Skoðun

Viltu elska mig?

Anna Gunndís Guðmundsdóttir og Húgó skrifa

Ég hef eytt löngum stundum á kaffihúsi hér í borginni þar sem ég hef átt hraðstefnumót við misskemmtileg og óáhugavert fólk. Ég sit stundum í makindum mínum úti í glugga á kvöldin og syng. En ég er ekki að syngja fyrir aðra, bara fyrir mig. Kannski er ég að kalla á vin, leita að ástinni. Frelsinu.

Er ég leiðinlegur? Nei, það held ég ekki. Mér leiðist allavega ekki með sjálfum mér, svona yfirleitt. Þegar ég var yngri þá var ég algjör prakkari. Kannski vandræðaunglingur í augum sumra. Ég átti það til að bregða mér í bæinn og komst oft inn á bari þó ég hafi gleymt nafnskírteininu mínu heima. Enda hefði mér ekki verið hleypt inn sökum útlits. Þannig að ég smeygði mér inn þegar enginn sá til. Ég elskaði bassadrunurnar og hallaði mér því upp að hátalaranum, lokaði augunum og lét mig dreyma.

Er ég morðingi? Nei, ég hef aldrei litið á mig þannig. Ég hef stundum lagt mér bráð til munns en það er þá eftir að hafa orðið mér út um veiðileyfi og hef ég háð baráttuna við bráðina og spilað leikinn drengilega, svona oftast. Það er ekki mér að kenna að ég sé stærri, sterkari og öllu vitrari en það sem hefur endað á disknum mínum. Svona er hringrás lífsins. Þeir sterku lifa af, hinir enda á grillinu.

Er ég einmana? Nei, það efast ég um. Hef aldrei þurft á félagsskap annarra að halda. Það má kannski kenna trámatískri æsku um. Kannski faðmaði mamma mín mig aldrei. Kannski var ég ekki nógu lengi á brjósti. Kannski fékk ég ekki næga athygli sem ungviði. Þá fer það stundum svona. En ég man það bara ekki hvernig þetta var allt saman, ég var svo lítill. En kannski er ég bara svona frá náttúrunnar hendi. Mér finnst ég samt að mestu leyti æðislegur. Þar sem ég bý núna er stöðugur renningur af fólki. Upp til hópa finnst mér þetta helst til leiðinlegt fólk og hef lítið gefið mig að því. Ég hef örsjaldan orðið skotinn, kannski ástfanginn. En það voru oftast útlendingar sem gátu ekki tekið mig með sér. Voru ekki tilbúin í skuldbindinguna. Þannig að ég hef lent í ástarsorg. Þess vegna hef ég kannski átt erfitt með að opna mig, hleypa öðrum að mér. Því ég vil ekki hjartasárin sem þessu fylgir. En ég hef alveg haft gaman af þessu stundum, eins og einnar nætur gaman. En svo hafa þau farið, horfið og ekki litið um öxl. Gleymt mér kannski.

Er ég ótukt? Nei, ekki þannig. Ef þér finnst ég vera leiðinlegur þá finnst mér þú líklega enn leiðinlegri. Máttu koma við mig? Helst ekki. Má ég koma við þig? Nei, ég vil það ekki. Mér finnst það ekki gott. En kannski, bara kannski, þá mun ég leyfa þér það, ef þú ákveður að þú getir kannski elskað mig. Nennir mér. Tekur mér eins og ég er. Því ég er innst inni ágætur.

Er ég flökkukind? Tja, má maður aðeins? Ég hef bara alltaf haft mikla þörf á því að skoða heiminn. Vera sjálfstæður. Anda að mér ferska loftinu. Njóta þess að vera til. Er eitthvað að því? Er það ekki það sem flestir þrá? Mér hefur bara fundist gaman að kíkja í heimsókn, líta inn. Ég á ekki síma þannig að ég hef ekki alltaf getað gert boð á undan mér. Eru bara allir hættir að koma óvænt í heimsókn? Er það bara allt í einu bara alveg bannað að banka upp á? Má maður aðeins? Ég hef ekki verið neitt nema almennilegur við þetta fólk sem ég hef heimsótt. Það er ekki eins og ég hafi skriðið inn um glugga og migið í rúmið hjá fólki. Það er reyndar lygi, þetta með gluggana. Ég hef alveg skriðið inn um glugga og í sumra augum er það kannski óviðeigandi. En ég hef ekki verið með neinn dónaskap. Bara þegið eins og einn harðfiskbita eða ýsuflak hjá yndislegu fólki. Mjólkursopa kannski. Er einhver skömm að því? Ég var aðallega í því að heimsækja stúdenta á stúdentagörðunum. Það er upp til hópa skemmtilegt fólk sem er í háskóla til að drekka í sig visku og vín. Ég lenti þar oft í heimspekilegum samræðum um lífið og tilveruna og lét svo sækja mig og fara með mig aftur heim þar til ég þurfti að skreppa aftur í heimsókn. Þetta gerði ég allavega 100 sinnum og elskaði þetta unga fólk sem opnaði fyrir mér sínar íbúðir, gaf mér að éta og var frekar almennilegt.

Er ég sérvitur? Einhver myndi kalla þetta duttlunga í hegðun, að ég vilji vera svona á þvælingi. Það er náttúrlega bara þvæla. Ég er bara æðislegur, eins og ég er. Er einhver skömm að því?

Verð ég heppinn? Já kannski, ef þú vilt ganga að eiga mig og taka mér eins og ég er. Ef þú getur átt í platónsku sambandi við mig, sætt þig við að samskipti okkar verði að mestu byggð á hugboðum því það eru litlar líkur á því að ég nenni að horfa í augun á þér. Ég á kannski ekki eftir að bera mikla virðingu fyrir þér. Ég á kannski eftir að láta mig hverfa dögum saman eins og einhver fyllibytta en þá getur þú bara farið á Al-Anon fund og unnið á þinni eigin sál. Ég sé um mína. Ég þarf að fá að éta og ef mér hugnast þá máttu kannski klappa mér, en bara kannski. Ég veit ekki einu sinni hvort ég muni nenna að leika við þig.

Ég er orðinn tíu ára þannig að okkar stormasömu sambúð myndi að öllum líkindum ljúka innan nokkurra ára þegar ég fer í Sumarlandið. En vonandi sérðu þér fært að elska mig, eins og ég er. En sambúðin verður bara stormasöm ef þú getur ekki látið mig í friði. Ég get náttúrlega ekki lofað því að ég komi aftur heim, þó svo að þú hagir þér almennilega. Því ég lifi í núinu.

En best þætti mér kannski að búa í einhversskonar litlu bæjarfélagi, eða sveit þar sem eru nokkur hús þar sem ég fengi að flakka á milli húsa. Mér er sagt að ég sé ekki í húsum hæfur þar sem búist er við keleríi og kossum. Ég er ekkert fyrir það. En mér þætti mögulega leiðinlegt í sveit. Í mínum huga er lítið fútt í því, en það gæti verið misskilningur. Ég þarf bara að geta sótt partý á nokkrum stöðum þar sem ég má ekki lengur fara á djammið niðri í bæ og ég má ekki lengur heimsækja og fara á trúnó með háskólastúdentum. Meiri afskiptasemin alltaf hreint. Fólkið sem ég er hjá núna hélt að það væri eitthvað að mér. Að ég væri svona mikið fíbbl af því að mér liði eitthvað illa og væri illt einhversstaðar. En eins og ég var búin að segja þeim, það er ekkert að mér. Mér finnst þau bara leiðinleg.

Innst inni þá held ég samt að ég þrái að þú elskir mig.

Ég get verið önugur og afundinn en ég er herramaður fram í klær,

Ég vil ekki klapp,

en þarf að komast á flakk.

Viltu koma og sækja mig?

Og elska mig eins og ég er?

Ég sendi þér fráhrindandi kveðju,

Þinn,

Húgó á Kattakaffihúsinu

P.S. Mér skilst að það sé eitthvað fólk þarna úti sem líst vel á mig og ætlar kannski að fara með mig heim til sín. Verði þeim að því. Þannig að þú þarft kannski að fara í röð. Stórstjarnan sem ég er. En þá eru víst fleiri svona kattaróféti eins og ég sem þú gætir reynt að vingast við. Þau eru víst öllu almennilegri en ég og opnari fyrir nánari kynnum.

Anna Gunndís Guðmundsdóttir

Höfundur er leikkona, handritshöfundur og leikstjóri og nágranni Húgós.




Skoðun

Sjá meira


×