Segir upp eftir rúma tvo ára­tugi í starfi: „Það virðist enginn hlusta“

Hörð og erfið kjarabarátta síðastliðinna mánaða varð til þess að Rakel, kennari við Flataskóla, fékk nóg og sagði starfi sínu lausu.

„Hingað og ekki lengra. Ég hef alltaf kennt nemendum mínum að standa með sjálfum sér og ég hugsaði með mér, ef ég leiðbeina þeim að standa með sjálfum sér þá hlýt ég að þurfa að gera það líka,“ segir Rakel.

Atburðarásin fyrir helgi, þegar innanhússtillögu sáttasemjara var hafnað af hálfu Sambands íslenskra sveitarfélaga hafi gert útslagið.

„Við höfum alltaf þurft að verja starfið okkar og berjast en það virðist enginn hlusta.“

Kennarastarfið tekið stakkaskiptum

Þrátt fyrir að hafa í rúma tvo áratugi unnið við skólann er hún enn meðal yngstu kennaranna því nýliðunin er lítil sem engin að sögn Rakelar. Hún segir að kennarastarfið hafi tekið stakkaskiptum á þessum rúmu tveimur áratugum. Fyrstu árin hafi hún fengið að einbeita sér að kennslu en með tímanum hafi allt gjörbreyst, kröfur aukist og hún fengið hin ólíklegustu verkefni í fangið.

„Nú er ég iðju þjálfi, sálfræðingur, þroskaþjálfi, atferlisfræðingur og túlkur og í umönnunarstöðu og það koma alltaf fleiri og fleiri verkefni og það er ekki eins og samfélagið sé að vakna meðvitundar um að það vanti fleiri sérfræðinga.“

Börnin þurfi mun meiri þjónustu innan kennslustofunnar

Hún segir nemendur sína sem eru af erlendum uppruna sýna gríðarlega seiglu og dug og foreldrar þeirra metnað fyrir hönd barna sinna. Það sé sárt að upplifa að þau fái ekki þá þjónustu sem þau eigi skilið.

„Það vantar þjónustu á gólfið fyrir börnin. Við finnum að það eru alltaf fleiri og fleiri sem þurfa á þjónustu að halda en hún er svo langt í burtu. Hún er ekki á skólastofugólfinu,“ segir Rakel um skort á sérfræðingum.

Rakel telur að hluti af vandanum hafi byrjað þegar rekstur grunnskólanna færðust frá ríki til sveitarfélaga árið '96.

„Það fylgdi ekki nægt fjármagn og ég skil ótrúlega vel að það eru lítil sveitarfélög úti á landi jafnvel sem eru að reka skólakerfi og það er gríðarlega flókið en ef við ætlum að standa okkur sem samfélag þá þarf ríkið pottþétt að koma til móts við sveitarfélögin.“

Sjálft samfélagið hafi líka breyst.

„Það er meiri hraði. Það er meiri pressa, við finnum það á börnunum. Þetta er bara allt annað.“

En væri eitthvað hægt að gera til að telja þér hughvarf?

„Ég vona það, ég elska þetta starf og mér þykir gríðarlega vænt um nemendur mína en það þarf ótrúlega mikið að breytast og ég held ég hafi bara svolítið fengið nóg.“

Baráttan snúist líka um framtíð barnanna

Kennarar þurfi nauðsynlega á launaleiðréttingu að halda, henni finnist miður að standa í þessum sporum að loknu fimm ára háskólanámi. Hún bætir við að baráttan snúist líka um aðbúnað. Rakel vonar að verið sé að ræða um hann við samningsborðið.

„Okkur þykir vænt um börnin og viljum sjá þau blómstra en það er ansi erfitt að leggjast á koddann á kvöldin af því maður er með þúsund og fimm áhyggjur af nemendum. Í heildina eru kennarar svolítið þreyttir – búnir á því - en við erum alltaf til í að berjast fyrir börnunum okkar og það er hluti af þessari baráttu.“