Þá sé oft litið á það sem veikleika hjá íþróttafólki að ræða andleg veikindi. Sjálfur hefði hann haft gagn af því á sínum tíma að geta speglað sig í einhverjum atvinnumanni sem hefði lent í svipuðum erfiðleikum.
Óttar hefur í um áratug spilað fótbolta víða um heim.
„Síðastliðin tíu ár er ég búinn að vera á svolitlu flakki spilandi fótbolta í þessum löndum. Ísland, Holland, Noregur, Svíþjóð, Bandaríkin og Ítalía, Sex lönd. Það er í rauninni búin að vera mín atvinna og mitt líf.“
Óttar byrjaði ungur að spila fótbolta með Víkingi og dreymi fljótlega um að verða atvinnumaður. Hann var aðeins sextán ára þegar draumurinn um að spila fótbolta í útlöndum varð að veruleika.
Óttar ræddi upplifun sína af því að fara ungur út í atvinnumennsku í þættinum Hliðarlínunni sem sýndur er á Stöð 2 og Stöð 2 Sport.
Hægt er að sjá hluta úr þættinum Hliðarlínunni hér fyrir ofan en áskrifendur Stöðvar 2 og Stöðvar 2 Sport geta séð hann í heild á Stöð 2+.
Flutti sextán ára til Hollands
„Fyrst fór ég út bara sumarið eftir gagnfræðaskóla sextán ára. Þá fór ég til Hollands til Ajax í Amsterdam. Þá flutti ég inn til fjölskyldu sem að bjó í húsi í Amsterdam nálægt æfingasvæðinu.“
Hann segir tímann í Hollandi hafa verið lærdómsríkan en fátt hafi komist að annað en fótboltinn.
„Það var eiginlega bara viðvera allan daginn á æfingasvæðinu. Æfingar og kennslustofur á æfingasvæðinu. Það var ekki tími fyrir mikið annað heldur en fótboltann og fyrst hollenskunám svo var ég í fjarnámi sjálfur í menntaskóla.“
Á sama tíma og hann var í Hollandi voru flestir vinir hans að byrja í menntaskóla og kynnast nýjum vinum þar.
„Maður reyndi að kynnast einhverjum strákum í liðinu en maður þarf held ég að vera heppinn að finna alvöru raunverulega vináttu og ef maður stendur sig betur eða er í liðinu fram yfir einhvern þá vill hann ekkert endilega vera vinur manns.“
Veran í Noregi tók á
Óttar kom aftur heim til Íslands og spilaði með Víkingi árið 2016 og var valinn efnilegasti leikmaður Pepsi deildar karla í knattspyrnu það árið.
Það ár var hann svo seldur til Molde í Noregi en þá var hann nítján ára gamall. Dvölin þar reyndist honum erfiðari en hann átti von á.
„Þegar ég var í Noregi í Molde þá var ég svona frekar þungur andlega og svona bara svolítið flatur einhvern veginn. Ég sagði þjálfaranum frá því og fékk í framhaldinu að fá að fara til Íslands, ég man ekki hvað það var lengi, tvo þrjá mánuði. Til að reyna að láta mér líða betur og bara brosa aftur. Ég var ekkert á svakalega góðum stað andlega á þessum tíma.“
Hann segir það hafa tekið tíma að líða betur.
„Ég þurfti alveg að vinna í því og það tók sinn toll. Var í mjög reglulegum tímum og ég man að það lagaðist ekkert um leið.“
Óttar fór svo aftur til Noregs þegar hún fór að líða betur. Hann segir margt mögulega hafa spilað inn í að honum leið svona illa á sínum tíma.
„Þegar maður ekki í náðinni hjá þjálfaranum eða maður upplifir sig eins og maður sé ekki að ná öllu sem að býr innra með manni út úr sér og sýna það. “
Þá sé líka erfitt þegar fótboltinn sé í raun allt sem sjálfsmyndin byggir á.
„Svo kannski eru þetta einhverjar stærri hugsanir um að maður eigi að vera á einhverjum stað og manni líður eins og maður sé að valda sjálfum sér vonbrigðum út af því að maður er ekki kominn á þann stað. Svo getur þetta líka hafa verið einvera eða einmanaleiki eða ekki nógu mikill félagsskapur. Ég var líka að læra að búa einn og það voru alveg allskonar hlutir sem maður var að læra á. “
Þannig þurfi íþróttafólk oft að takast á við margar erfiðar tilfinningar.
„Ef þú ert að upplifa kannski vonbrigði eða höfnunartilfinningu ef þú ert ekki í liðinu eða fær ekki að fara inn á í einhverjum leik svo kannski fer það með þér inn í næsta dag. Þú ert kannski einn heima. Það er frídagur og þú ert nýkominn á nýjan stað og þú hittir engan af vinum. Þá kannski er þetta einhver svona hringekja sem er erfitt að brjóta sér leið út úr. Klárlega eru mikið af tilfinningum sem að eru erfiðar að díla við.“
Mikilvægt fyrir ungt fólk að heyra hina hliðina
Aðspurður hvort að Óttar upplifi að sem veikleika að ræða andleg veikindi segir hann svo vera.
„Já, örugglega. Það er örugglega það djúpt inni í samfélaginu og mér um leið að það sem að er hrósað eða hampað tengt íþróttum er allt yfirleitt einhver afrek eða einhver stendur sig vel kannski eða eitthvað svoleiðis. Þannig það er kannski ekki glansmynd af því þegar fólk er að tala um erfiðleika andlega. Það hefði kannski verið auðveldara í mómentinu að spegla sig í kannski einhverjum sem að hefur náð langt og hefur þar að auki rætt um einhverja erfiðleika.“
Sjálfur ráðleggur hann ungu íþróttafólki sem býðst að fara til útlanda að spila að skoða vel hvað sé verið að bjóða því.
„Ef það er einhver einstaklingur í þeim sporum að vera á leiðinni út í atvinnumennsku þá er hann vel metinn í liðinu sína hérna á Íslandi myndi ég halda. Þá kannski að reyna að fara í stærð á liði eða klúbbi þannig að þú sért vel metinn og að það sé eitthvað plan fyrir þig. Ég hef örugglega brennt mig á því smá þegar ég fór til Hollands að stökkva bara á en það er erfitt að segja nei við Ajax í Hollandi allavega á þeim tíma og ég hefði örugglega ekki sagt nei í dag heldur.“
Sérstakt Pallborð verður klukkan 14:00 hér á Vísi í dag þar sem íþróttir barna og ungmenna verða ræddar.
