá er kannski nauðsynlegt að stoppa, anda djúpt, líta í kringum sig og sjá hvort að það leynist ekki bara demantur í mannþyrpingunni sem hefði bara gaman af smá flörti. Og á meðan við einhleypu kellingarnar þurfum að vafra um í myrkrinu með stækkunarglerið leitandi að okkar demanti þá er demantur verkalýðshreyfingarinnar svo skær að það er ekki hægt annað en að taka eftir honum. Það er kannski kominn tími til að við áttum okkur á því að þó það væri gott að fá ríkisstjórnina að samningsborðinu þá er það ekki nauðsynlegt. Ríkisstjórnin er ekki nauðsynlegur þáttur í lausninni. Ríkisstjórnin er kannski ekki svo mikilvæg. Verkalýðshreyfingin getur náð nánast öllum samningsmarkmiðum sem tengjast ekki launakjörum í gegnum lífeyrissjóðina. Í þessu litla lífkerfi sem við búum í þá eru allir háðir lífeyrissjóðunum. Lífeyrissjóðirnir eru stóri skæri demanturinn. Lífeyrissjóðirnir eru risinn sem enginn er að tala um og mér finnst að draga verði risann að samningaborðinu. Hvernig er hægt að gera það? Stjórn Lífeyrissjóðs verzlunarmanna er skipuð 50% af SA og Félagi atvinnurekenda og 50% af VR. Atvinnurekendur ráða því til helminga yfir sjóðnum til móts við VR. Að þessu leiti þá þurfa atvinnurekendur ekki endilega að vera óvinur verkalýðshreyfingarinnar. Verkalýðshreyfingin og atvinnurekendur geta báðir notið góðs af því að draga lífeyrissjóði að borðinu. En ef það er ekki hægt að sannfæra atvinnurekendur um ágæti þess þá er hægt að finna aðrar leiðir. Ef við viljum breyta fyrirkomulagi um stjórn sjóðanna þá verður að gera breytingar á samþykktum sjóðsins. Þeir sem kjósa um breytingar eru því miður skipaðir til helminga af fulltrúum atvinnulífins til móts við fulltrúa VR. Ef það er ekki hægt að höfða til sómakenndar hjá einum af 25 fulltrúum atvinnulífsins, þá er spurning hvort að lausnin sé ekki að stofna bara nýjan lífeyrssjóð. Já ég sagði það. Það er nefnilega alveg til í dæminu að stofna nýjan lífeyrissjóð, sem gæti verið skipaður af stjórn sem væri 100% tilnefnd af verkalýðshreyfingunni. Hvernig væri það? Hvern myndi það hræða? Að búa til nýjan lífeyrissjóð sem flest öll verkalýðsfélög myndu styðja. Það yrði nýr sjóður sem myndi fylgja stefnu verkalýðsfélaganna. Nýr sjóður sem myndi fá til sín 23 milljarða mánaðarlega og í leiðinni yrðu allir þessir lífeyrissjóðir sem hafa engan skilning á hugtakinu samfélagsleg ábyrgð, „cuttaðir“ út. Þeir geta haldið áfram að leika sér við peninginn sem þegar hefur verið greiddur til þeirra en þeir þyrftu svo að byrja að selja sitt fljótt til að geta greitt út til lífeyrisþega. Ég er bjartsýn manneskja og ég held að við öll ættum að leyfa okkur að vera það. Bjartsýni til breytinga er einhverra hluta vegna alltaf talað niður, kannski því fólk er oft svo hrætt við öðruvísi hugarfar og öðruvísi lausnir. En við megum ekki gleyma því að breytingar geta leitt til góðs. Ég hef fulla trú á því að góðar breytingar séu mögulegar. Ef meetoo byltingin gat kennt karlmönnum að þreyfa ekki á rassi og brjóstum ókunnugra kvenna á skemmtistöðum, þá finnst mér bara ekkert ómögulegt hér í heimi. Ef við viljum breytingar á misskiptingu auðs þá getum við farið fram á þær breytingar og það sem meira er þá getum við náð þeim fram. Hugsum út fyrir boxið, finnum lausnir öllum almenningi til heilla og höfum trú á því að við getum náð fram góðum og farsælum breytingum. Lesendur góðir. Megið þið njóta ástar og umhyggju í sál ykkar sem og frá sálum annarra. Takk fyrir mig. Hér að neðan má finna fyrri greinar mínar, þar sem koma fram vangaveltur um viðfangsefni komandi kjarasamningsviðræða. Ó Ragnar, ó beibí, ó beibí Sykurpúða snillingurinn hann Ragnar Vekjum risann, tökum upp spjótin Hjartabankinn - banki allra launþega Leigusali í kröppum dansi við músina Elísabet, vínið og veikindin Fundurinn hjá SAF og álagið Höfundur greinar er launþegi.
Vörusvik Rafmenntar í nafni Kvikmyndaskóla Íslands og afleiðingar þeirra Böðvar Bjarki Pétursson,Friðrik Þór Friðriksson Skoðun
Skoðun Vörusvik Rafmenntar í nafni Kvikmyndaskóla Íslands og afleiðingar þeirra Böðvar Bjarki Pétursson,Friðrik Þór Friðriksson skrifar
Skoðun Við getum öll stutt við lesskilning barna - Gleðilegan dag læsis Auður Soffía Björgvinsdóttir skrifar
Skoðun Getur þjóð orðið of rík? – Ádeila frá Noregi sem getur átt við um Ísland Júlíus Valsson skrifar
Skoðun Sveitarstjórn Grímsnes- og Grafningshrepps reynir að skrá fólk út úr samfélaginu Guðrún M. Njálsdóttir,Ragna Ívarsdóttir,Þröstur Sverrisson skrifar
Skoðun Skóli án aðgreiningar - tékklisti fyrir stjórnvöld til að gera betur Unnur Helga Óttarsdóttir,Anna Lára Steindal skrifar
Skoðun Fjöldi kynja – treystir þú þér í samtalið með velferð barna að leiðarljósi? Böðvar Ingi Guðbjartsson skrifar
Skoðun Ókeypis minnisblað fyrir Alþingi: Jafnrétti er ekki skoðun- en umræðan er það Sigríður Ásta Hauksdóttir skrifar
Skoðun Að útrýma menningu og þjóð Dagrún Ósk Jónsdóttir,Esther Ösp Valdimarsdóttir,Snædís Sunna Thorlacius skrifar
Vörusvik Rafmenntar í nafni Kvikmyndaskóla Íslands og afleiðingar þeirra Böðvar Bjarki Pétursson,Friðrik Þór Friðriksson Skoðun