Skoðun

Bullið 2017

Sævar Þór Jónsson skrifar

Þar sem ég er að komast á fimmtugsaldurinn þá langar mig að tuða aðeins yfir árinu 2017. Ekki að það árið hafi verið svo slæmt en það er þó til siðs að minnast þess liðna á þessum tímamótum og að þessu sinni langar mig að fara yfir þau atriði sem standa upp úr hvað bull varðar fyrir árið 2017.

Allt virtist um koll ætla keyra þegar fyrrverandi fjármálaráðherra, Benedikt Jóhannesson, vildi banna notkun peningaseðla. Þetta verður að teljast mesta klúður nokkurs fjármálaráðherra í lýðveldissögunni eftir veru Ólafs Ragnars Grímsson í því embætti. Ljóst má vera að umrædd viðleitni ágæts fjármálaráðherra var ekkert annað en tilraun hans til að evruvæða íslenskt samfélag. Sem betur fer varð ekkert af þessu bulli fjármálaráðherra en hann þurfti svo að taka pokann sinn eftir stutta veru á ráðherrastól, þjóðinni til mikilla heilla.

Samfélagsmiðlar héldu uppteknum hætti með sjálfhverfunni og fóru mikinn um misgjörðir margra í garð saklausra eins og um eina móðurina sem talaði um að hún ætti í ofbeldissambandi við 2 ára ungbarn sitt. Þótti öllum mjög eðlilegt að fjalla um óþekkt barnsins sem ofbeldi í garð móðurinnar.

Þá gaus upp mikil umræða um uppreist æru og ráðningu dómara í Landsrétti svo allt ætlaði um koll að keyra. Dómsmálaráðherra var kennt um allt, meira að segja átti vesalings konan að eiga sinn þátt í því að fyrrverandi ríkisstjórn sprakk. Þrátt fyrir að hafa farið að lögum þá var henni gert að þola ásakanir um valdníðslu og fleira. Svo kom á daginn að það var Alþingi sem samþykkti svo skipanina en þrátt fyrir það var ráðherra aðalsökudólgurinn.

Samhliða þessu sleit Björt framtíð ríkisstjórnarsamstarfinu vegna trúnaðarbrests út frá málinu sem varðaði uppreist æru. En niðurstaðan var þeim flokki ekkert annað en vonbrigði sem urðu til þess að umræddur flokkur þurrkaðist út í síðustu kosningum. Þvílíkt afrek. Þáverandi forsætisráðherra bar eins og svo aftur áður við minnisleysi þegar kom að því að tjá sig um hvað hann mátti og mátti ekki vita. Líkt og þegar hann var ásakaður um að vera hlutdrægur í bankahruninu vegna veru sinnar í stjórnum ýmissa félaga. Hann vissi aldrei hvað var gert og ekki gert innan félaganna þrátt fyrir að hafa verið í stjórnum þeirra og lögmaður ofan á laga.

Prestur þjóðkirkjunnar, sem hafði áður verið stórtækur útgefandi erótísks tímarits, talaði fyrir því að ekki ætti að kenna börnum aðeins kristna trú innan skólakerfisins heldur ætti að fjalla um alla trú innan skólakerfisins og gefa börnum færi á að velja líkt og það væri á nammibarnum í Hagkaup. Kjararáð gekk svo fram og hækkaði laun allra presta aftur í tímann en á sama tíma töluðu stjórnvöld fyrir stöðugleika þegar kæmi að kjaramálum. Gömul saga og ný hér á ferð. Það er jú ekki sama hvort það er Jón eða séra Jón þegar kemur að þessum málum. Allt í boði á kostnað skattgreiðenda.

Fyrrverandi hæstaréttardómari gaf svo út bók. Þar hafði höfundur stóryrði um fyrrverandi kollega sína og talaði um spillingu og óvönduð vinnubrögð. En gleymdi sjálfur að minnast á sína eigin vankanta þegar hann sendi nafnlaust bréf til fjölmiðla, meðan hann sat í Hæstarétti, til að benda á annmarka á dómsmáli sem var kallað Baugsmálið. Kallast þetta ekki hræsni? Svo hélt vitleysan áfram þegar hann fór í fýlu af því lögmannafélagið vildi ekki fjalla um málefni sem tengdust bókinni hans. Eins og hann ætti heimtingu á slíku óháð hver tilgangur lögmannafélagsins er. Þetta er kannski einföldun en ég segi bara, æ Jón ekki meir. Þá kom í ljós að öðrum lögmanni þótti réttlætanlegt að leggja í leiðangur að heimili stjórnmálamanns og öskra úr sér líftóruna í kraftgalla eins og enginn væri morgundagurinn. Hann réttlætti gjörðir sínar með vísan til ákvæða stjórnarskrárinnar án þess þó að taka tillit til fjölskyldu og barna viðkomandi sem þurftu að þola skrílslætin þrátt fyrir að vera saklaus af stjórnmálum.

Borginni var jafn illa stýrt og fyrri ár. Hversu mikla vitleysu eigum við að þola mikið lengur í þessari blessuðu borg okkar. Talað var um átak í ýmsum málum er vörðuðu íbúðamál innan borgarinnar en staðan í dag er sú að íbúðarverð í borginni í dag er á við íbúðarverð í erlendum stórborgum. Ekki virðist þéttingastefna borgarinnar vera að skila neinu nema þá kannski fleiri hótelum og það er einmitt sem við þurfum á að halda. Ljóst má vera að Dagur og hans gengi eru byrjaðir að gefa út loforðin og mun regnbogum loforðanna vera ælt út á komandi mánuðum í þeirri viðleitni að sannfæra borgarbúa um að hinn hárfagri borgarstjóri hafi í reynd verið að gera eitthvað þessi fjögur ár þrátt fyrir að hafa ekki gert neitt.

Ný ríkisstjórn var mynduð á árinu sem betur fer enda voru allir orðnir þreyttir á óstjórninni sem hafði verið í stjórnmálunum. Talað var um sölu bankanna og þá vaknaði spurningin: er ballið að byrja aftur? Getum við ekkert lært af fyrri mistökum þrátt fyrir allt? Hvað sem þessu öllu líður þá tel ég árið 2018 ætti að geta orðið gott ár og þrátt fyrir tuðið þá var margt jákvætt árið 2017 en ég kem kannski að því síðar eða þá framtíðarsýn fyrir árið 2018. Kosningar eru fram undan í sveitarstjórnarmálum og þar verður fróðlegt að sjá hvernig vinnst úr en ljóst má vera að gæta þarf að heilbrigðri uppbyggingu í þágu allra.




Skoðun

Sjá meira


×