Um jafnrétti til náms og réttindi stúdenta til atvinnuleysisbóta Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar 2. maí 2020 09:00 Í gær var 1. maí - baráttudagur verkalýðsins. Dagur sem hefur ólíka merkingu fyrir ólíkum þjóðfélagshópum. 1. maí er rauður dagur, í tveimur ólíkum merkingum. Fyrir græða-og-grilla liðinu er þetta lítið annað en vorlegur frídagur. Fyrir rauðhjörtuðu jafnaðarbaráttufólki er þetta hins vegar mikilvægasti hátíðardagur ársins. Fyrir enn stærri hóp táknar dagurinn tækifæri til þess að fá aðeins hærri laun fyrir vinnuna sína, tækifæri til þess að bæta kjör sín ef aðeins að litlu leiti um næstu mánaðarmót. Í ár var þó engin ganga og þúsundir íslendinga sem áður höfðu trausta vinnu eru nú atvinnulausir. Veiran hefur slegið fæturna undan samfélaginu og allt sem þótti áður víst hefur vikið fyrir óvissu og óöryggi. Hvað verður um heimsbyggðina? Hvað verður um hagkerfið? Hvað verður um mig í sumar ef ég fæ ekki vinnu? Ég stefni á að ljúka 40 einingum við Háskóla Íslands þessa önn, 30 einingum yfir þær hámarkseiningar sem atvinnuleyistryggingar leyfa, en „Umsækjanda um atvinnuleysisbætur er heimilt að stunda nám á háskólastigi sem nemur að hámarki 10 ECTS-einingum á námsönn enda sé um svo lágt námshlutfall að ræða að námið telst ekki lánshæft hjá Lánasjóði íslenskra námsmanna“ samkvæmt vef Vinnumálastofnunnar sem vísar í lög um atvinnuleysistryggingar. Samt hef ég unnið stöðugt með námi og borgað skatta og tryggingargjöld í atvinnuleysissjóð af launum mínum í samræmi við það. Núverandi vinnan mín sem er á vegum námsráðgjafar við Háskóla Íslands, við námsaðstoð nemenda, mun þó líða undir lok með þessari vorönn og ekki hefjast að ný fyrr en með haustinu. Auðvitað hafði ég ætlað að finna mér sumarvinnu, rétt eins og eðlilegt telst í íslensku samfélagi. Svo skall veiran á og efnahagslegar afleiðingar hennar skömmu síðar. Nú er allt orðið óljóst og þúsundir stúdenta vita ekki hvernig þeir munu geta séð fyrir sér í sumar. Réttur þeirra til atvinnuleysistrygginga er enginn, sama hversu mikið þeir hafa unnið síðustu ár, sama hversu mikla skatta og tryggingargjöld þeir hafa greitt. Stúdentar eru eini þjóðfélagshópurinn sem hefur engin réttindi til fjárhagsstuðnings til framfærslu, sem þeir einstaklingar sem ekki hafa unnið nægilega mikið til þess að eiga rétt á atvinnuleysisbótum geta reitt sig á. Afstaða ríkisins og valdhafa þess til réttarstöðu stúdenta virðist grundvallast á því að þeir eigi að taka lán fyrir framfærslu sinni allan ársins hring eða vinna með námi. Samt er fullt nám metið sem full vinna. Flestir stúdentar vinna vegna þess að þeir eiga ekki efni á að lifa af á Íslandi og stunda nám á sama tíma. Á sama tíma skerðir LÍN framfærslulánin í samræmi við vinnu og lánar ekki fyrir sumarmánuðum. Sumir stúdentar þurfa hins vegar ekki að vinna vegna þess að þeir hafa fjárhagslegt bakland í skjóli fjárhagsstöðu fjölskyldu sinnar, sem skekkir niðurstöður um raunverulega vídd og breidd fjárhagsvanda þeirra stúdenta sem ekki hafa þau forréttindi. Hvað ef öðrum samfélagshópum væri sagt að gera það sama, að taka lán fyrir framfærslu sinni á þessum tímum? Þessi spurning kemur niður á grundvallarhugmyndina um tilgang og ábyrgð ríkisins. Er tilgangur ríkisins ekki að vernda afkomu samfélagsþegna og samfélagslegan stöðugleika? Ég hélt að það væri ástæðan fyrir því að greiði skatta og önnur gjöld til hins opinbera, en ofurlaun og ofurlaunahækkanir ráðamanna á þessum tíma rýma illa við þær hugmyndir. Í háskólanum lærum við um samfélagssáttmálann, ástæðuna fyrir því að það er réttlætanlegt að veita ríkinu þau miklu völd sem það hefur. Ríkið á að vernda fólk á tímum sem þessum, sem það jú gerir fyrir flesta samfélagshópa í formi atvinnuleysisbóta. Stúndentar standa utan þessarar verndar og hafa ekkert fjárhagslegt öryggisnet í komandi kreppu og efnahagslegri óvissu. Sumarstörf sem þeir hafa geta reitt sig á síðustu ár hurfu að miklu leiti með þeim stóra hluta þjóðarbúskapsins sem byggði á ferðamönnum. Á móti kemur samkeppnin við þá einstaklinga sem hafa lent í fjöldauppsögnum síðustu vikur. Það er því ekki víst að þó stúdentar í fjárhagsþrengingum sem hrökklast úr námi geti útvegað sér vinnu í slíku efnahagslandslagi. Rétturinn til atvinnuleysisbóta ætti að vera sjálfsagður fyrir hvern einasta samfélagsþegn í þróuðu og velferðarmiðuðu samfélagi. Meirihluti íslenskra stúdenta vinnur með námi og greiðir tryggingargjöld rétt eins og aðrir, en fá ekki þau réttindi sem þeim eiga að fylgja. Þetta er furðuleg lögleysa og óréttlætanlegt ábyrgðarleysi á vettvangi sem skiptir miklu máli fyrir samfélagslegan jöfnuð og félagslegan hreyfanleika. Mennt er máttur. Ég hafði oft heyrt þessa setningu þegar ég var í barnaskóla og jafnvel lesið hana upp úr páskaeggi. Það var þó ekki fyrr en ég byrjaði í háskóla sem ég áttaði mig á raunverulegri merkingu þessara orða. Menntun fylgja völd. Réttmætiskrafa þessara valda byggir á takmörkun á aðgengi að menntun. Þegar fólk á ekki efni á því að mennta sig eru möguleikar þess í samfélaginu takmarkaðir á meðan möguleikar og tækifæri þeirra sem eiga efni á henni eru hámarkaðir. Það eru hinir menntuðu sem hafa völdin, bæði fjárhagsleg og félagsleg. Þeir réttmæta þau á grundvelli háskólamenntunar. Í vestrænum samfélögum ríkir trú um að hæfileikar einstaklinga eigi að ráða möguleikum þeirra í samfélaginu. Þeim sem leggja stund á að rannsaka samfélagið hefur hins vegar ætíð verið ljóst að það eru aðrar breytur sem hafa mun meira að segja um það. Eftir baráttudag verkalýðsins þetta árið tel ég mikilvægt að staldra við og íhuga áhrif þessarar veiru á samfélagslegan ójöfnuð og að við hugsum um það hvernig samfélag við viljum búa við þegar sjúkdómurinn sjálfur hverfur. Allar líkur eru á því samfélagsleg áhrif veirunnar muni vara mun lengur en líkamleg einkenni hennar. Ef við verjum ekki fjárhagslega afkomu stúdenta á þessum tímum er hætt við því að stéttaskipting stúdenta muni aukast enn frekar. Það væri mikill missir fyrir samfélagið ef klárt og hæfileikaríkt fólk þyrfti að hætta í námi vegna fjárhagsstöðu sinnar á meðan misgáfuð afkvæmi auðvaldsins sitja eftir. Háskólinn er eins og stólaleikur að vissu leiti, þeir ná sem sæti hafa við borðið. Námið sjálft er vissulega ekki öllum auðvelt, en það er ómögulegt þeim sem ekki hafa efni á því. Aðgengi að menntun er grunnurinn að samfélagslegu jafnfrétti. Aðgerðir ríkisins til þess að vernda fjárhagslega afkomu stúdenta á þessum erfiðu tímum munu segja mikið um raunverulegan vilja ráðamanna í þessum efnum. Vilja þeir tryggja jöfnuð og jafnrétti til náms, eða vilja þeir forskot fyrir auðvaldið? Höfundur er félagsfræðinemi við Háskóla Íslands. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skóla - og menntamál Faraldur kórónuveiru (COVID-19) Ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur Hagsmunir stúdenta Mest lesið Rekin út fyrir að vera kennari Álfhildur Leifsdóttir Skoðun Það sem má alls ekki tala um... Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Börn laga ekki beinbrot Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir Skoðun Fimmtíu og sex Sigmar Guðmundsson Skoðun Er þetta sanngjarnt? Sigríður Clausen Skoðun Ert þú áhorfandi ofbeldis? Carmen Maja Valencia Skoðun Niðurskurðurinn sem enginn bað um Halla Gunnarsdóttir Skoðun Það er dýrt að reka ríkissjóð alltaf á yfirdrætti Þórður Snær Júlíusson Skoðun Fjöleignarhús og vátryggingar Jónína Þórdís Karlsdóttir Skoðun Slæm stjórnsýsla heilbrigðismála - dauðans alvara Markús Ingólfur Eiríksson Skoðun Skoðun Skoðun Hvert er planið? Þorleifur Hallbjörn Ingólfsson skrifar Skoðun Íslenskan heldur velli Stefán Atli Rúnarsson,Jóhann F K Arinbjarnarson skrifar Skoðun Einstaklingur á undir högg að sækja í dómsmáli við hinn sterka Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Ný gömul menntastefna Thelma Rut Haukdal Magnúsdóttir skrifar Skoðun Krafa um árangur í atvinnu- og samgöngumálum Arna Lára Jónsdóttir skrifar Skoðun Viðreisn fjölskyldunnar Heiða Ingimarsdóttir skrifar Skoðun Píratar standa með fólki í vímuefnavanda Lilja Sif Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Lenda menn í fangelsi eftir misheppnaða skólagöngu? Elinóra Inga Sigurðardóttir skrifar Skoðun Andlát ungrar manneskju hefur gáruáhrif á allt samfélagið Sigurþóra Bergsdóttir skrifar Skoðun Báknið burt - hvaða bákn? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Íþróttir fyrir öll börn! Gunnhildur Jakobsdóttir ,Kolbrún Kristínardóttir skrifar Skoðun Að stela framtíðinni Halldóra Mogensen skrifar Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir skrifar Skoðun Fjöleignarhús og vátryggingar Jónína Þórdís Karlsdóttir skrifar Skoðun Ert þú áhorfandi ofbeldis? Carmen Maja Valencia skrifar Skoðun Það er dýrt að reka ríkissjóð alltaf á yfirdrætti Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Opinber ómöguleiki Guðmundur F. Magnússon skrifar Skoðun Gervigreindin mun gjörbylta öllum samfélögum Áslaug Arna Sigurbjörnsdóttir skrifar Skoðun Dýravelferðarlögin tíu ára Einar Örn Thorlacius skrifar Skoðun Er þetta sanngjarnt? Sigríður Clausen skrifar Skoðun Niðurskurðurinn sem enginn bað um Halla Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Það sem má alls ekki tala um... Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Síðasti naglinn í borginni Björg Eva Erlendsdóttir,Gunnar Hersveinn skrifar Skoðun Slæm stjórnsýsla heilbrigðismála - dauðans alvara Markús Ingólfur Eiríksson skrifar Skoðun Eldra fólk á betra skilið Sigurjón Þórðarson skrifar Skoðun Fimmtíu og sex Sigmar Guðmundsson skrifar Skoðun Börn laga ekki beinbrot Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Sá „óháði“ kemur til byggða Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Vegið að framtíð ungs vísindafólks á Íslandi Katrín Möller,Svava Dögg Jónsdóttir skrifar Skoðun Trúðslæti eða trúverðugleiki Friðrik Erlingsson skrifar Sjá meira
Í gær var 1. maí - baráttudagur verkalýðsins. Dagur sem hefur ólíka merkingu fyrir ólíkum þjóðfélagshópum. 1. maí er rauður dagur, í tveimur ólíkum merkingum. Fyrir græða-og-grilla liðinu er þetta lítið annað en vorlegur frídagur. Fyrir rauðhjörtuðu jafnaðarbaráttufólki er þetta hins vegar mikilvægasti hátíðardagur ársins. Fyrir enn stærri hóp táknar dagurinn tækifæri til þess að fá aðeins hærri laun fyrir vinnuna sína, tækifæri til þess að bæta kjör sín ef aðeins að litlu leiti um næstu mánaðarmót. Í ár var þó engin ganga og þúsundir íslendinga sem áður höfðu trausta vinnu eru nú atvinnulausir. Veiran hefur slegið fæturna undan samfélaginu og allt sem þótti áður víst hefur vikið fyrir óvissu og óöryggi. Hvað verður um heimsbyggðina? Hvað verður um hagkerfið? Hvað verður um mig í sumar ef ég fæ ekki vinnu? Ég stefni á að ljúka 40 einingum við Háskóla Íslands þessa önn, 30 einingum yfir þær hámarkseiningar sem atvinnuleyistryggingar leyfa, en „Umsækjanda um atvinnuleysisbætur er heimilt að stunda nám á háskólastigi sem nemur að hámarki 10 ECTS-einingum á námsönn enda sé um svo lágt námshlutfall að ræða að námið telst ekki lánshæft hjá Lánasjóði íslenskra námsmanna“ samkvæmt vef Vinnumálastofnunnar sem vísar í lög um atvinnuleysistryggingar. Samt hef ég unnið stöðugt með námi og borgað skatta og tryggingargjöld í atvinnuleysissjóð af launum mínum í samræmi við það. Núverandi vinnan mín sem er á vegum námsráðgjafar við Háskóla Íslands, við námsaðstoð nemenda, mun þó líða undir lok með þessari vorönn og ekki hefjast að ný fyrr en með haustinu. Auðvitað hafði ég ætlað að finna mér sumarvinnu, rétt eins og eðlilegt telst í íslensku samfélagi. Svo skall veiran á og efnahagslegar afleiðingar hennar skömmu síðar. Nú er allt orðið óljóst og þúsundir stúdenta vita ekki hvernig þeir munu geta séð fyrir sér í sumar. Réttur þeirra til atvinnuleysistrygginga er enginn, sama hversu mikið þeir hafa unnið síðustu ár, sama hversu mikla skatta og tryggingargjöld þeir hafa greitt. Stúdentar eru eini þjóðfélagshópurinn sem hefur engin réttindi til fjárhagsstuðnings til framfærslu, sem þeir einstaklingar sem ekki hafa unnið nægilega mikið til þess að eiga rétt á atvinnuleysisbótum geta reitt sig á. Afstaða ríkisins og valdhafa þess til réttarstöðu stúdenta virðist grundvallast á því að þeir eigi að taka lán fyrir framfærslu sinni allan ársins hring eða vinna með námi. Samt er fullt nám metið sem full vinna. Flestir stúdentar vinna vegna þess að þeir eiga ekki efni á að lifa af á Íslandi og stunda nám á sama tíma. Á sama tíma skerðir LÍN framfærslulánin í samræmi við vinnu og lánar ekki fyrir sumarmánuðum. Sumir stúdentar þurfa hins vegar ekki að vinna vegna þess að þeir hafa fjárhagslegt bakland í skjóli fjárhagsstöðu fjölskyldu sinnar, sem skekkir niðurstöður um raunverulega vídd og breidd fjárhagsvanda þeirra stúdenta sem ekki hafa þau forréttindi. Hvað ef öðrum samfélagshópum væri sagt að gera það sama, að taka lán fyrir framfærslu sinni á þessum tímum? Þessi spurning kemur niður á grundvallarhugmyndina um tilgang og ábyrgð ríkisins. Er tilgangur ríkisins ekki að vernda afkomu samfélagsþegna og samfélagslegan stöðugleika? Ég hélt að það væri ástæðan fyrir því að greiði skatta og önnur gjöld til hins opinbera, en ofurlaun og ofurlaunahækkanir ráðamanna á þessum tíma rýma illa við þær hugmyndir. Í háskólanum lærum við um samfélagssáttmálann, ástæðuna fyrir því að það er réttlætanlegt að veita ríkinu þau miklu völd sem það hefur. Ríkið á að vernda fólk á tímum sem þessum, sem það jú gerir fyrir flesta samfélagshópa í formi atvinnuleysisbóta. Stúndentar standa utan þessarar verndar og hafa ekkert fjárhagslegt öryggisnet í komandi kreppu og efnahagslegri óvissu. Sumarstörf sem þeir hafa geta reitt sig á síðustu ár hurfu að miklu leiti með þeim stóra hluta þjóðarbúskapsins sem byggði á ferðamönnum. Á móti kemur samkeppnin við þá einstaklinga sem hafa lent í fjöldauppsögnum síðustu vikur. Það er því ekki víst að þó stúdentar í fjárhagsþrengingum sem hrökklast úr námi geti útvegað sér vinnu í slíku efnahagslandslagi. Rétturinn til atvinnuleysisbóta ætti að vera sjálfsagður fyrir hvern einasta samfélagsþegn í þróuðu og velferðarmiðuðu samfélagi. Meirihluti íslenskra stúdenta vinnur með námi og greiðir tryggingargjöld rétt eins og aðrir, en fá ekki þau réttindi sem þeim eiga að fylgja. Þetta er furðuleg lögleysa og óréttlætanlegt ábyrgðarleysi á vettvangi sem skiptir miklu máli fyrir samfélagslegan jöfnuð og félagslegan hreyfanleika. Mennt er máttur. Ég hafði oft heyrt þessa setningu þegar ég var í barnaskóla og jafnvel lesið hana upp úr páskaeggi. Það var þó ekki fyrr en ég byrjaði í háskóla sem ég áttaði mig á raunverulegri merkingu þessara orða. Menntun fylgja völd. Réttmætiskrafa þessara valda byggir á takmörkun á aðgengi að menntun. Þegar fólk á ekki efni á því að mennta sig eru möguleikar þess í samfélaginu takmarkaðir á meðan möguleikar og tækifæri þeirra sem eiga efni á henni eru hámarkaðir. Það eru hinir menntuðu sem hafa völdin, bæði fjárhagsleg og félagsleg. Þeir réttmæta þau á grundvelli háskólamenntunar. Í vestrænum samfélögum ríkir trú um að hæfileikar einstaklinga eigi að ráða möguleikum þeirra í samfélaginu. Þeim sem leggja stund á að rannsaka samfélagið hefur hins vegar ætíð verið ljóst að það eru aðrar breytur sem hafa mun meira að segja um það. Eftir baráttudag verkalýðsins þetta árið tel ég mikilvægt að staldra við og íhuga áhrif þessarar veiru á samfélagslegan ójöfnuð og að við hugsum um það hvernig samfélag við viljum búa við þegar sjúkdómurinn sjálfur hverfur. Allar líkur eru á því samfélagsleg áhrif veirunnar muni vara mun lengur en líkamleg einkenni hennar. Ef við verjum ekki fjárhagslega afkomu stúdenta á þessum tímum er hætt við því að stéttaskipting stúdenta muni aukast enn frekar. Það væri mikill missir fyrir samfélagið ef klárt og hæfileikaríkt fólk þyrfti að hætta í námi vegna fjárhagsstöðu sinnar á meðan misgáfuð afkvæmi auðvaldsins sitja eftir. Háskólinn er eins og stólaleikur að vissu leiti, þeir ná sem sæti hafa við borðið. Námið sjálft er vissulega ekki öllum auðvelt, en það er ómögulegt þeim sem ekki hafa efni á því. Aðgengi að menntun er grunnurinn að samfélagslegu jafnfrétti. Aðgerðir ríkisins til þess að vernda fjárhagslega afkomu stúdenta á þessum erfiðu tímum munu segja mikið um raunverulegan vilja ráðamanna í þessum efnum. Vilja þeir tryggja jöfnuð og jafnrétti til náms, eða vilja þeir forskot fyrir auðvaldið? Höfundur er félagsfræðinemi við Háskóla Íslands.
Skoðun Einstaklingur á undir högg að sækja í dómsmáli við hinn sterka Jörgen Ingimar Hansson skrifar