Innlent

Lífið brosir við mæðgum eftir ára­langt ein­elti

Jakob Bjarnar skrifar
Mæðgurnar Ragnheiður Harpa og Íris Anna. Lífið leikur nú við þær eftir langa og erfiða viðureign við einelti í Stykkishólmi, sem stóð í mörg ár.
Mæðgurnar Ragnheiður Harpa og Íris Anna. Lífið leikur nú við þær eftir langa og erfiða viðureign við einelti í Stykkishólmi, sem stóð í mörg ár. aðsend

Ragnheiður Harpa Sveinsdóttir ritar afar athyglisverða grein um einelti sem dóttir hennar Íris Anna mátti sæta á Stykkishólmi. Fjölskyldan flutti í febrúar til Akraness og við það eitt leystust ýmsir hnútar sem höfðu virst óleysanlegir.

„Hún fór til Patreksfjarðar. Við vorum farin að finna að þetta var að hafa áhrif á son okkar, orðsporið hafði áhrif á hann, hann var útilokaður þannig að við ákváðum að flytja,“ segir Ragnheiður Harpa Sveinsdóttir.

Ragnheiður Harpa segir að erfitt hafi verið að skrifa greinina og senda hana út. Hún beinist að litlu samfélagi, allir viti um hvern er verið að tala.

„Margir sem lesa þetta þar sem hugsanlega mun ekki líða vel í dag, en ef maður þorir ekki og gerir ekki þá breytist lítið.“

Og þegar hún bar skrifin undir dóttur sína var hún fljót að samþykkja skrifin og sagði meira að segja: Þú setur mynd af okkur saman við myndina. Hún er svo hugrökk.“

Dóttir hennar er sem sagt á Patreksfirði, útskrifaðist þaðan úr 10. bekk og ætlar að vinna þar í sumar. Ragnheiður Harpa er þar stödd núna en kemur heim á Akranes eftir helgi. Skrítið að tala um heim á Akranes þegar menn hafa verið Hólmarar í húð og hár nánast allt sitt líf.

Var sjálf kennari við skólann

Ragnheiður Harpa segir eineltið hafa staðið lengi og hún lýsir því í greininni.

„Það kom nýr skólastjóri á síðasta ári og hann er algjör snillingur, við vorum ánægð með hann og hans stuðning. En þetta var búið að ganga á í nokkur ár og við vorum komin á endapunkt.“

Víða er fallegt í Stykkishólmi en þar, eins og víðar, þrífst einelti. Erfitt ætlar að reynast að ná tökum á því flókna vandamáli.vísir/jóhann k

Hún segir það sína skoðun að ekki sé nógu mikið gert í þessum málum. Og þó einelti hafi alltaf verið á dagskrá, í raun allt frá átaksverkefni Stefáns heitins Karls leikara er hann stofnaði samtökin Regnbogabörn upp úr aldamótum, þá séu þessi mál alltaf jafn erfið viðfangs.

„Mín samtöl við skólastjóra einkenndust af ráðaleysi; hvað viltu að við gerum? Og maður átti einhvern veginn að finna lausnirnar á þessu. En þetta eru tilfinningar sem verið er að tala um og maður verður úrræðalaus. Við gerðum ótrúlega margt og höfðum tækifæri á að gera ýmislegt sem aðrir hafa ekki.“

Ragnheiður vísar í því til þess að sjálf var hún kennari við skólann.

„Það er mjög krefjandi að vera starfsmaður í þessum skóla, kenna þessum börnum og þá þurfti maður að skipta sér í tvennt milli þess að vera móðir og kennari. Og fyrir kennara eru svona mál gríðarlega erfið og ekki hægt að leysa bara í skólanum. Það verður að setja meiri ábyrgð á samfélagið og svo foreldrahópinn. Það reyndist okkur erfitt að fá ekki áheyrn hjá skólanum og svo var hunsun foreldra.“

Eignaðist samstundis vini á Patró

Ragnheiður Harpa segir að foreldrarnir hafi vitaskuld hlustað á eigin börn sem vitaskuld vörðu sig sjálf út í eitt. Og það var tekið trúanlegt. „Við áttum erfið samskipti við foreldra en samt allir af vilja gerðir á yfirborðinu.“

Umskiptin þegar komið var á Skaga og á Patreksfirði færðu fjölskyldunni heim sanninn um að þetta hafi í raun ekki verið þeirra vandamál. Eins og þau voru jafnvel farin að trúa.

„Hún var bara samþykkt af hópnum alveg um leið. Eignast vini strax og kærasta eftir tvær vikur og er enn með honum. Það hefur gengið svakalega vel á Patró.“

Og einnig var tekið vel á móti Magnúsi syni þeirra á Skaganum.

„Hann var ófeiminn við að segja af hverju við værum þarna komin. Og hann er bara að slá í gegn á Akranesi.“

Ragnheiður Harpa segir þetta því augljóslega eitthvað mein sem hafi byggst upp með árunum. „Þau áttu alveg vini en þegar maður var að benda á þennan samskiptavanda gerðist lítið. Ef það hefði verið hlustað og gert eitthvað í þessu, bæði hjá foreldrum og skóla, þá hefði þetta ekki þurft að fara svona.“

Fóru alla leið með málið

Í greininni er því lýst að Kvan hafi komið og greint stöðuna. „Við fórum alla leið með þetta og drógum meira að segja bæjarstjórann inn í þetta. Þær hjá Kvan greindu þetta og mátu sem einelti. Og þá sagði skólastjórinn, með semingi, að það væri kannski hægt að tala um einelti.“

Þó Ragnheiður Harpa gagnrýni skólastjórann segir hún að það veitist henni erfitt að tala illa um.

„Hún var minn yfirmaður og ágætis kona en það voru aðrir hlutir sem skiptu meira máli og einfaldara að ráðast í að leysa. Og þá sleppir maður hinu. Eineltismál eru erfið og flókin viðureignar. Önnur verkefni sitja fyrir.“

Ragnheiður Harpa segist ekki erfa þetta við hana. Markmiðið með greininni er ekki endilega að segja sína persónulegu sorgarsögu heldur benda á hvað sé hægt að gera og gera betur. „Viðurkenna einelti og taka afstöðu með þeim sem líður illa.“




Fleiri fréttir

Sjá meira


×